شهرآرانیوز؛ تاریخ نژادپرستی دونالد ترامپ پربار است. سابقه پیش‌داوری او به قدری شگفت‌انگیز است که نمی‌توان به یکی بیش از دیگری پرداخت. متهم‌کردن پنج سیاه‌پوستی که سال‌ها به خاطر جرمی که مرتکب نشده بودند در زندان بودند، ممنوعیت ورود مسلمانان، دفاع از شورشیان نژادپرست شهر شارلوتسویل، ابراز تاسف از اینکه مهاجران نیجریه‌ای «به کلبه‌های خود باز نمی‌گردند» و گفتن این جمله که پناهجویان اهل هائیتی حیوانات خانگی می‌خورند تنها بخشی از فهرست بلندبالای اوست. بعید است سیاستمدار مهم آمریکایی دیگری با چنین کارنامه نژادپرستی‌ای بتوان پیدا کرد.
اما با همه اینها همگان متعجب هستند که چگونه حمایت از ترامپ از زمان انتخابشدنش به ریاست جمهوری در سال ۲۰۱۶، در میان آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار افزایش پیدا کرده است. نظرسنجی‌ها پیش‌بینی می‌کنند که در انتخابات امسال ترامپ به طور قابل‌توجهی سهم خود را از این رأی‌دهندگان، به‌ویژه مردان جوان سیاهپوست افزایش دهد. در یک نظرسنجی اخیر از رأی‌دهندگان سیاهپوست، ۵۸ درصد از مردان سیاهپوست گفتند که اگر انتخابات امروز برگزار شود از کامالا هریس، معاون رئیس جمهور، حمایت خواهند کرد و ۲۶ درصد گفتند که به ترامپ رأی می‌دهند، درصدی که نشان‌دهنده حمایت بی‌سابقه از ترامپ، یعنی یک نامزد جمهوری‌خواه، است.
جریان‌های اجتماعی و سیاسی دیگری نیز در آمریکا وجود دارد که نشان می‌دهد ما در میانه‌ی یک تغییر نژادی اساسی قرار داریم. اگر نامزد‌های دموکرات مدت‌هاست که از جادوی سیاه (حمایت تقریباً کامل آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار از نامزد‌های این حزب) برخوردار بودند، این طلسم برای سهم رو به رشد مردان سیاهپوست شکسته شده است. یکی از دلایل این قضیه به این خاطر است که رأی‌دهندگان سیاهپوست نسبت به نسخه فعلی حزب دموکرات، هم از نظر فرهنگی محافظهکارتر و هم از نظر اقتصادی لیبرال‌تر هستند.
لورن هارپر پوپ، استراتژیست سیاسی و ارتباطات، معتقد است که سیاستمداران باید به مردان سیاهپوست (برخلاف زنان سیاهپوست دموکرات که قابل اعتمادتر هستند) با دید سیاسی مستقل نگاه کنند. او می‌گوید: «مردان سیاهپوست مانند مردان اسپانیایی‌تبار، جزو اقلیت رأی‌دهندگان مستقل هستند. مردم باید از این مفهوم که اگر یک سیاهپوست با مدرک دانشگاهی وجود داشته باشد پس قطعا به یک دموکرات رأی می‌دهد، فاصله بگیرند. من دوستان سیاهپوست زیادی دارم که مدرک دانشگاهی دارند، که واقعاً نگران کار‌هایی هستند که حزب دموکرات انجام می‌دهد.»
شارون رایت آستین، استاد علوم سیاسی در دانشگاه فلوریدا، نیز معتقد است که سطحی از هم‌سویی مجدد در این رابطه در حال وقوع است. او می‌گوید: «من فکر می‌کنم باید نظرسنجی‌ها را جدی بگیریم، زیرا آنها نشان می‌دهند که دونالد ترامپ در میان سیاهپوستان از حمایت بیشتری برخوردار است. من فکر می‌کنم برخی از آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار هستند که به ترامپ رأی می‌دهند، زیرا او را نامزد بهتری می‌دانند.» آستین خاطرنشان کرد که قدرت اقتصاد در دوران ترامپ، و همچنین ناراحتی برخی از مردان سیاهپوست از مواضع دموکرات‌ها در مورد مسائل فرهنگی آمریکا مانند سقط جنین، حقوق هم‌جنس‌گرایان و مهاجرت، احتمالاً باعث برخی از این ریزش آرا به سمت ترامپ می‌شود.
