به گزارش شهرآرانیوز، اجرای طرح خانواده میزبان با اماواگر‌هایی همراه شده است. از یک‌سو سازمان بهزیستی تکیه بر طرح خانواده میزبان را باوجود موقت‌بودن، موجب زندگی کودکان بی‌سرپرست و بدسرپرست در یک بستر مناسب می‌داند، اما در نقطه مقابل این نگاه، منتقدانی وجود دارند که با اشاره به قید محدودیت زمانی، از اثر منفی و جبران‌ناپذیر بازگشت کودکان به مراکز نگهداری گله‌مند هستند.
طرح ملی میزبان براساس شیوه‌نامه مراقبت موقت از کودکان و نوجوانان ابلاغی سال۱۴۰۲ نزدیک به یک‌سال می‌شود که در دستور کار بهزیستی قرار گرفته است. این طرح برای کودکانی قابلیت اجرا دارد که از گزینه‌های خانواده‌زیستی، خانواده‌جایگزین و فرزندخواندگی محروم هستند و کودک برای ادامه گذران سال‌های زندگی خود، گزینه‌ای جز حضور در مراکز نگهداری بهزیستی ندارد. سازمان بهزیستی از نیمه دوم سال۱۴۰۲ برای کودکانی که در مراکز نگهداری زندگی می‌کنند، گزینه دیگری به نام خانواده‌میزبان ایجاد کرد تا به قول سازمان بهزیستی، این کودکان با حضور در بستر خانواده از شرایط زندگی واقعی بهره‌مند شوند.
بهتر بودن زندگی در فضای خانواده حتی از نوع موقت نسبت به زندگی در مراکز نگهداری بهزیستی، دلیلی است که سازمان بهزیستی با تکیه بر آن به دفاع از طرح خانواده‌میزبان می‌پردازد.
سعید بابایی، مدیرکل دفتر امور کودکان و نوجوانان سازمان بهزیستی کشور در روز‌های گذشته بار‌ها برای حل ابهامات این طرح وارد میدان شده است و هر چند او هم در لفافه، نیاز به تغییر بازه زمانی در طرح خانواده‌میزبان را تأیید می‌کند، اما اجرای آن را بهتر از نبودنش می‌داند. در زیر چند مورد از ابهاماتی که بابایی به آن پاسخ داد را مرور می‌کنیم:
۱-خانواده میزبان به جای مراکز نگهداری: نگهداری کودک در مرکز منقضی شده و باید به سمت الگوی خانواده‌محور حرکت کنیم. اگر بخواهیم نگهداری شبانه‌روزی کودک و حضور در خانواده‌میزبان را با هم مقایسه کنیم، به‌طور قطع نگهداری در خانواده میزبان، آسیب کمتر و مزایای بیشتری دارد.
۲-آسیب‌های زندگی موقت در خانواده: ضوابطی برای احراز صلاحیت این خانواده‌ها تعیین شد که از فرزندخواندگی سخت‌تر است. به خانواده‌ها آموزش داده می‌شود تا سطح عاطفه خود با کودکان مهمان را تنظیم کنند. خانواده‌میزبان، جایگزین فرزندخواندگی نیست، مرحله‌ای بین مرکز و فرزندخواندگی است.
۳-بازه زمانی: در مورد بازه زمانی ۳ماه و تمدید ۶ماهه برای ۲مرتبه، شاید سوءبرداشت شده باشد و در اصلاحات بعدی آن را حذف کنیم. دلیل این محدودیت زمانی، بیشتر به حوزه مددکاری بازمی‌گردد، یعنی وقتی کودک وارد خانواده میزبان شد نباید فکر کنند که این روند تمام‌شده است.
حسن موسوی، رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران، به بررسی این طرح پرداخت و گفت: هر اقدامی که در مورد کودکان بی‌سرپرست و بدسرپرست انجام می‌شود باید همراه با مطالعات درست باشد تا کمترین آسیب به این کودکان وارد شود. در مورد خانواده میزبان نیز از همان ابتدای مطرح شدن موضوع، نگرانی‌های خاصی وجود داشت.
او افزود: زمانی که یک کودک برای مدت کوتاهی به یک خانواده داده می‌شود، بدون شک با تأثیرات منفی غیرقابل انکاری روبه‌رو خواهد شد، از سوی دیگر چرخش کودکان در خانواده‌ها موجب تعارض در الگو‌های رفتاری و مشکلات روحی می‌شود. اگر ما فرض کنیم که فقط یک‌بار، کودک از خانواده میزبان جدا می‌شود و به مرکز بازمی‌گردد، باز هم این روند موجب می‌شود تا کودک خود را برای حضور در بستر خانواده ناتوان تصور کند. بهتر بود که این طرح به شکل پایلوت مورد بررسی کارشناسان قرار می‌گرفت.
منبع: ایسنا