به گزارش شهرآرانیوز، در نشست نقد و بررسی در نخستین روز از بیستمین جشنواره فیلم فجر در مشهد که شب گذشته، ۱۷ بهمن، برگزار شد، منتقدان و مخاطبان به نقد و بررسی دو فیلم «در آغوش درخت» و «هفت بهار نارنج» پرداختند.
در بخش نخست این نشست، «سید جواد نقوی» از منتقدان سینما با اشاره به موضوع فیلم و بیان مسئله فیلم گفت: این فیلم نتوانست به درستی مسئله را بیان کند.
وی افزود: فیلم می توانست در فضای بومی ارتباط بیشتری با مخاطبان برقرار کند. در حالی که در این کار موفق نبود.
نقوی تاکید کرد: متاسفانه کارگردانان نسل جدید دچار پرگویی می شوند که به کار آنها ضربه می زند. فیلم در حالی که می توانست زندگی خانواده و تنش های بین نسلی را بیان کند، با ساده انگاری از آن عبور کرد و این سوال را برای مخاطب باقی گذاشت که اصلا چرا این فیلم ساخته شده است.
در ادامه این بخش از نشست، «محمد کلاته ملایی» دیگر منتقد حاضر در جلسه ضمن تایید صحبت های نقوی و در ادامه آن گفت: اگر فیلمسازان تمرکز خود را برای همان ایده اولیه فیلم بگذارند، قطعا خروجی کار بهتری می توانند داشته باشند و بهتر از از پرگویی هایی که فیلم را از همان مسیر اصلی خود هم دور می کند، پرهیز کنند.
وی افزود: جفرافیای بومی می توانست به کارگردان کمک کند و این می توانست از نقاط قوت کار باشد. اما به شرطی که شرایط زیست منطقه را به درستی تبیین می کرد.
کلاته ملایی خاطرنشان کرد: فیلمنامه سکانس های زیادی داشت که هیچ کارکردی در اصل فیلم و برای مخاطب نداشت. مثلا مطلبی را بیان کرده بود که هیچ ارتباطی با داستان نداشت و بعد هم آن را به حال خود رها کرده بود. وی افزود: بازیگران کودک فیلم با وجود آن که بازی خوبی داشتند، از ضعف دیالوگ برخوردار بودند و دیالوگ های متناسب با سن و سال آنها، در اختیار آنها قرار نگرفته بود. ضمن آن که بازی نقش «رضا» در این فیلم از قوت خوبی برخوردار بود.
در ادامه این نشست نیز حاضران در جلسه، نکاتی از جمله اشتیاق بیش از حد تهیه کننده و کارگردان برای ارائه فیلم در جشنواره و عدم توجه به اصل موضوع فیلم و مخاطب، استفاده نامناسب از المان ها و فضای بومی و مفهوم نبودن روایت برای مخاطب را از نقاط ضعف جدی فیلم بیان کردند و برخی نیز اعتقاد داشتند این فیلم، در حد یک فیلم کوتاه بود که با استفاده از سکانسهای اضافی، به یک فیلم بلند تبدیل شده بود. اما در کنار آن، از کادرهای زیبایی که با استفاده از طبیعت خاص منطقه فیلمبرداری این فیلم در نظر گرفته شده بود نیز به عنوان نقاط قوت فیلم نام برده شد.
در ادامه این نشست نیز حاضران در جلسه، نکاتی از جمله اشتیاق بیش از حد تهیه کننده و کارگردان برای ارائه فیلم در جشنواره و عدم توجه به اصل موضوع فیلم و مخاطب، استفاده نامناسب از المان ها و فضای بومی و مفهوم نبودن روایت برای مخاطب را از نقاط ضعف جدی فیلم بیان کردند و برخی نیز اعتقاد داشتند این فیلم، در حد یک فیلم کوتاه بود که با استفاده از سکانسهای اضافی، به یک فیلم بلند تبدیل شده بود. اما در کنار آن، از کادرهای زیبایی که با استفاده از طبیعت خاص منطقه فیلمبرداری این فیلم در نظر گرفته شده بود نیز به عنوان نقاط قوت فیلم نام برده شد.
اما در بخش دوم جلسه، منتقدان به بیان نقاط قوت و ضعف فیلم «هفت بهار نارنج» پرداختند.
«محمد کلاته ملایی» این فیلم را یک فیلم «زجرآور» دانست و گفت: به نظر من اکثر بینندگان این فیلم خسته شده بودند و منتظر بودند که این فیلم هر چه زودتر به پایان برسد.
وی افزود: دیالوگ های نخست فیلم بیشتر از روایت یک فیلم، به یک نمایشنامه رادیویی شباهت داشت و به هیچ عنوان نتوانسته بود از عنصر تصویر به درستی استفاده کند.
کلاته ملایی ضمن اشاره به بازی درخشان علی نصیریان که می تواند او را به عنوان یکی از نامزدهای بازیگران منتخب جشنواره امسال معرفی کند، خاطرنشان کرد: استفاده نابجا از نمادها در این فیلم و بدون کارکرد بودن آنها نیز موجب شد که مخاطب نتواند ارتباط درستی با آن برقرار کند.
سید جواد نقوی دیگر منتقد این جلسه نیز درباره این فیلم گفت: شاید اگر بخواهیم واژه مناسبی برای این فیلم استفاده کنیم، این است که فیلم «بی معنی» بود. دوستی و عشق به عنوان یک مفهوم مهم و موضوع اصلی این فیلم، به تعدادی صحنه های رومانتیک تبدیل شده بود و حتی داستان خوبی نداشت. برای بیان مقوله ای مانند عشق می بایست به پیچیدگی های آن اشاره کرد و بازیگران و دیالوگ ها می بایست برای تبیین این موضوع بسیار فراتر از این باشند. در حالی که این فیلم در صحنه های ساده ای از علاقه یک فرد به همسر خود خلاصه شده بود.
وی افزود: فیلم آنقدر ساده سازی شده بود که همان ابتدای فیلم، مخاطب تا انتهای داستان را حدس می زد. این فیلم چیزی بیش از استفاده از کلیشه ها نبود و نتوانست حرف جدیدی را به مخاطب منتقل کند. این فیلم را می شد با عمق بیشتری به مخاطب عرضه کرد.
نقد فیلم در آغوش درخت
نقد فیلم هفت بهار نارنج