تصویب این روز دو بعد دارد و می شود برای آن کاری کرد. به نظر من ابتدا باید بعد داخلی موضوع ترسیم شود و پس از آن نقشه راه بین الملل را طراحی کنیم. یعنی بدون اینکه برای بعد داخلی کاری کنیم، نمی توان آن را در بخش جهانی منتشر کرد. روز دهم دی می تواند بهانه خوبی برای برگزاری جشنواره های بین المللی با موضوعات گوناگون باشد، اما موضوع هایی که به سلطه ستیزی مربوط شود. زیرا دهم دی روزی بوده است که مردم علیه ظلم قیام کردند. این جشنواره ها باید به محرومان و حکومت های استکباری پرداخته شود. در تاریخ صدساله اخیر نمونه های بسیاری در این باره در دنیا یافت می شود و کشورهای مختلفی قیام ظلم ستیز داشتند.
یعنی به هرحال باید به دبیرخانه یا به نوعی نمایشگاه یا موزه این قیام ها و مکانی برای یادبود آن ها تبدیل شویم. به تعبیر دیگر، جشنواره انقلاب های مردمی دنیا را در مشهد برگزار کنیم. این بعد ترویجی انقلاب اسلامی ایران است که می تواند به بسیاری از کشورها تعمیم داده شود. از سوی دیگر، خود ماجرا حاشیه های زیادی را می تواند پوشش بدهد. درباره همین انقلاب های مردمی می توانیم نمایشگاه های عکس، آهنگ های انقلابی، معرفی چهره های شاخص انقلاب ها و مفاهیم بسیاری را بگنجانیم. به نظرم پرداختن به این شکل می تواند بهترین نحوه ارائه انقلاب خودمان به کشورهای دیگر باشد.