به گزارش شهرآرانیوز، می‌توان صد‌ها نمونه از این خودرو‌ها را نام برد، ولی برای صرفه‌جویی در وقت شما، لیست عجیب‌ترین خودروهای جهان را به ۲۰ مورد محدود کرده‌ایم که در ادامه به ترتیب حروف الفبا آن‌ها را خواهید دید.
آستون‌مارتین سیگنت
قبل یا بعد از سیگنت هیچ آستون‌مارتینی شبیه آن وجود نداشته است. این خودرو درواقع یک تویوتا iQ بود که به جلوپنجرهٔ آستون‌مارتین و تجهیزات لوکس مجهز شده بود. سیگنت که بسیار از iQ گران‌تر بود، قرار بود یک خودروی شهری برای افرادی باشد که توان خرید یک آستون‌مارتین واقعی را داشتند. این خودرو، اما به اهداف فروش که برای آن در نظر گرفته شده بود حتی نزدیک هم نشد و تنها پس از دو سال کنار گذاشته شد. البته تعداد تولید پایین سیگنت موجب شده امروزه نمونه‌های کارکرده آن قیمت‌های بالایی پیدا کنند.
آئودی A۲
آئودی A۲ هزینه‌های نگهداری پایینی داشت (به دلیل مصرف سوخت پایین و وزن سبک به لطف بدنه آلومینیومی)، اما قیمت آن بسیار گران بود. در سال ۲۰۰۱ اگر چند آپشن برای این خودرو سفارش داده می‌شد قیمت آن به بیش از ۲۰ هزار پوند می‌رسید که معادل ۳۰ هزار پوند امروزی است. همچنین تعمیر و نگهداری A۲ هم دشوار بود تا جایی که مالک صرفاً می‌توانست کار‌هایی جزئی مثل چک کردن روغن و پر کردن مخزن شیشه شوی را انجام دهد و برای انجام مواردی مثل تعویض شمع‌ها باید به نمایندگی مراجعه می‌کرد. سروصدای زیاد و دید ضعیف به خاطر شیشه دوقسمتی عقب هم از دیگر مشکلات این خودرو بودند. به همین دلایل، فروش A۲ پایین بود و صرفاً بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵ تولید شد.
ب‌ام‌و Z1
Z1 که بین سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۱ تولید شد، نه‌تن‌ها هیچ‌کدام از نشانه‌های طراحی آشنای ب‌ام‌و را نداشت بله آن‌قدر غیرمعمول بود که سر‌ها را به سمت خود می‌چرخاند. عجیب‌ترین ویژگی این خودرو در‌های آن بود که به سمت پایین جمع می‌شدند، اما Z1 از ویژگی‌های جذاب دیگری مثل آئرودینامیک پیشرفته و سیستم تعلیق چند اتصالی عقب هم برخوردار بود که بعداً در ب‌ام‌وهای معمولی‌تر استفاده شدند. علاوه بر همه این‌ها، پانل‌های پلاستیکی بدنه Z1 هم قابل جدا کردن بودند.
شورلت SSR
مد شدن طراحی‌های رترو (نگاه به گذشته) در اواخر قرن بیستم به ظهور خودرو‌هایی مثل فیات ۵۰۰، فولکس‌واگن بیتل و مینی انجامید. یکی از عجیب‌ترین خودروهای رتروی آن زمان، اما شورلت SSR بود. این یک پیکاپ با سقف جمع شونده و پیشرانهٔ ۵.۳ لیتری V۸ بود. ظاهر غیرمعمول SSR مدرنیته را با چهره کلاسیک پیکاپ‌های ادونس دیزاین شورلت متعلق به اواخر دهه ۴۰ تا اواسط دهه ۵۰ ترکیب کرده بود. این شورلت غیرمعمول از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۶ تولید شد.
کرایسلر پی‌تی کروزر
هنگامی‌که کرایسلر پی‌تی کروزر در ابتدای قرن کنونی پدیدار شد، خودروهای رترو چیز جدیدی نبودند، اما موضوع جدید این بود که پی‌تی کروزر به هیچ خودروی خاصی از گذشته اشاره نداشت بلکه به‌طورکلی به خودروهای آمریکایی دهه ۳۰ اشاره داشت. این خودرو، اما بر اساس پلت‌فرم سدان اقتصادی کرایسلر نئون ساخته شده بود و همین موضوع آن را به استفاده از یک پیشرانه چهار سیلندر کسل‌کننده محکوم کرده بود که نیرو را به چرخ‌های جلو انتقال می‌داد.
سیتروئن C۳ پلوریل
این خودرو که بر اساس نسل اول سیتروئن C3 ساخته شده بود، خودروی واقعاً عجیبی بود، زیرا مالک می‌توانست با برداشتن ریل‌های سقف آن را از هاچ‌بک به کانورتیبل تبدیل کند. مشکل، اما اینجا بود که در C3 پلوریل جایی برای قرار دادن ریل‌های سقف وجود نداشت؛ بنابراین، مالکین باید این ریل‌ها را در خانه می‌گذاشتند و دعا می‌کردند باران نبارد!
