شهرآرانیوز؛ ماکت سه‌بعدی دقیق، شکل صدمه‌ای را نشان می‌دهد که کشتی پس از برخورد با کوه یخ در سال ۱۹۱۲ به خاطر آن غرق شد و ۱۵۰۰ نفر جان خود را در این فاجعه از دست دادند.
این اسکن نمای جدیدی از اتاق دیگ بخار کشتی را ارائه می‌دهد و اظهارات شاهدان عینی را تأیید می‌کند که مهندسان تا انتها برای روشن نگه داشتن چراغ‌های کشتی تلاش کرده‌اند.
همچنین یک شبیه‌سازی رایانه‌ای نیز نشان می‌دهد که سوراخ‌هایی در بدنه به اندازه تکه‌های کاغذ آچار منجر به نابودی کشتی شده است.
پارکس استفنسون، تحلیلگر کشتی تایتانیک می‌گوید: «لاشه کشتی تایتانیک آخرین شاهد عینی بازمانده از این فاجعه است و هنوز داستان‌هایی برای گفتن دارد.»
این اسکن دیجیتالی برای ساخت یک مستند جدید توسط شبکه نشنال جئوگرافیک به نام «تایتانیک: رستاخیز دیجیتال» انجام گرفته است.
این کشتی که در عمق ۳۸۰۰ متری در آب‌های یخی اقیانوس اطلس قرار دارد، با استفاده از روبات‌های زیر آب نقشه‌برداری شد. بیش از هفتصد هزار تصویر، که از تمامی زوایا گرفته شده است، برای به وجود آوردن یک «همسان دیجیتال» این کشتی استفاده شده است.
از آنجایی که این کشتی بسیار بزرگ است و در تاریکی اعماق اقیانوس قرار دارد، عکس‌برداری از آن با زیردریایی‌ها جزئیات زیادی را نشان نمی‌دهد، اما اسکن دیجیتال اخیر اولین نمای کامل تایتانیک را ارائه می‌دهد.
اولین چیزی که در این اسکن مشخص است، شکل کمان مانند عظیم آن است که در کف دریا به صورت عمودی قرار دارد، تقریباً گویی کشتی به سفر خود ادامه می‌دهد.
اما در فاصله ۶۰۰ متری عقب لاشه این کشتی، تپه‌ای از فلز خرد شده وجود دارد که خسارات ناشی از برخورد کشتی به کف دریا پس از دو نیم شدن آن را نشان می‌دهد.
فناوری نقشه‌برداری جدید روشی متفاوت برای مطالعه این کشتی را ارائه داده است.
پارکس استفنسون می‌گوید: «برای درک شرایط کشتی تایتانیک پس از غرق شدن، آن را باید مانند یک صحنه جنایت بررسی کرد، و باید شواهد را در زمینه مکانی که هستند، ببینید؛ و داشتن یک دید جامع از کل محل غرق شده، کلید درک آنچه در اینجا اتفاق افتاده است می‌تواند باشد.»
این اسکن جزئیات جدیدی از نمای نزدیک را نشان می‌دهد، از جمله سوراخی که به احتمال زیاد توسط برخورد با کوه یخ به وجود آمده است، که با گزارش شاهدان عینی بازمانده مبنی بر ورود یخ به کابین برخی افراد در هنگام برخورد، مطابقت دارد.
کارشناسان در حال مطالعه یکی از دیگ‌خانه‌های عظیم تایتانیک بوده‌اند که به راحتی می‌توان آن را در اسکن مشاهده کرد، زیرا در قسمت عقبی قسمت کمان در نقطه‌ای که کشتی به دو نیم شد، قرار دارد.
