درک ظهور امام عصر (عج) و وصل کردن زمستان سرد غیبت به بهار ظهور، نیازمند آمادگی‌هایی است. از مهم‌ترین آمادگی‌ها برای رسیدن ظهور، مواسات با یکدیگر و رسیدگی به‌هم و رفع مشکلات دیگران است. منتظران «به من چه» نمی‌گویند، منتظران دیگران را بر خود مقدم می‌دانند و برای ایثار در زندگی‌شان جای خاص باز کرده‌اند. این‌طور نیست که فقط کنج خانه و روی سجاده بنشینند و «اللهم عجل لولیک الفرج» بگویند. آنها دردمند دیگران و درد‌هایشان هستند و با همه وجود برای رفع مشکلات دیگران تلاش می‌کنند.
از دیگر راه‌های این انتظار، زمینه‌سازی انس با قرآن است. قرآن ثقل اکبر است و اهل‌بیت (ع) و امام‌زمان (عج) ثقل اصغر هستند. شما به هرکدام که مراجعه کنید، آدرس دیگری را به شما می‌دهد. اثبات وجود امام حی از منظر قرآن کریم، یکی از کار‌هایی است که زیاد صورت می‌گیرد و از آن‌طرف اگر به امام‌زمان (عج) مراجعه کنید، آدرس ایشان نیز آدرس قرآن است.
در زیارت آل‌یاسین این‌گونه سلام می‌گوییم: «السَّلامُ عَلَیْکَ یَا دَاعِیَ ا... وَ رَبَّانِیَّ آیَاتِهِ». امام‌زمان (عج) معلم قرآن، مفسر قرآن و حقیقت قرآن است، لذا هر دوی اینها برای هدایت و زندگی توحیدی به دیگری آدرس می‌دهند. قرآن کریم، آدرس امام‌زمان (عج) و دستورات امام‌زمان (عج) نیز مبتنی بر قرآن است.
همان‌گونه که ما مشتاق دیدار و مشرف شدن به محضر امام‌زمان (عج) هستیم، باید همین شوق را برای خدمت رسیدن به محضر قرآن داشته باشیم. ما چه می‌کنیم؟ چقدر به قرآنی که در خانه داریم، شوق و اشتیاق داریم و خود را در محضرش قرار می‌دهیم؟
دعا‌هایی که ما می‌کنیم، می‌تواند جنبه خاص و باطنی‌شان ظهور ولی خدا باشد؛ چون با ظهور است که جنگ و خونریزی از دنیا رخت بربسته، بشر روی آرامش را می‌بیند. به تصریح روایات، همه خوبی‌ها در پرتوی ظهور سهم بشریت می‌شود، لذا باید باطن همه دعا‌های ما حلول بهار ظهور باشد؛ چون با ظهور است که زمین همه ذخایر خود را رو می‌کند، با ظهور است که امنیت و رفاه در جهان حاکم می‌شود، با ظهور است که سرمای ظلم و بی‌عدالتی ریشه‌کن می‌شود و گرمای عدل و قسط، جان جهان را تازه می‌کند؛ برای همین هم نه‌فقط شیعیان بلکه همه پیروان ادیان قرن‌هاست در انتظار حلول بهار ظهور هستند تا در سایه سرسبزی و خرمی آن حیات واقعی را تجربه کنند؛ چنان‌که تصریح شده است: «امام‌مهدی (عج) در هیچ مکانی اقامت نمی‌کند، جز آنکه از مقدم او چشمه‌ها می‌جوشد، پس گرسنگان را سیر و تشنگان را سیراب می‌کند...».
امام‌زمان (عج) که در لسان زیارت از ایشان به بهار مردمان و سرسبزی روزگاران (ربیع الأنام و نَضْرَةِ الْأَیَّام) تعبیر می‌شود، نیز در عصر ظهور با عدالت خود جامعه را احیا و زنده می‌کنند و با دست مبارکی که بر سر مردم می‌کشند، عقل‌ها شکوفا می‌شود و هدف و غرض خلقت به ثمر و نتیجه می‌رسد و این دقیقا همان کاری است که بهار طبیعت با جان عالم می‌کند.
همان‌طور که بهار طبیعت پس از زمستان سرد حلول می‌کند، بهار وجود امام‌زمان (عج) هم بعد از زمستان تاریک و سر دو یخ‌زده غیبت از راه می‌رسد. همان‌طور که با بهار طبیعت همه نونوار می‌شوند و سفره‌ها رنگین می‌شود و خانه غنی و فقیر با دیگر روز‌ها فرق می‌کند، با ظهور امام‌مهدی (عج) نیز حال دنیا تغییر می‌کند، مستضعفان نجات می‌یابند و آرامش و غنا را درک می‌کنند.