پس از مشکلات به‌وجودآمده اخیر از سوی ساترا برای برنامه‌های نمایش‌خانگی، این‌بار اواخر هفته قبل بود که محمدجواد شکوری‌مقدم، مدیرعامل «فیلیمو» در شبکه اجتماعی ایکس خبر از توقیف برخی آثار این پلتفرم داد و نوشت: اکنون ابلاغیه شکایت صداوسیما را دریافت کردم. معاون آن سازمان از قوه‌قضائیه تقاضای تعقیب بنده به دلیل پخش مسابقات فوتبال و پخش جوکر، آکتور، رهایم کن، سقوط و سه سریال دیگر را به همراه حذف این سریال‌ها از فیلیمو داشته، شاکی اصلی ما صداوسیماست نه ساترا.
این در حالی است که دیگر مخاطبان در سراسر دنیا و در ایران هم، در انتظار غول‌های رسانه‌ای نیستند تا برایشان تصمیم بگیرند که چه برنامه‌ای را تماشا یا از دیدن کدام برنامه صرف‌نظر کنند. چرا که با توجه به نوآوری ایده‌ها در این فضا، تمامی برنامه‌سازان این امکان را دارند تا با کمترین محدودیت به ساخت یا اجرای برنامه‌هایشان بپردازند. حالا این سؤال مطرح است که صداوسیما که خود را مسئول اصلی پرداختن به اوقات فراغت مردم می‌داند؛ اما نتوانسته است در این خصوص موفق عمل کند، چرا مانع جبران این مهم از سوی سایر پلتفرم‌ها شده و به هر روش ممکن، به جنگ نمایش‌خانگی رفته است و در اقدامی عجیب نظارت، داوری و انحصار را باهم می‌خواهد.
«کامبیز نوروزی» حقوقدان، در گفت‌و‌گو با «ایران» بر این باور است که تلاش‌ها برای محدودیت در گردش اطلاعات، چه اطلاعات به معنی خبر و چه اطلاعاتی مانند محصولات فیلم و سرگرمی، در دنیای امروز محکوم به شکست است. چرا که موج تحولات گسترده در جهان ارتباطات، اجازه نمی‌دهد که این محدودیت‌ها به نتیجه برسد و تنها حاصل آن تولید فضای بی‌قاعده و بی‌نظم حقوقی است.
این حقوقدان در ادامه می‌افزاید که هر شخص حقوقی یا حقیقی می‌تواند در دادگستری تقاضای رسیدگی به مورد اعتراضی مدنظر خود را داشته باشد، اما در امور کیفری ممکن است شاکی (کسی که مستقیماً از وقوع جرم آسیب‌دیده است) به دادسرا مراجعه کند، مانند کسی که اثر هنری او از طریق فردی به سرقت رفته و به نام خودشان منتشر کرده باشد که می‌توان از آن به عنوان سرقت ادبی نام برد.
نویسنده اصلی این رمان، زیان‌دیده از جرم بوده و عنوان شاکی پیدا می‌کند و می‌تواند تا پایان پرونده حضور داشته و اقدامات لازم برای دفاع از شکایت خود را انجام دهد. اما جرایمی وجود دارند که ممکن است شخص دیگری غیر از زیان‌دیده از جرم، آنها را به دادسرا اعلام کند که از آن با عنوان اعلام جرم یاد می‌شود و تفاوت آن با شکایت این است که در اعلام جرم کسی که این اعلام را دارد، زیان‌دیده از جرم نیست، بلکه فقط یک واقعه‌ای را دیده و تصور می‌کند که جرمی رخ‌داده است و به دادسرا اعلام می‌کند. در ادامه دادسرا موظف به پی‌گیری است، اما در اعلام جرم موظف به پی‌گیری پرونده نخواهد بود. ثانیاً کسی که اعلام جرم می‌کند همین‌قدر که مطلب را به دادسرا گزارش دهد کارش تمام است و هیچ‌گونه مداخله‌ای در پرونده نمی‌تواند داشته باشد. نوروزی بیان می‌کند: در خصوص شکایت صداوسیما از برخی برنامه‌های در حال پخش از پلتفرم فیلیمو مانند جوکر، آکتور و... به بهانه انتشار عکس و تصویر خلاف عفت‌عمومی، صداوسیما صرفاً یک اعلام‌کننده جرم بوده و پی‌گیری این موضوع از نگاه حقوقی هیچ ربطی به این سازمان ندارد، بنابراین نمی‌توان او را به عنوان شاکی تلقی کرد.
وی افزود: براساس مصوبه شورای‌عالی‌انقلاب فرهنگی، ضوابط و سیاست‌های نظارت بر شبکه نمایش‌خانگی، باید توسط یک گروه تدوین شده و در شورای‌عالی‌انقلاب فرهنگی تصویب و ابلاغ شود، که تا این لحظه چنین اتفاقی نیفتاده است؛ بنابراین با اتکا به این مهم ادعای صداوسیما مبنی بر وظیفه قانونی او بر تصدیگری نمایش‌خانگی غیرقانونی بوده و صرفاً در حد یک ادعاست. باید گفت که رسانه ملی اگر چه طبق مصوبه شورای‌عالی انقلاب فرهنگی، اجمالاً مسئول نظارت بر نمایش‌خانگی شده، اما هنوز روش‌ها، ضوابط و سیاست‌های نظارتی آن معلوم نشده است، بنابراین صداوسیما طبق اصول حقوقی، نمی‌تواند به استناد مسئولیت خود ضابطه دلخواهش را علیه نمایش‌خانگی اعمال کند.
منبع: روزنامه ایران