در ادامه واکنش‌ها به ثبت جهانی «مهارت‌های سنتی ساختن و نواختن دوتار» در فهرست معرفی میراث‌فرهنگی ناملموس بشری یونسکو که ۲۳ آذر پرونده‌ای به‌تفصیل درباره‌اش منتشر شد و در آن، موسیقی‌دانان و پژوهشگران و اهالی موسیقی مقامی همانند محمدرضا درویشی، کیوان ساکت، هوشنگ جاوید، محمد یگانه، محمد حقگو، عزیز تنها و اسفندیار تخم‌کار به بیان امید‌ها و بیم‌هایشان پرداختند، امروز هم حمید متبسم، موسیقی‌دان مطرح مشهدی، درقالب یادداشت نظرش را درباره اهمیت ثبت جهانی میراث ایران و خراسان به‌ویژه دوتار، ساز ماندگار این خطه، مطرح کرده و دراختیار روزنامه شهرآرا گذاشته است.
جهان امروز ما دچار کم‌دانشی و بی‌بینشی است. گام‌های فرهنگی تحت‌تاثیر صرفه اقتصادی همواره در برهه‌های تاریخی با فرازونشیب عمیقی روبه‌رو بوده‌اند و مردمان را از جریان پیوسته فرهنگی جدا ساخته‌اند، لیکن بها دادن به پدیده‌های فرهنگی موجب رشد هنر می‌شود و مردمان را به شناخت ارزش‌های فرهنگی سوق می‌دهد. پرداختن به جنبه‌های فرهنگی مانند ثبت جهانی دوتار، نشان خویش‌باوری یک ملت و پیشینه ارزشمند فرهنگی آن است. سرزمین ما در حوزه حفاظت از فرهنگ و هنر برای آیندگان، همواره کوتاهی کرده است و خطر از بین رفتن پیشینه ارزش‌های فرهنگی و هنری همواره جامعه ما را تهدید می‌کند، از این‌رو بر این باورم که چنین گام‌هایی مرز‌ها را درمی‌نوردد و به این شکل، حفاظت پدیده‌های هنری و فرهنگی نه‌تن‌ها برعهده صاحب آن هنر یا فرهنگ بلکه به‌عهده جهانیان خواهد بود. افق روشن جهانی بر تاریکی صفحه تاریخی یک سرزمین، غالب است و این‌گونه نام ایران نیز به‌نیکی یاد می‌شود و آهسته‌آهسته به ارزش‌های ازدست‌رفته‌اش توجه می‌شود و چه چیز والاتر از ثبت این ارزش‌ها برای آیندگان؟