صبحی به رنگ گنبد طلا: روایت دل‌های عاشق در روز زیارتی امام‌ رضا (ع)

به گزارش شهرآرانیوز، اول صبح است و هوا هنوز لطافت سحرگاهی‌اش را حفظ کرده. مشهد، آرام‌آرام از خواب بیدار می‌شود، اما گوشه‌ای از این شهر همیشه بیدار است.

امروز از باب‌الجواد(ع)، وارد حرم می‌شوم به یاد آن روزی که جوادالائمه(ع) به بالین پدر آمد؛ روزی که زهر جفای مأمون، حضرت غریب‌الغربا(ع) را برای همیشه در توس ماندگار کرد.

از صحن‌ها و بست‌ها عبور می‌کنم و به صحن انقلاب می‌رسم، دل‌هایی که شب را تا سحر با زیارت‌نامه، اشک و نجوا گذرانده‌اند، حالا در انتظار طلوع آفتاب‌اند؛ طلوعی که در صحن‌های آستان رضوی رنگ دیگری دارد، طلایی به رنگ گنبد.

امروز، ۲۳ ذی‌القعده، به‌روایتی روز شهادت و روز زیارتی خاص امام‌رضا(ع) است، زائران در صحن‌ها و رواق‌ها مشغول‌اند به زیارت و نماز و رازونیاز با امامشان، امامی که قوت قلب‌های خسته است و پناه دل‌های ناامید.

در صحن انقلاب نشسته‌ام و چشم دوخته‌ام به گنبد، از آن چشم‌دوختن‌هایی که همه زائران درکش کرده‌اند، فریاد کمک‌خواستن است در سکوت و زیارت است در خاموشی با امامی که انیس‌النفوس است و رئوف؛ صدای زنی عرب‌زبان مرا به خود می‌آورد، زنی میانسال که چند قدم آن‌طرف‌تر نشسته و با لحنی دلسوز در حال خودش روضه شهادت می‌خواند و به غریبی غریب‌الغربا(ع) اشک می‌ریزد. آنقدر صدایش سوز دارد که اشک همه را درمی‌آورد بدون اینکه شاید تک‌تک واژه‌های او را درک کنند، اما روضه شهادت که زبان عربی بلد بودن نمی‌خواهد؛ آن هم در حرم، در روز شهادت، جایی که در و دیوار ماتم‌زده‌اند.

امروز، این دل‌های عاشق، از راه دور و نزدیک آمده‌اند تا بگویند: ما راضی‌ هستیم به رضای تو یاعلی‌بن‌موسی‌الرضا(ع)، تا بگویند بِأبى أنْتُمْ وَ اُمّى وَ نَفْسى وَ أهْلى وَ مالى!

هر گوشه را نگاه کنی، زائرانی را می‌بینی که بی‌هیچ حرفی نشسته‌اند، فقط نگاه می‌کنند. کسی زیر لب تسبیح می‌چرخاند، دیگری دست بر سینه گذاشته و چشمانش را بسته. بعضی‌ها ایستاده‌اند، برخی زانو زده‌اند و عده‌ای در سکوت کامل به گنبد طلا چشم دوخته‌اند.

اینجا اشک‌ها، بی‌آنکه دیده شوند، سرازیر می‌شوند؛ بی‌ادعا و بی‌نمایش. دل‌ها نرم شده‌اند، مثل حریر، مثل باران.

دنگ‌دنگ ساعت هشت بار تکرار می‌شود تا بگوید ساعت ۸ صبح است و صدای صلوات خاصه در بلندگو‌ها می‌پیچد و زائران، بی‌آنکه با هم هماهنگ باشند، همه یک‌صدا می‌شوند. صدای لب‌هایی که آرام تکرار می‌کنند، صدای بغض‌هایی که آرام باز می‌شود، صدای دلی که بی‌صدا می‌تپد: اللهم صلّ علی علی بن موسی الرضا المرتضی، الامام التقی النقی...

کبوتر‌ها پر می‌زنند، باد ملایمی چادر‌های سفید را تکان می‌دهد و آفتابِ تازه‌رسیده، صحن شمس‌الشموس(ع) را گرم می‌کند.

درباره زیارت امام‌رضا(ع) روایت‌های متعدد نقل شده است؛ به‌گونه‌ای‌که در کتاب «کامل الزیارة» ابن قولویه که معتبرترین و کهن‌ترین کتاب زیارتی است که حدود هزار سال پیش (در قرن چهارم) نگارش یافته است، روایت‌های متعددی درباره ثواب زیارت ائمه (ع) آمده است.

بعد از روایت‌های ثواب زیارتی حضرت سیدالشهدا(ع)، روایت‌های ثواب زیارتی امام‌رضا(ع) نسبت‌به دیگر ائمه (ع) در جایگاه دوم قرار دارد. در روایتی، حضرت جوادالائمه(ع) ثواب زیارتی پدر بزرگوارشان را بالاتر از ثواب زیارتی امام‌حسین(ع) دانسته و می‌فرماید: «زیارت پدرم افضل است؛ زیرا حضرت اباعبدالله‌الحسین(ع) را همه مردم زیارت مى‌کنند؛ اما پدرم را جز خواص شیعه زیارت نمى‌کنند.»