مرتضی درخشان

ما ملت امام حسین (ع) هستیم و من شک ندارم همان طور که بر خون سیدعباس موسوی درخت تنومند سیدحسن نصرالله جوانه زد، از خاکستر سیدحسن نصرالله فرزند نصرت الهی بیرون می‌آید.

بی مقدمه سفر رفته بودیم و بی مؤخره هم برگشته بودیم، ولی این یکی اصلا سابقه نداشت! اتفاقا از آن حال‌های خوبش بود، همان‌هایی که می‌گفتی با این حال هرچه بخواهد می‌گیرد!

کربلا نقطه عطف دنیاست، یک جایی است که شیب زندگی عوض می‌شود و از آن روزی که به کربلا بروید آنجا دیگر مقصد نیست، مبدأ است.

دکتر گفته بود آئورت بیست‌وپنج‌میلی‌متری‌اش شده بود پنج میلی‌متر! حاج رحیم می‌گفت به خاطر بیست میلی‌متر آدم می‌میرد! آدم هیچ است، زندگی به بیست میلی‌متر بند است!

از پا افتاده بودیم، اما رئیس که می‌دود تیم خودش را دنبال خودش می‌کشد. ما واگن‌های خسته‌ای بودیم که رئیسی یک نفره ما را می‌کشید.

روایت کشف اخیر من، مدرسه پریزاد بود، صبر کنید! حتما شما که مجاور امام رضا (ع) هستید ماجرای مدرسه را می‌دانید.

همه ما زیارت‌های خاص رفته ایم، زیارت‌های دل چسبی که هیچ کس توانایی برنامه ریزی آن را ندارد و اگر به خودمان بگویند که چطور می‌خواهی زیارت کنی حتی در مخیله مان هم نمی‌گنجد که جوری که خود امام رضا (ع) برایمان تدارک دیده اند را از ایشان بخواهیم.

پدرم یادگار واقعی جنگ در خانه ماست، یک دفترچه خاطرات سخنگو که شب‌ها توی خانه قدم می‌زند و دمنوش‌های آرام بخش می‌خورد و بازهم بی خواب است.

ما یک رسمی داریم به نام املت عید فطر که مخصوص خانواده خودمان است، اما پدرم اصرار دارد که به جای نوروز در یونسکو به عنوان میراث ملی ثبت شود.

یکی از بچه‌ها تماس گرفت و داور برای مسابقه فوتبال خواست، یک مسابقه خیریه بین کودکان بدسرپرست و معتادان بهبودیافته. با هر داوری تماس گرفتم آن روز درگیر مسابقه لیگ برتر بود و از شانس ما هیچ‌کس پیدا نشد.