البته دانشمندان علوم سیاسی دیگری که در زمینه سیاست سیاهپوستان تخصص دارند با این ایده مخالفت می‌کنند که عادات رأی دادن سیاهان به طور معناداری در حال تغییر است. جاستین زیمرمن، استاد علوم سیاسی معتقد است که نوع ناامیدی که مردان سیاهپوست از خود نشان می‌دهند، اتفاق جدیدی نیست. زیمرمن می‌گوید: «این ناراحتی آن‌قدر نیست که هیچ ارتباط سیاسی‌ای بین سیاهپوستان با حزب دموکرات وجود نداشته باشد. این ناراحتی همیشه وجود داشته است.» او معتقد است که اکثر آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار حتی با اکراه به نامزد حزب دموکرات رای خواهند داد، کاری که رأی‌دهندگان سیاهپوست در طول تاریخ آمریکا مجبور بوده‌اند انجام دهند.
کریستوفر تاولر، که پروژه رأی‌دهندگان سیاه را هدایت می‌کند و جزوی از تیم تحقیق Black Insights است، همچنین این تصور که آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار در حال گذار از حزب دموکرات هستند را رد کرد. او استدلال می‌کند که نظرسنجی‌ها اغلب بر حجم نمونه کوچکی از رأی‌دهندگان سیاهپوست تکیه می‌کنند، که این امر راه به‌دست آوردن یک تصویر کامل از جامعه سیاهپوستان را غیرممکن می‌کند.
تاولر اضافه می‌کند: «شما شاید نمونه‌ای داشته باشید که ۱۸ تا ۱۹ درصد از ترامپ حمایت می‌کند، اما حاشیه خطای آن ۹ درصد است. این بدان معناست که ممکن است به ۱۰ یا ۲۷ درصد برسد، که چنین آماری به ما مطلقاً چیزی نمی‌گوید.»
اگرچه این نکته در مورد اندازه نمونه معقول است و توسط دانشمندان علوم سیاسی دیگری نیز تکرار شده، اما توضیح نمی‌دهد که چرا این خطا‌های اندازه نمونه منجر به انحراف مداوم نظرسنجی در یک جهت می‌شود؛ و مهم‌تر از آن، روند‌های تاریخی را کاهش می‌دهد که دموکرات‌ها نزدیک به دو دهه است که در حال از دست دادن آرای مردان سیاهپوست هستند.
با توجه به عدم تطابق روزافزون بین جهان‌بینی بسیاری از سیاهپوستان و دیدگاه‌های حزب دموکرات، احتمالاً درجاتی از هم‌سویی مجدد در این بین اجتناب‌ناپذیر بود. بسیاری از رأی‌دهندگان سیاهپوست کاملاً محافظه‌کار هستند، به‌ویژه از نظر فرهنگی، و ممکن است در مورد موضوعاتی مانند سقط جنین و جنسیت که بیشتر در حزب جمهوری‌خواه مطرح می‌شود، دیدگاه‌های خاص خود را داشته باشند. در ماه ژوئن، مرکز تحقیقات پیو آنچه را که شاید جامع‌ترین نظرسنجی اخیر از نظرات آمریکایی‌ها در مورد مسائل فرهنگی پرتنش باشد را منتشر کرد. این نظرسنجی زمانی که جو بایدن هنوز نامزد ریاست جمهوری دموکرات‌ها بود، انجام شد و تضاد‌های قابل توجهی را بین دیدگاه‌های حامیان سیاه و سفید نامزد دموکرات نشان داد. در مجموعه‌ای از مسائل فرهنگی، حامیان سیاهپوست بایدن صرفاً محافظهکارتر از همتایان سفیدپوست خود نبودند بلکه آنها محافظهکارتر از هر گروه جمعیتی دیگر در ائتلاف دموکرات بودند.
پیو دریافت که حامیان سیاهپوست بایدن کمترین احتمال را دارند که به سؤالات مربوط به مهاجران پاسخ مثبت بدهند و از طرفداران سفیدپوست با حدود اعداد دو رقمی عقب‌تر هستند. به طور مشابه، رأی‌دهندگان سیاه بایدن در مقایسه با همتایان سفیدپوست خود تقریباً دو برابر احتمال داشت که بگویند «تأکید بر ازدواج و خانواده باعث بهتر شدن جامعه می‌شود»؛ و در حالی که تنها ۳۲ درصد از حامیان سفیدپوست بایدن موافق بودند که جنسیت در بدو تولد فرد تعیین می‌شود، ۶۴ درصد از رأی‌دهندگان سیاهپوست بایدن موافق این جمله بودند. هنگامی که سؤالات در مورد دین بود، تفاوت‌ها حتی شدیدتر هم شد و ۳۵ درصد از رأی‌دهندگان سیاه بایدن گفتند دولت باید از ارزش‌های مذهبی حمایت کند و بیش از نصف که درصدی بالاتر از حامیان ترامپ بود گفتند ایمان به خدا برای اخلاقیات لازم است. این در حالی است که تنها ۷ و ۸ درصد از حامیان سفیدپوست بایدن به این جمله اعتقاد داشتند. نظرسنجی متفاوت Pew در همان دوره همچنین نشان داد که اکثریت مردان سیاهپوست و زنان سیاهپوست موافق هستند که دولت کنترل تولد و سقط جنین را ترویج می‌کند تا جمعیت سیاهپوستان را کوچک نگه دارد. البته، این نظرسنجی‌ها زمانی که هریس نامزد بود، انجام نشد، اما دلیل کمی وجود دارد که باور کنیم نگرش‌های فرهنگی در میان دموکرات‌های سیاهپوست زمانی که او نامزد شد، ناگهان تغییر زیادی کرده باشد.