سیتروئن C6
به‌قول‌معروف، فرانسوی‌ها نمی‌توانند خودروهای بزرگ خوبی بسازند. البته سیتروئن C6 خودروی فوق‌العاده‌ای بود. این ماشین بسیار راحت بود، کابین بسیار جاداری داشت و از کیفیت سواری فوق‌العاده‌ای بهره می‌برد، اما C6 با همه جذابیت‌ها و خوبی‌هایش یک‌چیز مهم را نداشت: نشان آلمانی یعنی چیزی که برای اکثر خریداران این نوع خودرو‌ها بسیار اهمیت دارد.
فیات مالتی‌پلا
فیان برای اولین بار در دهه ۵۰ از نام مالتی‌پلا برای نسخه‌ای شش‌نفره از مدل کوچک ۶۰۰ استفاده کرد. آن مالتی‌پلا خودروی عجیبی بود و معادل مدرن آن که در سال ۱۹۹۸ معرفی شد هم همین‌طور بود. بحث‌برانگیزترین ویژگی مالتی‌پلای جدید طراحی بیرونی آن بود که با وجود همه انتقادات، فیات تا سال‌ها به آن پایبند ماند، اما سرانجام در سال ۲۰۰۴ عقب‌نشینی کرد و با فیس‌لیفت مالتی‌پلا کاری کرد که این خودرو بسیار معمولی‌تر به نظر برسد.
فورد تاندربرد
فورد تا سال ۱۹۹۷ در طول ۱۰ نسل از نام تاندربرد برای کوپه لوکس و بزرگ خود استفاده کرد و سپس در سال ۲۰۰۲ دوباره با نسل یازدهم آن را زنده کرد. این تاندربرد جدید، اما ظاهری رترو داشت که به اولین نسل این خودرو متعلق به سال ۱۹۵۷ اشاره می‌کرد. هرچند تاندربرد جدید در سال ۲۰۰۲ محبوبیت مناسبی کسب کرد، اما پس از آن فروش خودرو به شدت کاهش یافت و فورد در سال ۲۰۰۵ آن را کنار گذاشت.
هوندا اینسایت
امروزه خودروهای هیبریدی آن‌قدر متداول شده‌اند که یادآوری اینکه زمانی خودروهای بسیار عجیبی به‌حساب می‌آمدند دشوار است؛ اما حتی طبق استاندارد‌های خودروهای هیبریدی دهه ۹۰ هم نسل اول هوندا اینسایت بسیار عجیب بود. دلیل اصلی این موضوع توجه زیاد به آئرودینامیک بود که فرم بدنه متمایزی را به همراه داشت درحالی‌که روی چرخ‌های عقب هم پوشیده شده بود تا اختلال کمتری در جریان هوا ایجاد شود. البته تویوتا پریوس هم که کمی زودتر از اینسایت به بازار آمده بود خودروی غیرمعمولی به نظر می‌رسید، اما به‌اندازه هوندا عجیب نبود.
هیوندای ولوستر
هیوندای کوپه خودروی اسپرت جذاب و معمولی بود، اما خودرویی که پس از سه سال وقفه به‌طور غیرمستقیم جایگزین آن شد، یعنی مدل ولوستر، اصلاً معمول نبود. مشهورترین ویژگی این خودرو داشتن سه در بود که یکی در سمت راننده و دوتای دیگر در سمت شاگرد قرار داشتند. البته هیوندای برای این خودرو دو نوع بدنه مختلف را توسعه داده بود تا در همه بازار‌ها یعنی چه فرمان راست و چه فرمان چپ، طرفی که دودر داشت همیشه در سمت پیاده‌رو باشد.
ایسوزو وهی‌کراس
ایسوزو در طول تاریخ خود خودروهای عجیبی تولید نکرده است، اما وهی‌کراس یک استثناء بزرگ است. این یک شاسی‌بلند جمع‌وجور است که بر اساس مدل معمولی تروپر ساخته شده بود. وهی‌کراس در قالب یک کانسپت در نمایشگاه خودروی توکیوی سال ۱۹۹۳ به نمایش درآمد و سپس چهار سال بعد بودن هیچ تغییری برای فروش به بازار عرضه شد. این خودرو از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۱ روی خط تولید بود.
لامبورگینی LM002
شاید این روز‌ها دیدن شاسی‌بلند اوروس در سبد محصولات لامبورگینی که صرفاً با سوپراسپرت‌های سریع و قدرتمند شناخته می‌شود کمی عجیب به نظر برسد، اما اوروس هرگز به‌اندازه شاسی‌بلند آفرودی LM002 که این شرکت در دهه ۸۰ و ۹۰ تولید می‌کرد عجیب نیست. موضوع عجیب‌تر اینکه در زیر این پوسته زمخت و جعبه‌ای شکل LM002 یک پیشرانه V۱۲ پنهان شده بود که نیروی خود را به هر چهارچرخ منتقل می‌کرد.