مسافران گفته بودند که چراغ‌های کشتی حتی تا زمانی که کشتی به زیر آب می‌رفت همچنان روشن بودند. اکنون این ماکت دیجیتال نشان می‌دهد که برخی از دیگ‌های تامین انرژی کشتی مقعر هستند که دلیل آن است که حتی تا زمان غرق شدن کار می‌کردند. در عرشه عقب، دریچه‌ای نیز در حالت باز کشف شده است که نشان می‌دهد بخار همچنان به سمت سیستم تولید برق جریان داشته است.
این اتفاق به لطف فداکاری تیمی از مهندسان به رهبری جوزف بل بوده است که در کشتی باقی ماندند تا زغال‌سنگ را به داخل کوره‌ها بریزند تا چراغ‌ها روشن بماند.
پارک استفنسون می‌گوید که همه این افراد در این فاجعه جان باختند، اما اقدامات قهرمانانه آنها جان بسیاری را نجات داد. او به بی‌بی‌سی گفت: «آنها چراغ‌ها و انرژی را تا آخر کار نگه داشتند تا به خدمه زمان بدهند تا با کمی روشنایی بتوانند ببینند که چگونه قایق‌های نجات را به سمت دریا پرتاب می‌کنند. آنها تا جایی که ممکن بود از هرج و مرج جلوگیری کردند، و همه اینها به نوعی نمادی از این دریچه بخار باز بود که فقط در پشت لنگه کشتی قرار داشت.
یک شبیه‌سازی جدید نیز بینش بیشتری در مورد غرق شدن تایتانیک ارائه کرده است. برای پیش‌بینی آسیبی که در برخورد با کوه یخ ایجاد شده است، یک مدل ساختاری دقیق از کشتی که از نقشه‌های تایتانیک ایجاد شده است، و همچنین اطلاعاتی در مورد سرعت، جهت و موقعیت آن لازم بود.
پروفسور جئوم‌کی پایک از دانشگاه کالج لندن که این تحقیق را رهبری می‌کرد، گفت: «ما از الگوریتم‌های عددی پیشرفته، مدل‌سازی محاسباتی و قابلیت‌های ابر محاسباتی برای بازسازی غرق شدن تایتانیک استفاده کردیم.»
شبیه‌سازی نشان می‌دهد که وقتی کشتی فقط یک برخورد سطحی به کوه یخ داشته، با یک سری سوراخ‌ها که در یک خط در امتداد بخش باریکی از بدنه به وجود آمد حرکت کرده است.
قرار بود تایتانیک غرق‌ناپذیر باشد و طوری طراحی شده بود که حتی اگر چهار محفظه ضدآب آن زیر آب برود، شناور بماند. اما شبیه‌سازی محاسبه می‌کند که آسیب کوه یخ در شش قسمت پخش شده است.
سایمون بنسون، استادیار معماری دریایی در دانشگاه نیوکاسل می‌گوید: «تفاوت بین غرق شدن و غرق نشدن تایتانیک تنها به حاشیه‌های ظریف سوراخ‌هایی به اندازه یک تکه کاغذ بوده است.
اما مشکل این است که آن سوراخ‌های کوچک در طول طولانی‌ای از کشتی قرار دارند، بنابراین آب به آرامی، اما مطمئناً به همه آن سوراخ‌ها وارد می‌شود و در نهایت محفظه‌ها از بالای آن پر می‌شوند و تایتانیک غرق می‌شود.»
متأسفانه این آسیب را نمی‌توان در اسکن دیجیتالی مشاهده کرد، زیرا بخش پایینی کمان در زیر رسوب پنهان شده است.
این اسکن سرنخ‌های جدیدی در مورد آن شب سرد در سال ۱۹۱۲ ارائه می‌کند، اما سال‌ها طول خواهد کشید تا کارشناسان تمام جزئیات این ماکت سه‌بعدی را بررسی کنند.
پارکس استفنسون می‌گوید: «تایتانیک هر از گاهی بخشی از داستان‌هایش را به ما می‌دهد، و هر بار ما را رها می‌کند تا به دنبال داستان‌های بیشتری از او باشیم.»