از زمان ظهور ترامپ، به نظر می‌رسد دموکرات‌ها تصور می‌کردند که اگر به اندازه کافی درباره نژادپرستی، زن‌ستیزی و تمایلات استبدادی او فریاد بزنند، آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار از رأی‌ندادن به هیلاری کلینتون، بایدن و اکنون هریس ترسیده یا شرمنده خواهند شد. هشت سال پیش، کمپین کلینتون تبلیغی را منتشر کرد که ترامپ را با اعضای گروه نژادپرست «کو کلاکس کلان» مرتبط می‌کرد. پس از شکست در انتخابات، او هشدار داد که حامیان ترامپ می‌خواهند حقوق سیاهپوستان آمریکایی را بگیرند. برای رقابت ریاست‌جمهوری امسال، کمپین هریس به باراک اوباما، رئیس‌جمهور پیشین، مأموریت داده است تا مردان سیاهپوست را به دلیل داشتن نظرات بیش از حد جنسیت‌گرایانه برای رأی ندادن به اولین رئیس‌جمهور زن سیاهپوست سرزنش کند. هریس در آخرین هفته کمپین انتخاباتی پیام‌هایی درباره فاشیسم، نژادپرستی و دموکراسی منتشر کرد، حتی اگر نظرسنجی‌ها نشان داده باشند که این موضوعات برای رای‌دهندگان از هر موضوع دیگری کم‌تر محبوب هستند.
به نظر می‌رسد دموکرات‌ها تمایلی ندارند باور کنند که بخش کوچک، اما قابل توجهی از رأی‌دهندگان سیاهپوست ممکن است مایل باشند نژادپرستی ترامپ را نادیده بگیرند و حتی به جنبه‌هایی از ملی‌گرایی، بیگانه‌هراسی و سنت‌گرایی او کشیده شده‌اند. هنگامی که بایدن در سال ۲۰۲۰ پیروز شد، بسیاری از رهبران لیبرال گفتند که رأی‌دهندگان سیاهپوست دموکراسی را نجات دادند و از «زنان ابرقهرمان سیاه پوست» تمجید کردند. به نظر می‌رسد که برخی از مترقیان دموکرات، رأی‌دهندگان اقلیت را موجوداتی افسانه‌ای و فرشتگانی که در زمان انتخابات نور و فضیلت خود را می‌تابانند، تصور می‌کنند. در ذهن آنها، حزب دموکرات یک ائتلاف سینمایی ابرقهرمانانه متشکل از سفیدپوستان خوب و سیاهپوستان و دورگه‌های مقدس است که هر چهار سال یک بار با هم متحد می‌شوند تا کشور را از شر سفید‌های بد نجات دهند، یعنی در مقابل هجوم سفیدپوستان ناخوشایند طبقه کارگر و فروشندگان ماشین و مالکین سفیدپوست و سفیدپوستان ملی گرای مسیحی که ائتلاف ترامپ را تشکیل می‌دهند. اما آنها فراموش کرده‌اند که رنگین‌پوستان هم جزو مردم آمریکا هستند، و هزینه این ایدئال‌سازی، کوری خاصی در محافل دموکرات نسبت به چشم انداز سیاسی واقعی در جوامع اقلیت بوده است؛ و این فقط آمریکایی‌های آفریقایی تبار نیستند بلکه سایر رای دهندگان اقلیت مرد نیز عموماً نسبت به دموکرات‌های سفیدپوست موضع بدبینانه‌تری دارند. نظرسنجی‌های اخیر نشان می‌دهد که ۴۴ درصد از مردان جوان لاتین‌تبار از ترامپ و بیش از نیمی از مردان اسپانیایی‌تبار از اخراج مهاجران غیرقانونی (۵۱ درصد) و ساخت دیوار مرزی (۵۲ درصد) حمایت می‌کنند. نظرسنجی‌ها نشان داد این افراد بیش از دو برابر احتمال بیشتری دارد که بگویند ترامپ، در مقایسه با بایدن، شخصا به زندگی آنها کمک کرده است.
