برخی کلمات فقط جمعِ چند حرف نیستند که در جمله‌ای بنشینند و یک مفهوم ساده را منتقل نمایند؛ بلکه کلیدواژه‌هایی هستند که برای انسان، افق‌های بلند را می‌گشایند و چون به عمل درمی‌آیند، می‌توانند معجزه بسازند. مثل همین ترکیب دوکلمه‌ای «طهارتِ اقتصادی» که انسان را هم مستظهر به جهان‌بینی با محوریت عدالت می‌کند و هم راه پیش رو را باز بر همین اساس، امنیت می‌بخشد.
وقتی به قلم رهبر انقلاب، در «بیانیه گام دوم انقلاب» می‌نشیند، مأموریت ملی و انقلابی هم می‌یابد، تا جایی که «شرطِ مشروعیتِ همه مقامات» تلقی می‌شود؛ یعنی هرکس در هر جایگاه، هرگاه از طهارت اقتصادی خارج شد، هم‌زمان مشروعیت خود را هم از دست می‌دهد؛ یعنی اگر نهادهای نظارتی هم متوجه نشوند و دستی هم بر یقه‌اش ننشیند، ماندن او در این جایگاه می‌تواند حکم طاغوت را داشته باشد.
این صریح کلام حضرت آیت‌ا... خامنه‌ای است که با تأکید بر «بسی کمتر» بودن فساد در میان کارگزاران حکومت جمهوری اسلامی در مقایسه با دیگر کشورها که همان هم پذیرفتنی نیست، تأکید می‌کنند که «همه باید بدانند که طهارت اقتصادی شرط مشروعیت همه مقامات حکومت جمهوری اسلامی است». بنابراین هم باید «از شیطانِ حرص بر حذر باشند و از لقمه حرام بگریزند» و هم «دستگاه‌های نظارتی و دولتی باید با قاطعیت و حساسیت، از تشکیل نطفه فساد پیشگیری و با رشد آن مبارزه کنند».
این 2 نوع مبارزه فردی و سازمانی است که جلو آلودگی‌ها را می‌گیرد و «طهارت اقتصادی» را در شمار مطهرات اجتماعی قرار می‌دهد که می‌تواند بسترساز پیشرفت همه‌جانبه کشور شود؛ اما اگر بدان اهمیت ندهیم، ما را به مبارزه با حق و تیغ کشیدن در برابر امامِ حق خواهد کشید، چنان‌که کربلا تجلیگاه ایستادنِ افرادی است که شکم از «لقمه حرام» انباشته داشتند و فاجعه‌بارترین جنایت تاریخ را خلق کردند.
بدانیم و مدام به هم یادآوری کنیم که میل به حرام و بر سفره لقمه‌های آلوده نشستن، می‌تواند ما را هم در صف آنان قرار دهد که اگر حسین علیه‌السلام را نیافتیم، بر فرهنگ و ایمان حسینی تیغ بکشیم. به‌جرئت می‌توان این اختلاس‌ها و فسادها را که جامعه را ناایمن و کشور را به مشکلات فراوان دچار می‌کند، نوعی ایستادن در جبهه باطل و تیغ کشیدن بر حق دانست که اگر با «طهارت اقتصادی» به پاک‌سازی نپردازیم، می‌تواند ما را هم در سرنوشتِ سیاه با دشمنان حق شریک کند. این خطر هوشیاری فزون‌تر را می‌طلبد.
بنابراین شایسته است همه ما که خواهان تعالی و توسعه تمام‌ساحتی کشور هستیم، با خوانش آن بیانیه، همدیگر را برای رسیدن به پاکیزه‌دستی و پاکیزه‌جانی کمک کنیم. این عین «تعاون بر خیر و تقواست» که امر الهی است. امری که می‌تواند به سلامت جامعه کمک شایانی داشته باشد و تک‌تک شهروندان را به سلامتی چنان برساند که سلامتِ مدام روزی جامعه شود. همین!