حالا که مشهد «شهر دوست‌دار دوچرخه و هوادار هوای پاک» است و بیش از چهار دهه است، آغوش مهربانش را به روی مهاجران افغانستانی باز گذاشته و کمتر افغانستانی مهاجری است که در مسیر راه شبی در کُنج یکی از صحن‌های حرم دل در مهر بی‌پایان امام رضا(ع) نداده باشد و خاطرات خوش مشهد از ذهن مهاجران افغانستانی پاک نمی‌شود، چرا کاری نکنیم که جمعیت چند هزار نفری مهاجران افغانستانی که سال‌ها است به صورت قانونی در مشهد زندگی می‌کنند از این خدمت شهری استفاده نکنند.
مدیران شهری و مسئولان استانی همواره بر تکریم مهاجران افغانستانی تاکید کرده‌اند، خدمات شهرداری منطقه پنج به مهاجران افغانستانی که در محله گلشهر (بزرگترین محله مهاجرنشین ایران) هیچ تفاوتی با دیگر مناطق شهرداری هم سطح خود ندارد. اتوبوسرانی خدمات قابل توجهی به مهاجران افغانستانی در سطح شهر ارائه می‌دهد، قطارشهری مشهد همه روزه جمعیت زیادی از کارگران افغانستانی زحمتکش را بدون هیچ تفاوتی در ارائه خدمت با شهروندان ایرانی به مقصد می‌رساند و ده‌ها خدمت دیگر از سوی شهرداری به آنها ارائه می‌شود.
حالا وقتی مدیریت شهری برای توسعه دوچرخه و حمل و نقل پاک در مشهد همت کرده و در تلاش است فرهنگ استفاده از آن را در شهر فراگیرتر از قبل کند، مهاجران افغانستانی می‌توانند جامعه هدف قابل تامل و توجهی برای «بایدو» باشد. جمعیتی که جوانان سهم مهمی در جامعه آماری آن دارد.
خیابان‌های مشهد سال‌ها است که صبح‌های زود میزبان کارگران افغانستانی است که با دوچرخه ۲۸ چینی مسیرهای زیادی را رکاب می‌زنند تا به مقصد برسند، شاید بتوان ادعا کرد که آنها یکی از آغازگران تحقق مشهد؛ شهر دوست‌دار دوچرخه بوده‌اند.