به گزارش شهرآرانیوز؛ در مورد آلکاتراز همیشه این ادعا مطرح بوده که فرار زنده از آن غیرممکن بوده است (شاید با یک استثنای معروف)؛ اما اکنون، دونالد ترامپ می‌خواهد زندان آلکاتراز را بازگشایی کرده و آن را با «بی‌رحم‌ترین» جنایتکاران آمریکا پر کند.
دهه‌هاست که آخرین زندانی هم از این ندامتگاه جزیره‌ای که اکنون یک کانون مهم گردشگری محسوب می‌شود و سالانه بیش از یک میلیون بازدیدکننده را به خود جذب می‌کند، منتقل شده است.
اما رئیس جمهور آمریکا می‌گوید که می‌خواهد آن را به طور قابل توجهی بزرگ و بازسازی کرده تا به عنوان نمادی از قانون، نظم و عدالت در آمریکای او عمل کند.
قدمت این زندان که در جزیره آلکاتراز در خلیج سانفرانسیسکو، در فاصله حدود دو کیلومتری از شهر واقع شده است، به اواسط قرن نوزدهم بر می‌گردد.
این زندان دارای یک ساختمان سه طبقه با چهار بلوک سلولی اصلی و همچنین یک فانوس دریایی است که مشرف به خلیج است.
جریان‌های شدید دریایی اطراف جزیره و آب‌های سرد، فرار موفقیت‌آمیز را تقریباً غیرممکن می‌کرد، اگرچه برخی موفق شدند با شنا به ساحل برسند.
این زندان ادعا می‌کند که هیچ زندانی تاکنون موفق به فرار از آنجا نشده است، احتمالاً به این معنی که هیچ کس تا به حال زنده نمانده تا از آزادی خود لذت ببرد.
در معروف‌ترین تلاش، جان آنگلین، برادرش کلارنس و فرانک موریس از زندان خارج شده و به آب رسیدند. اعتقاد بر این است که آنها غرق شده‌اند، اما اجساد آنها هرگز پیدا نشد و این منجر به گمانه‌زنی‌هایی مبنی بر زنده ماندن آنها شد، داستانی که در فیلم هالیوودی «فرار از آلکاتراز» با بازی کلینت ایستوود روایت شده است.
در حالی که این زندان محل زندگی برخی از نام‌های مشهور مانند آل کاپون و جورج کلی بود، اکثر زندانیان آلکاتراز به دلیل نقض قوانین یا خشونت شدید و خطرناک بودن یا خطرات فرار از زندان‌های دیگر به آنجا فرستاده شده بودند.
میانگین جمعیت آنجا فقط حدود ۲۶۰ تا ۲۷۵ زندانی بود که کمتر از ۱٪ از کل زندانیان در زندان‌های فدرال آمریکا را شامل می‌شود.
در داخل آلکاتراز، زندانیان همیشه در سلول‌های انفرادی با یک برنامه‌ی روزانه‌ی بسیار ساختاریافته و یکنواخت بودند که برای آموزش نحوه‌ی پیروی از قوانین و مقررات به زندانیان طراحی شده بود.
در طول اقامت در جزیره، زندانیان فقط چهار حق داشتند که شامل: غذا، لباس، سرپناه و مراقبت‌های پزشکی بود. هر چیز دیگری، از کار کردن گرفته تا ارسال نامه به اعضای خانواده، امتیازی محسوب می‌شد که باید توسط آنها به دست می‌آمد.
با وجود ساختار سفت و سخت، چندین زندانی درخواست انتقال به آلکاتراز را داده بودند، زیرا معتقد بودند که شرایط زندگی در آنجا بهتر از جا‌های دیگر است.
با وجود شهرت و امکانات امن آن، آلکاتراز در مارس ۱۹۶۳ پس از ۲۹ سال فعالیت تعطیل شد که دلیلش هزینه بالای آن بود.
این زندان تنها برای باز نگه داشتن خود، به ۳ تا ۵ میلیون دلار (۳۱ تا ۵۲ میلیون دلار به پول امروز) برای کار‌های مرمت و نگهداری نیاز داشت.
همچنین اداره‌ی آن بسیار پرهزینه بود و هزینه‌ی آن برای هر زندانی در روز بیش از سه برابر یک زندان در شهری مانند آتلانتا بود.
از آنجا که زندان آلکاتراز در یک جزیره قرار دارد، باید غذا و سوخت آن به طور کامل با قایق تأمین می‌شد. حتی منبع آب شیرین هم نداشت، بنابراین آن هم باید به آنجا آورده می‌شد.
این اطلاعیه، همانطور که اغلب اتفاق می‌افتد، در رسانه‌های اجتماعی ترامپ منتشر شد: «من به اداره زندان‌ها، به همراه وزارت دادگستری، اف‌بی‌آی و امنیت داخلی، دستور می‌دهم تا زندان آلکاتراز را که به طور قابل توجهی بزرگتر و بازسازی شده باشد، بازگشایی کنند تا بی‌رحم‌ترین و خشن‌ترین مجرمان آمریکا را در خود جای دهد.»
این آخرین تلاش او برای تغییر اساسی در نحوه و محل نگهداری زندانیان فدرال و بازداشت‌شدگان مهاجر است.
بازگشایی این زندان احتمالاً عملیاتی بسیار پیچیده و پرهزینه خواهد بود؛ اما ترامپ می‌گوید آلکاتراز به عنوان نماد قانون، نظم و عدالت عمل خواهد کرد و ممکن است تصمیم به بازگشایی آن بیشتر به این دلیل باشد که او فکر می‌کند این زندان نمایانگر چیست، نه صرفاً به دلایل عملی آن قرار است اتفاق بیفتد.
سخنگوی اداره زندان‌های آمریکا در بیانیه‌ای گفت که این سازمان از تمام دستورات ریاست جمهوری پیروی خواهد کرد.