به گزارش شهرآرانیوز؛ سردار سعید منتظرالمهدی معاون فرهنگی اجتماعی فراجا در یاداشتی ۴ راهکار سودمند برای پیشگیری از وابستگی دیجیتال افراد به‌خصوص فرزندان را ذکر کرده است.
در این یادداشت آمده است: «این روز‌ها بسیاری از والدین از وابستگی فرزندانشان به فضای مجازی شکوه و شکایت دارند و اغلب می‌پرسند که چگونه می‌توان مانع از این وابستگی شد و میزان حضور فرزندانشان را در این فضا کم کرد.
واقعیت این است که فضای مجازی، و حضور در شبکه‌های اجتماعی مجازی، به بخشی جدایی‌ناپذیر از «زندگی واقعی» امروزه ما تبدیل شده است. چه اینک ما نه تنها بخش مهمی از اطلاعات و اخبار روزانه موردنیاز خود را از این فضا دریافت می‌داریم بلکه بخشی ارزندگی و کار و فعالیت و ارتباطات احتماعی خویش را در چارچوب و درون این دنیای حیرت‌انگیز سامان می‌بخشیم و به انجام می‌رسانیم.
بنابراین، اینک فضای مجازی و دنیای دیجیتال به فرصتی مهم برای «بهتر زیستن» تبدیل شده است و لاجرم دیگر نه‌تنها نمی‌توان این فضا را از زندگی واقعی خود حذف کرد بلکه اساساً زیستن بدون آن را نمی‌توان متصور شد.
اما، این فضا علی‌رغم سودمندی‌های فراوان، می‌تواند اثرات زیان‌باری را بر ذهن و مغز و جسم و روان انسان‌ها، به‌ویژه کودکان و نوجوانان، برجای بگذارد.
به‌ویژه، این اثرات بر گروه‌های کم سن‌وسال زمانی وخیم‌تر می‌شود که آنان روزانه بیش از ۳-۲ ساعت از وقت خویش را به پرسه زنی در این فضا، یا انجام بازی‌های دیجیتال، بگذرانند. در چنین شرایطی آنان دچار نوعی «نشانگان» (سندرم) روان‌شناختی می‌شوند که اصطلاحاً «اختلال بازی دیجیتال» (یا وابستگی به فضای مجازی) نامیده می‌شود.
وابستگی کودکان و نوجوانان به فضای مجازی انبوهی نشانه بدخیم در پی دارد که از آن میان می‌توان به: گوشه‌گیری، پرخاش‌جویی، افت عاطفی، کاهش تمرکز، فرسودگی مغزی، افت تحصیلی و مسئولیت‌گریزی، اشاره نمود.
این علائم به نوبه خود می‌توانند فرآیند «اجتماعی شدن» کودکان و نوجوانان را دستخوش بد کارکردی قرار دهند و مانع از رشد بهنجار آنان شود. از همین روی باید حضور گروه‌های کم سن‌وسال (و البته بزرگسالان) را در فضای مجازی مدیرت نمود.
برای مدیریت حضور در فضای مجازی و پیشگیری از اثرات حاصل از وابستگی به این فضا، راهکار‌های زیادی وجود دارد که از آن میان این راهکار‌ها سودمندتر به نظر می‌رسند: یک _ ایجاد محدودیت برای حضور در فضای مجازی، برای این منظور والدین می‌بایست استفاده روزانه بیش از ۲ یا ۳ ساعت در این فضا را برای فرزندانشان ممنوع سازند. گرچه چنین محدودیتی ممکن است با واکنش مخالفت‌جویانه فرزندان روبه‌رو شود، اما اگر والدین با گفت‌و‌گو و البته قاطعیت و هماهنگی بر آن اصرار ورزند، فرزندان ناگزیر از پذیرش آن خواهند شد.
دوم_ فاصله‌گیری از گوشی به هنگام ناهار، شام، در حضور میهمان، به هنگام تماشای تلویزیون و گفت‌و‌گو‌های خانوادگی و نظایر آن. این نوع حدوحدود قائل‌شدن موجب می‌شود تا افراد خانواده لذت‌های مختلف را تجربه کنند و تفریح و لذت خود را به سر در گوشی فروبردن محدود نسازند.
سوم_گفت‌وگوی صمیمانه پیرامون اثرات منفی وابستگی به فضای مجازی. چنانچه والدین به‌گونه‌ای صمیمانه پیرامون اثراتی همچون کمبود خواب، کاهش تمرکز، منزوی شدن، کج‌خلقی و چکِ وسواس‌گونه‌ی گوشی، با فرزندان خود گفت‌و‌گو نمایند می‌توانند مانع از استمرار وابستگی خود و فرزندانشان به دنیای دیجیتال شوند.
چهارم _ فاصله‌گیری از فضای دیجیتال در روزی از روز‌های هفته چنانچه همه اعضای خانواده تصمیم بگیرند در یکی از روز‌های هفته کلیه وسایل دیجیتال خود را خاموش کنند و وقت خویش را صرف فعالیت‌های دیگر نمایند، می‌توانند قدم موثری برای وابسته نشدن به دنیای مجازی بردارند.
خلاصه آنکه گرچه نمی‌توانیم فضای دیجیتال را از ذهن و زندگی خود و فرزندانمان حذف نماییم، اما ناگزیر باید حضور در آن را سامان دهیم و محدود سازیم چرا اینکه در غیر آن صورت گرفتار واکنش‌های منفی و مضر می‌شویم که رستن از آنها دشوار خواهد بود.»
منبع: فارس