به گزارش شهرآرانیوز، بهروز شعیبی، کارگردان سینمای ایران ۲ سال بعد از نمایش «بدون قرار قبلی» در جشنواره فیلم فجر، با فیلم دیگری به این رویداد آمده است؛ اثری که گفته می‌شود با یک زوج هنری پیشکسوت در مقام بازیگران اصلی به تولید رسیده است. شعیبی که در کارنامه حدود ۱۰ ساله فیلمسازی‌اش، زوج‌های بازیگری مختلفی را برای آثارش برگزیده است، حالا با مسن‌ترین زوج کارنامه فیلمسازی اش، پا به فجر چهل و دوم می‌گذارد. به بهانه نمایش فیلم جدید این کارگردان در جشنواره چهل و دوم فیلم فجر، مروری بر زوج‌های بازیگری آثار کارنامه بهروز شعیبی خواهیم داشت.
هنوز «آغوش باز» را ندیده‌ایم و از کم و کیف این فیلم سینمایی در حد معرفی عوامل و خلاصه داستان اطلاع داریم، اما شعیبی حداقل در انتخاب زوج اصلی، تفاوت قابل توجهی با دیگر فیلم‌ها و سریال‌هایش داشته است. احترام برومند و مهدی هاشمی به عنوان هنرمندانی پیشکسوت و با چندین دهه تجربه فعالیت هنری، در حالی زوج اصلی این فیلم را تشکیل می‌دهند که در شرایط عادی، نه نقش اصلی، بلکه برای این سنین اساساً نقش چندانی در سینمای ایران وجود ندارد. حال باید دید سن‌وسال‌دارترین زوج فیلم‌های بهروز شعیبی در «آغوش باز» و موضوع موسیقیایی آن، چقدر مورد توجه داوران جشنواره فیلم فجر قرار خواهند گرفت.
آخرین اثر نمایش‌داده‌شده بهروز شعیبی که بسیاری آن را پخته‌ترین فیلم او می‌دانند، اثری با محوریت یک فرد است که البته در فراز‌هایی از آن، شاهد حضور ۲ شخصیت اصلی به عنوان زوج در کنار هم هستیم. پگاه آهنگرانی که به شکلی غیرمنتظره، بازیگر اصلی فیلم شعیبی شد، بعد از مدت‌ها کم‌کاری نقش‌آفرینی لایق تمجیدی در این اثر ارائه کرد و مصطفی زمانی زوج او که نقشی کوتاه و مکمل در فیلم داشت، ترکیب مناسبی با آهنگرانی ساخت که اگرچه خیره‌کننده از آب درنیامد، ولی تماشاگران را راضی کرد. چون آن‌چه که «بدون قرار قبلی» را دیدنی کرد، حال‌وهوای کلی فیلم و سفر درونی کاراکتر اصلی بود نه در کنار هم قرار گرفتن ۲ بازیگر معروف به شکل زوج.
روی کاغذ، بیشترین تناسب را میان زوج‌های کارنامه فیلمسازی بهروز شعیبی، بابک حمیدیان و لیلا زارع زوج فیلم / سریال «روز بلوا» داشتند، با سن‌وسالی برابر و تناسب ظاهری کافی. اگرچه هر ۲ بازیگر تلاش زیادی برای ارائه کاراکتر‌ها به بهترین نحو ممکن نشان دادند، ولی درام اثر نسبت به آثار قبلی و بعدی بهروز شعیبی، کمتر تأثیرگذار بود که از فیلمنامه کم‌افت‌وخیز آن برمی‌آمد. زارع البته در نیمی از «روز بلوا» غایب یا منفعل است که بخشی از شخصیت‌پردازی اوست و به همین دلیل، زوج این اثر، با وجود تناسب، حضور پررنگی در کنار یکدیگر ندارند.
مابین همه آثار بهروز شعیبی، لقب درنیامده‌ترین اثر را می‌توان به «گلشیفته» داد. او اگرچه در این سریال از حضور مهناز افشار ستاره وقت سینمای ایران بعد از چند سال در نقش طنز و با چهره و پوششی متفاوت استفاده کرد، اما انتخابش چندان جواب نداد و این بیشتر سیامک انصاری بود که توانست تماشاگران را بخنداند. آن‌ها که پیش‌تر در «دعوت» حاتمی‌کیا نیز هم‌بازی شده بودند، این بار نقش‌هایی متفاوت را ایفا کردند. در نهایت مخاطبان زوج انصاری و افشار را در سریال «گلشیفته» پذیرفتند تا این اثر لااقل از نظر زوج بازیگر اصلی، دچار ضعف نشده باشد.
