به گزارش شهرآرانیوز، گاهی هنر، صرفاً زیبایی خلق‌شده بر بوم نیست؛ بلکه نمایشی از اراده و تلاشی است که از دل محدودیت‌ها زاده شده است. لیلا مهرور، هنرمند توان‌یاب و توانمند، یکی از این روایت‌های ماندگار است. او که با نقاشی کشیدن با پا، محدودیت‌های جسمی‌اش را به فرصتی برای بروز خلاقیت و توانایی تبدیل کرده است، در نمایشگاهی از آثارش، بازدیدکنندگان را با هنر متفاوت خود شگفت‌زده کرد. در ادامه گفت‌وگوی ما با این هنرمند توان‌یاب می‌خوانید.
لیلا مهرور درباره شروع فعالیت‌های هنری خود می‌گوید: از بدو تولد با معلولیت دست‌هایم روبه‌رو بودم. همین موضوع باعث شد از ابتدا برای انجام کارهایم از پاهایم استفاده کنم. در واقع، نوشتن و نقاشی کردن را بدون معلم، خودم یاد گرفتم. در مدارس معمولی درس خواندم و مانند دیگران دیپلم گرفتم. اما وقتی با مجتمع توان‌آبان آشنا شدم، مسیرم به‌طور جدی تغییر کرد. در این مجتمع با اساتیدی مانند خانم فرزانه و استاد طالبی آشنا شدم. آنها کمک کردند توانایی‌هایم را در نقاشی پیدا کنم. از همان زمان نقاشی را با پا شروع کردم و فهمیدم که این راه، می‌تواند بخش مهمی از زندگی من باشد.
او در ادامه به چالش‌های پیش‌آمده در مسیر هنری‌اش اشاره می‌کند: شروع جدی من از سال ۱۳۸۳-۱۳۸۴ بود. اما در این سال‌ها، به دلایل مختلف مثل دانشگاه رفتن، ازدواج و بچه‌دار شدن، گاهی وقفه‌هایی در کارم افتاد. بااین‌حال، بعد از هر وقفه‌ای دوباره به نقاشی برگشتم و تلاش کردم راهی را که شروع کرده بودم، ادامه دهم. حالا دوباره این مسیر را از سر گرفته‌ام و امیدوارم بتوانم با تداوم و تمرکز بیشتری پیش بروم.
برای لیلا مهرور، نقاشی تنها یک فعالیت هنری نیست؛ بلکه راهی برای درمان و آرامش درونی است. این هنرمند دراین‌باره می‌گوید: نقاشی، بهترین راهی بود که توانستم به آن پناه ببرم. هر احساسی که در لحظه داشتم، در نقاشی‌هایم منعکس می‌شد. شادی، غم، عصبانیت و حتی ناامیدی؛ همه این احساسات را می‌توانید در آثارم ببینید. خلق هر اثر، یک حس خرسندی و شادی به من می‌دهد. وقتی کاری را تمام می‌کنم و به آن نگاه می‌کنم، حس می‌کنم چقدر توانایی من فراتر از چیزی است که تصور می‌کردم. این حس فوق‌العاده، من را برای ادامه این راه تشویق می‌کند.
مهرور که در تکنیک‌های مختلف هنری دست به تجربه زده، اشاره می‌کند: من تکنیک‌های مختلفی را امتحان کردم، از جمله رنگ روغن، آکریلیک، گواش و آبرنگ. اما از بین همه اینها، آبرنگ را بیشتر دوست دارم. مدتی هم به خوشنویسی پرداختم، اما نقاشی همیشه اصلی‌ترین علاقه من بوده است.
او چشم‌انداز بزرگی برای آینده خود دارد و درباره آرزوهایش توضیح می‌دهد: دوست دارم نمایشگاه‌هایی را در شهر‌های مختلف ایران، از جمله تهران، برگزار کنم. همچنین رویایم این است که آثارم را در نمایشگاه‌های بین‌المللی به نمایش بگذارم. اما این هدف‌ها نیاز به حمایت و اسپانسر دارد. امیدوارم شرایط اقتصادی بهتر شود تا بتوانم توانایی‌هایم را به‌جای محدود شدن در مشهد، در سطح وسیع‌تری ارائه کنم.
این هنرمند بیان می‌کند: هر فردی، صرف‌نظر از شرایط جسمانی‌اش، می‌تواند توانایی‌هایش را کشف کند. اولین قدم را خودتان بردارید. منتظر نمانید که دیگران برای شما کاری انجام دهند. وقتی شما شروع کنید، خداوند هم به شما کمک می‌کند. هیچ‌وقت نباید تسلیم شد. باید باور داشته باشید که محدودیت‌ها تنها در ذهن شما هستند. این پیام من فقط برای توان‌یابان نیست؛ بلکه برای همه افرادی است که احساس می‌کنند با موانعی روبه‌رو هستند.
مهرور در پایان، می‌گوید: وقتی یک فرد توان‌یاب را می‌بینید، لطفاً فکر نکنید که او از نظر ذهنی هم مشکلی دارد. ما فقط از نظر جسمی محدود هستیم. اگر به ما فرصت دهید، می‌توانیم توانایی‌هایمان را نشان دهیم. باور کنید که ما هم می‌توانیم در بسیاری از عرصه‌ها موفق باشیم.
نمایشگاه نقاشی‌های لیلا مهرور، بیش از آنکه صرفاً نمایش آثار هنری باشد، یک پیام بزرگ برای جامعه است، مرز‌های توانایی را نه جسم، بلکه ذهن تعیین می‌کند.