در منطقه ۱۲ به‌جز ناحیه منفصل توس، محله وکیل‌آباد و محله جاهدشهر که عموما سبک زندگی به شیوه قدیم یا اصطلاحا زندگی در خانه‌های حیاط‌دار مرسوم است، در دیگر نقاط منطقه پهناور ۱۲، فقط زندگی آپارتماننشینی در جریان است. براین اساس مهم است که بدانیم قانون و فرهنگ، جزو لاینفک هر زندگی آپارتماننشینی است و نادیده‌گرفتن این بخش مهم در زندگی آپارتمانی به وجود آورنده بخش بزرگی از مشکلات اجتماعی و معضلات روانی در این محدوده است. رسیدن به یک فرهنگ واحد در هر مجموعه آپارتمانی درحالی است که هر خانواده ساکن در هر واحد مسکونی فرهنگ آپارتمانی خاص خودش را دارد و همسو و همراه‌کردن همه فرهنگ‌ها با یکدیگر در یک فرهنگ در عرصه عمل کاری غیرممکن به حساب می‌آید.
با این حال واردشدن و زندگی‌کردن در مجتمع‌های آپارتمانی دو اصل بدیهی است، باتوجه به محدودیت‌های زندگی آپارتماننشینی، اول از همه باید رعایت حقوق دیگران مهم شمرده شود، دوم‌اینکه در انتظار رعایت حقوق و قوانین از جانب دیگران نباشید.
در زندگی آپارتماننشینی باید مصداق این حدیث زندگی کنیم که «همسایگی خوب فقط این نیست که آزار نرسانی، بلکه خوش‌همسایگی این است که در برابر آزار و اذیت همسایه صبر داشته باشید.» به اعتقاد بسیاری از کارشناسان، به وجود آمدن مشکلات آپارتماننشینی و اختلاف میان همسایگان در نتیجه نادیده‌گرفتن این دو نکته اساسی است، در یک جمع‌بندی ساده می‌توان نتیجه گرفت توافق‌نداشتن ساکنان در نحوه استفاده از مشاع‌ها، وجود سلیقه‌های گوناگون، فرهنگ‌ها و اختلاف‌های محسوس اجتماعی میان ساکنان، نبودن ضوابط و مقررات مدرن برای طراحی، ساخت و بهره‌برداری از مجتمع‌ها و آپارتمان‌ها، بی‌توجهی به حقوق همسایگان و الزام نداشتن آن در جبران خسارات احتمالی فقط بخشی از مشکلات بوده یا باعث به وجود آمدن مشکل می‌شود. فرهنگ آپارتماننشینی به معنای توجه به آداب، قواعد و الزام‌های زندگی در محیط جمعی، یعنی آپارتماننشینی معنا و مفهوم پیدا می‌کند و دوری از آن باعث افزایش مشکلات اجتماعی می‌شود. آنچه در شکایت و دادرسی براساس آنچه حق قانونی به حساب می‌آید فقط یک روی سکه است و روی دیگر را باید در کاسته‌شدن از ارزش همسایه و همسایه‌داری جست‌وجو کرد. همسایه‌ای که در فرهنگ کهن، احادیث و آموزه‌های دینی ما برآن سفارش بی‌شماری شده‌است. یکی از مزایای ارتباط و دوستی با همسایه ایجاد امنیت و آرامش برای مسلمانان در یک شهر توسط خود مردم است.
هر ساختمان دارای هزینه‌های مشترکی است که تمامی مالکان و استفاده‌کنندگان از آپارتمان ملزم به پرداخت آن هستند، این هزینه‌ها شامل نگهبانی و حفاظت فیزیکی از مجموعه، تأسیسات، ایجاد و نگهداری از فضای سبز، نظافت مشاعات، هزینه‌هایی از قبیل ترمیم سیستم روشنایی پارکینگ و راه‌پله‌ها، تعمیرات آسانسور و... را دربرمی‌گیرد و به طور حتم رقم آن در آپارتمان‌های مختلف باتوجه به امکانات سازه، تعداد واحد‌ها و محل سوکنت متفاوت است. هزینه شارژ طبق محاسبات و پیشنهاد هیئت مدیره و تصویب ساکنان که مجمع عمومی آن آپارتمان می‌باشند، محاسبه شده است و بر طبق قانون پرداخت آن الزامی است، ساکنان نمی‌توانند به این بهانه که برای مدتی در آپارتمان حضور نداشته‌اند، یا در طبقه اول سکونت می‌کنند و از آسانسور استفاده نمی‌کنند، یا اینکه به دلیل نداشتن وسیله نقلیه از پارکینگ استفاده نمی‌کنند، از پرداخت شارژ خودداری کنند. در صورت امتناع ساکنان از پرداخت شارژ ماهیانه، مدیر ساختمان می‌تواند طبق قانون به‌وسیله اظهارنامه، با ذکر مبلغ بدهی و ریز صورت‌حساب، مبلغ را از طریق مراجع قانونی دریافت کند.