مرسدس بنز G۶۳ AMG ۶×۶
تمام خودروهای شش چرخی که برای فروش عرضه می‌شوند عجیب هستند، اما مرسدس بنز G۶۳ AMG ۶×۶ ازآن‌جهت عجیب‌تر است که توسط یک شرکت خودروسازی بزرگ و شناخته‌شده تولید شد. شش چرخ این خودرو توسط یک پیشرانه ۵.۵ لیتری V۸ توئین توربو با ۵۴۰ اسب بخار قدرت به حرکت درمی‌آمدند. این G63، ۶×۶ برای مدت کوتاهی بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۵ در اتریش تولید شد و با قیمت ۳۸۰ هزار پوندی، خودروی بسیار گرانی بود.
مرسدس بنز وَنئو
همان‌طور که از نام وَنئو مشخص است، این خودرو در اصل ترکیبی از ون با خودروی سواری بود. ونئو درواقع نسخه کشیده‌تری از هاچ‌بک A کلاس محسوب می‌شد و از کابین بسیار جاداری برخوردار بود. بااین‌حال، ونئو در ظاهر همچنان شبیه یک ون به نظر می‌رسید و این نشان می‌دهد که چرا تولید آن پس از تنها سه سال خاتمه یافت.
نیسان کیوب
نیسان کیوب در ژاپن که مردم علاقه زیادی به خودروهای جعبه‌ای شکل دارند اصلاً عجیب نبود، اما وقتی نسل سوم آن در اروپا و امریکای شمالی عرضه شد شرایط تغییر کرد. بااین‌حال، کیوب آن‌طور که نیسان امیدوار بود در بازار‌های غربی جلب‌توجه نکرد و عرضه آن خیلی زود خاتمه یافت، اما کیوب تا سال‌ها بعد همچنان به فروش خوب خود در ژاپن ادامه داد.
پژو ۱۰۰۷
در نگاه اول، MPV کوچک پژو با در‌های کشویی ایده‌ای هوشمندانه و البته کمی عجیب به نظر می‌رسید، اما متأسفانه، ۱۰۰۷ خودرویی سنگین و بسیار گران بود (در سال ۲۰۰۶ قیمت آن به بیش از ۱۵ هزار پوند هم می‌رسید) و کمربند‌های ایمنی جلوی آن به‌قدری عقب نصب شده بودند که حتی افراد بلندقد هم در دسترسی به آن‌ها مشکل داشتند. به همین دلیل، ۱۰۰۷ فروش پایینی داشت و، چون خریداران معمولاً سراغ هاچ‌بک‌های کوچک معمولی‌تر پژو می‌رفتند، این شرکت پس از پنج سال در سال ۲۰۰۹ به تولید ۱۰۰۷ پایان داد.
رنو آوانتیم
آوانتیم که توسط شرکت فرانسوی ماترا توسعه داده و تولید شد، یکی از عجیب‌ترین خودرو‌هایی بود که رنو در اوایل قرن بیست و یکم به بازار عرضه کرد. هرچند آوانتیم به‌عنوان یک کوپه به بازار آمد، اما در اصل بر اساس مینی‌ون اسپیس ساخته شده بود. البته این خودرو نه در ظاهر و نه هنگام رانندگی ریشه‌های اسپیسی خود را نشان نمی‌داد و آن‌قدر عجیب بود که کسی نمی‌فهمید زیر پوست آن چه خودرویی پنهان شده است، اما آوانتیم هیچگاه به خودروی محبوبی تبدیل نشد و آن‌قدر فروش پایینی داشت که رنو دو سال بعد به تولید آن پایان داد.
رنو ول‌ساتیس
پس از اینکه سدان لوکس سافران در خارج از فراتسه و آلمان بشدت شکست خورد، رئیس وقت رنو «لوئیس شوایتزر» گفت ما از این شکست درس گرفته‌ایم و در آینده طرح‌های خاصی را ارائه خواهیم کرد که از سدان‌های معمولی متمایز باشد. نتیجه این تفکر، مدل لوکس ول‌ساتیس بود که خریداران مرسدس بنز E کلاس، آئودی A6 و ب‌ام‌و سری ۵ را هدف قرار داده بود، اما این ایده کار نکرد و ول‌ساتیس هم مثل سافران هرگز نتوانست رقیب مناسبی برای ژرمن‌ها باشد. در اواسط دوره تولید این خودرو بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۹ رنو از ساخت نمونه‌های فرمان راست آن دست کشید، زیرا بریتانیایی‌ها هیچ علاقه‌ای به ول‌ساتیس نداشتند.
سانگ‌یانگ رودیوس
طراحی نسل اول MPV بزرگ سانگ‌یانگ رودیوس زمانی که راهی بازار اروپا شد همه را به حیرت وا‌داشت و همه موافق بودند که این عجیب‌ترین خودرویی است که تاکنون دیده‌اند. البته رودیوس گزینه مناسبی برای خرید بود، زیرا در داخل فوق‌العاده جادار بود و هزینه‌های نگهداری پایینی داشت، اما به دلیل ظاهر عجیب خریداران زیادی پیدا نکرد.
منبع: چرخان