فیلم «دارکوب» عملاً ۲ زوج دارد، با یک فصل مشترک: امین حیایی، مهناز افشار و سارا بهرامی هریک در فراز‌هایی از اثر، زوج حیایی هستند با این تفاوت که بهرامی باید عشقی پنهان و افشار باید عشقی عیان را به تصویر بکشد. طبعاً کار بهرامی سخت‌تر است و شاید به همین دلیل، مستحق‌تر برای دریافت سیمرغ، اما نباید از هنر حیایی گذشت که با کمک چهره‌پردازی و فن بیان مناسب، بازی به‌اندازه‌ای در نقش روزبه ارائه کرد تا هر ۲ زوج کامل شوند.
پدرام شریفی پیش از بازی در فیلم «سیانور» در سریال «سرزمین کهن» یا «سرزمین مادری» ایفای نقش داشت، اما این سریال پخش نشد و او هنگام بازی در «سیانور» هنوز به شهرت نرسیده بود، اما نمایش عمومی فیلمش به بعد از اکران «بادیگارد» خورد تا شخصیت او کمابیش برای مخاطب تکراری شود؛ نظامی جوان و خوش‌تیپی که البته نوعی بی‌خبری و خوش‌خیالی در چهره و رفتار دارد. ترکیب او با هانیه توسلی به عنوان محبوبی باتجربه‌تر در سیاست و مبارزه چریکی، جواب داد. هرچه شریفی قرار بود بیشتر تیپ باشد، توسلی مسیر سختی برای شخصیت‌سازی داشت و از آزمون آن سربلند بیرون آمد. التهاب موجود در بعضی سکانس‌های ۲ نفره آن‌ها در «سیانور»، قابل توجه است.
اولین بار سارا بهرامی و حامد کمیلی در سریال «پروانه» زوجی را تشکیل دادند که پس از آن شعیبی نیز در «پرده‌نشین» از این زوج استفاده کرد. آن‌ها بعداً در فیلم‌های سینمایی «ایتالیا ایتالیا» و «جمشیدیه» نیز نقش یک زوج را ایفا کردند.
اما در قصه‌ای که مرکز آن، زنی تنها با بازی ویشکا آسایش بود، زوج سریال را حامد کمیلی و سارا بهرامی تشکیل می‌دادند و البته با وجود تأثیرگذاری هر ۲ نقش، اما به علت حضور کاراکتر‌های متعدد، صحنه‌های ۲ نفره آن‌ها زیاد نبود. در «پرده‌نشین» کمیلی در شکلی حداقلی، توانست گلیم خود را از آب بیرون بکشد، ولی در مقابل، بهرامی بیشتر دیده شد. حس میان این ۲ بازیگر نیز در اثر شخصیت‌پردازی درست و بازی سارا بهرامی قابل قبول از آب درآمد که کارگردانی شسته‌رفته بهروز شعیبی در موفقیت آن بی‌تأثیر نبود.
اوایل دهه ۹۰ و در سال‌هایی که رضا عطاران با هر فیلمش گیشه را از آن خود می‌کرد، بهروز شعیبی تصمیم گرفت نقش جدی کاراکتر اصلی «دهلیز» را به او بدهد؛ در برابر هانیه توسلی که در آن زمان به تدریج در حال رسیدن به سطح اول بازیگری سینمای ایران بود. این ترکیب، نتیجه خوبی داشت. عطاران با گریم مناسب، تصویری کاملاً تلخ از یک همسر و پدر زندانی ارائه کرد و توسلی غم و امید را با نگاهش توأمان به مخاطب رساند. آن‌چه البته به حضور مشترک این ۲ بازیگر قوت بخشید، کارگردانی درست و شخصیت‌پردازی کم ایراد ۲ کاراکتر اصلی بود.
البته باید اشاره کرد که زوج‌های سریال‌های بهروز شعیبی، بیشتر از ۲ موردی است که اشاره کردیم و قاعدتاً در این سریال‌ها زوج‌های بیشتر و البته خط قصه‌های متفاوت‌تر و گسترده‌تری وجود داشت که در این گزارش به عنوان نمونه از هر سریال یک زوج شاخص بررسی شدند.
منبع: مهر