مینا گنجعلی‌خانی| شهرآرانیوز، محمدحسنی صغیری در خصوص اهمیت لالایی در ادبیات شفاهی اظهار کرد: خوشبختانه امروزه بخش زیادی از لالایی‌ها در مناطق مختلف ایران جمع‌آوری و چاپ شده و کار‌های مفیدی در این زمینه صورت گرفته است. ضبط و مکتوب‌کردن لالایی‌ها، به منظور مطالعه بر روی آن‌ها و برای شناخت زوایای مختلف فرهنگ ضروری است؛ اما انتقال لالایی‌ها به صورت شفاهی و لالایی‌خوانی برای کودکان نیز بسیار مهم است.
وی تصریح کرد: لالایی‌ها مانند سایر گونه‌های ادبیات شفاهی به صورت سینه به سینه و شفاهی از نسلی به نسلی دیگر انتقال یافته‌اند. به طور طبیعی در این انتقال، بخشی از لالایی‌ها از بین رفته و بخشی حفظ شده و به نسل بعد انتقال یافته است.
این پژوهشگر ادبیات عامه عنوان کرد: بهترین کار برای حفظ لالایی‌ها، بازخوانی و انتشار آن‌ها به صورت گسترده است. با توجه به گسترش فضای مجازی و کارکرد آن در میان خانواده‌ها و حتی کودکان، به ویژه در دوران پساکرونا، می‌توان آگاهانه، راهی برای پخش و انتقال این لالایی‌ها پیدا کرد.
وی بیان کرد: قصه‌گویی و لالایی‌خوانی می‌تواند نوع جدیدی از پدیده فرهنگی را به وجود بیاورد و در میان محتوا‌هایی که امروزه میان پدران و مادران جوان رایج است، جایی بازکند. همان‌گونه که امروزه در کشور‌های حوزه اسکاندیناوی مانند نروژ، قصه‌گویی به شکل گسترده‌ای در مدارس و در سطح جامعه وجود دارد.
محمدحسنی صغیری اضافه کرد: کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نیز به میزان درخور توجهی به این موضوعات پرداخته و همایش‌ها و نیز کارگاه‌هایی در زمینه قصه و قصه‌خوانی و لالایی و ادبیات بومی برگزار می‌کند. اما پخش و گسترش لالایی‌ها و نهادینه‌کردن آن‌ها در میان نسل جوان، می‌تواند به عنوان یکی از وظایف مهم یکی از نهادها، حتی مؤسسات خصوصی نیز تعریف شود.