پس سؤال این است که در مورد این تنش‌های فزاینده بین دیدگاه‌های فرهنگی سیاه پوستان آمریکایی و دیگر رأی‌دهندگان اقلیت و دیدگاه‌های حزب دموکرات چه باید کرد؟ علیرغم دیدگاه‌های رقیبشان در مورد هم‌سویی، کارشناسان تا حد زیادی موافق بودند که دموکرات‌ها تمایل دارند رأی سیاهپوستان به نامزد این حزب را بدیهی بدانند، و کمپین هریس باید خیلی زودتر از اینها اقدام به اطلاع‌رسانی هدفمند با رای‌دهندگان سیاهپوست می‌کرد. سکو فرانکلین، دانشمند علوم سیاسی، می‌گوید: «آنچه سیاهپوستان می‌خواهند، دستور کار مشخص و قابل‌شناسایی است، برنامه‌ای که نیاز‌ها و علایق منحصربه‌فرد آنها را جلب می‌کند، و این همان چیزی است که آنها در مورد مثلا زنان می‌بینند.» برخی دیگر گفتند که برخی از جامعه سیاهپوستان فکر می‌کنند پول زیادی برای کمک به کشور‌های خارجی خرج می‌شود، در حالی که سیاهپوستان آمریکایی در داخل کشور درگیر مشکلات اقتصادی هستند. سیاهپوستان آمریکایی از جمله کمترین حمایت‌کنندگان از ارسال کمک‌های نظامی به اوکراین و اسرائیل هستند.
آنچه هریس برای مبارزه با این تصورات ارائه کرده آنچنان الهام‌بخش نبوده است. تلاش برای جلب نظر مردان جوان سیاهپوست با پیشنهاد‌های سیاسی در مورد ارز‌های دیجیتال، قانونی‌سازی گیاه مخدر شاهدانه، و برنامه‌های آموزشی دیگر هم گیج‌کننده و هم تحقیرآمیز است. یک پیشنهاد بلندپروازانه دیگر آنها، اعطای وام به سیاهپوستان آمریکایی براساس نژاد است که احتمالاً کاری غیرقانونی باشد و بنابراین احتمالاً یک وعده پوچ است؛ و اگرچه هریس به طور صریح و ضمنی در مورد تعدادی از مسائل فرهنگی و اقتصادی به سمت راست حرکت کرده است، تقریباً هیچ شانسی وجود ندارد که او بتواند در مورد مشکلاتی مانند مهاجرت از دونالد ترامپ پیشی بگیرد، صرف نظر از اینکه چقدر بخواهد دیوار مرزی را گسترش دهد. هر کسی که دغدغه اصلی او مرز جنوبی باشد، تقریباً به طور قطع به رئیس جمهور سابق رای خواهد داد؛ بنابراین تغییر به جناح راست در مسائل فرهنگی و اجتماعی بعید است که سلیقه زیادی را تغییر دهد.
اگر رای‌دهندگان سیاهپوست را محافظه‌کارترین جناح ائتلاف دموکرات از نظر فرهنگی لقب دهیم، در مسائل اقتصادی نیز در میان مترقی‌ترین‌ها هستند و راه‌حل دموکرات‌ها برای جلوگیری از ریزش رای مردان سیاهپوست دقیقاً پیش چشمان آنها است. یک نظرسنجی در تابستان امسال نشان داد که رای دهندگان سیاهپوست تقریباً دو برابر بیشتر از سایر جمعیت شناسی نژادی می‌گویند که دولت باید کمک بیشتری به افراد نیازمند ارائه کند و همچنین بیشتر از هر گروه دیگری می‌گویند که مزایای تامین اجتماعی باید گسترش یابد؛ و تقریباً دو سوم آمریکایی‌های آفریقایی تبار می‌گویند که دولت باید دست فعال تری در حل مشکلات داشته باشد. نظرسنجی دیگری نشان داد که اکثر آمریکایی‌های آفریقایی تبار دیدگاه‌های انتقادی نسبت به سیستم زندان این کشور (۷۴ درصد)، دادگاه‌ها (۷۰ درصد)، پلیس (۶۸ درصد)، کسب‌وکار‌های بزرگ (۶۷ درصد)، سیستم اقتصادی (۶۵ درصد)، و سیستم سلامت (۵۱ درصد) دارند. اینها مسائلی است که حزب دموکرات به طور قابل اعتمادی می‌تواند ادعا کند که بهتر از جمهوری خواهان به آنها رسیدگی می‌کند، اما در چند سال گذشته تمرکز بر آنها را فراموش کرده است.