این روز‌ها کارگران به دنبال کار ایده آل از نظر درآمدی هستند و به فعالیت طبق ضوابط مشخص نمی‌پردازند. خط تولید کارخانه‌ها نیاز به کارگر دارد، ولی پیدا نمی‌شود. متأسفانه به دلایلی مانند حقوق کم، نیروی کار به کارکردن تمایلی ندارد. کارفرما‌ها بار‌ها درخواست نیرو داده اند، اما نیروی کار قبول نمی‌کند.
بسیاری از کارفرمایان تمایل دارند که حقوقی بیشتر از حقوق وزارت کار پرداخت کنند، اما نیروی کار جذب کنند. نیروی کار با تغییرات در بازار کار ترجیح می‌دهد که به سمت مشاغل نوین مانند مشاغل مجازی و اینترنتی برود. متأسفانه نیروی کار تحصیل کرده ما در راستای فرهنگ کار حاضر به فعالیت در خط تولید کارخانه‌ها نیست و ترجیح می‌دهد با دانش خود در مشاغلی که درآمد بیشتر دارد، مشغول کار شود. به همین دلیل شرایط عرضه و تقاضای نیروی کار نسبت به گذشته تغییر کرده است.
باید فرهنگ کار اصلاح شود. اکنون جوانان به فکر این هستند که درآمد بیشتری داشته باشند. به همین دلیل حاضر نمی‌شوند سر ساعت مشخص براساس قوانین و ضوابط مشخص مشغول کار شوند.
اکنون منظور از کار بهتر این نیست که کارگر استراحت بیشتر داشته باشد یا جایگاه کاری اش بالاتر باشد، بلکه بیشترین بحث کارگر، درآمد است. یعنی درآمد کارگر به گونه‌ای باشد که بتواند زندگی اش را تأمین کند. اصلاح بعضی موارد از تأمین اجتماعی و قانون کار در بهبود فرایند کار مهم است.
اکنون مشاهده می‌کنیم که کارفرمایان شغل ایجاد کرده اند، اما نیروی کار برای شغل وجود ندارد. این شغل برگرفته از معیشت است. معیشت کارگران باید واقعی دیده شود. واقعیت جامعه این است که هزینه سبد معاش کارگر حدود ۱۵ تا ۱۶ میلیون تومان است. از آنجا که چنین درآمدی برای یک کارگر در یک شغل دیده نمی‌شود، کارگر مجبور است مدام به دنبال شغلی باشد که درآمد بهتری داشته باشد.