لس‌آنجلس سابقه‌ای طولانی به عنوان کانون مقاومت دارد که پیش از این در قیام‌های معروف در طول شورش واتز در سال ۱۹۶۵ و شورش‌های ۱۹۹۲ بر سر رادنی کینگ، که ناشی از جداسازی اجتماعی-اقتصادی، بی‌عدالتی سیستماتیک و تنش‌های نژادی بود مشاهده کرده‌ایم. محققانی مانند آلبرت کاماریلو خاطرنشان می‌کنند که چنین اعتراضاتی در مناطقی رخ می‌دهد که با نابرابری‌های شدید و سوءاستفاده پلیس مشخص می‌شوند.
در طول دهه ۱۹۵۰، آمریکایی‌های مکزیکی‌تبار در جنوب مرکزی لس‌آنجلس با جداسازی آشکار در مدارس، مسکن و سینما‌ها مواجه شدند. در پاسخ، جنبش چیکانو در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ به عنوان همتای لاتین‌تبار قدرت سیاه‌پوستان ظهور کرد. اعتصابات دانشجویان شرق لس‌آنجلس در سال ۱۹۶۸ با صدای بلند به سیستم‌های نامناسب مدارس اعتراض کرد که لحظه‌ای سرنوشت‌ساز در کنشگری جوانان این شهر بود.
این منطقه در دهه ۱۹۹۰ شاهد مقاومت مجدد بود، به ویژه پیرامون طرح پیشنهادی ۱۸۷ کالیفرنیا (۱۹۹۴) که یک طرح رأی‌گیری سختگیرانه ضد مهاجرت بود. اگرچه این طرح تصویب شد، اما بعداً خلاف قانون اساسی اعلام شد، و مسلماً نسلی از فعالان لاتین را رادیکال کرد.
آن اعتراضات اولیه، بسیج سیاسی لاتین‌ها را تسریع کرد، و تا سال ۱۹۹۴، فعالان لاتین مانند کارن باس در حال سازماندهی مخالفت با طرح پیشنهادی ۱۸۷ و سایر قوانین تنبیهی بودند. باس بعداً شهردار لس‌آنجلس شد که شاهدی زنده بر این توانمندسازی است.
در اوایل ژوئن ۲۰۲۵، ICE حملات گسترده‌ای را در لس‌آنجلس انجام داد و مهاجران بدون مدرک را در سراسر منطقه مد، فروشگاه‌های هوم دیپو و سایر مکان‌ها هدف قرار داده و ده‌ها نفر را دستگیر کرد. این اقدامات باعث اعتراضات چند روزه از ۶ ژوئن شد که شامل هزاران تظاهرکننده با شعار‌هایی مانند «اداره مهاجرت و گمرک، لس‌آنجلس را ترک کنید» و «ترامپ لس‌آنجلس را ترک کن» بود.
اگرچه برخی از حوادث شامل ناآرامی‌هایی مانند آتش‌سوزی، مسدود کردن بزرگراه‌ها و درگیری با پلیس بود، اما اکثریت قریب به اتفاق این جنبش عمدتاً مسالمت‌آمیز باقی ماند و ناشی از همبستگی جامعه و حقوق مهاجران بود.
در یک تحول چشمگیر، رئیس جمهور آمریکا یعنی ترامپ به طور یکجانبه گارد ملی کالیفرنیا را فدرالیزه و حدود ۴ هزار سرباز را در کنار ۷۰۰ تفنگدار دریایی برای پشتیبانی از عملیات اداره مهاجرت و گمرک مستقر کرد. این نشان‌دهنده استفاده بی‌سابقه داخلی از نیرو‌های نظامی بدون رضایت فرماندار کالیفرنیا یعنی گوین نیوسام بود.
منتقدان این اقدام را تصاحب قدرت و عملی اقتدارگرایانه نامیدند. این اولین فعال‌سازی نیرو‌های فدرال در دهه‌های گذشته بدون توافق ایالتی بود. اقدامات قانونی از جمله دعاوی از سوی رهبران کالیفرنیا دنبال شد و نگرانی‌هایی در مورد احتمال زیاده‌روی فشار از جمله حکومت نظامی هم مطرح شده است.
ترامپ از این اقدام دفاع کرد و لس‌آنجلس را شهری «آشوب‌زده» خواند که نیاز به «آزادسازی» دارد. او حضور طولانی مدت نیرو‌ها را پیش‌بینی کرد و به تشدید اوضاع در سراسر کشور بر اساس «خطر برای کشورمان» اشاره کرد.
در بحبوحه ناآرامی‌های فزاینده، کارن باس، شهردار لس‌آنجلس، وضعیت اضطراری محلی اعلام و مقررات منع رفت و آمد در مرکز شهر (از ساعت ۱۰ شب تا ۶ صبح) را برقرار کرد. پلیس لس‌آنجلس در طول اجرای مقررات منع رفت و آمد، دستگیری‌های گسترده‌ای از جمله دستگیری معترضان مسالمت‌آمیز انجام داد و از گاز اشک‌آور و گلوله‌های پلاستیکی استفاده کرد.
اصحاب رسانه‌ای نیز با خشونت قابل توجهی رو‌به‌رو شده و حداقل ۳۰ روزنامه‌نگار که در مورد اعتراضات گزارش می‌دادند، از جمله چندین مفسر استرالیایی و یک عکاس بریتانیایی با گلوله پلاستیکی مورد اصابت قرار گرفته و زخمی شدند. این امر، سرکوب مشابهی که باعث مرگ خبرنگاری به نام روبن سالازار در دهه ۱۹۷۰ شد را به خاطر می‌آورد و منجر به نگرانی‌هایی در مورد آزادی مطبوعات توسط کانون‌های مطبوعاتی و دولت‌های بین‌المللی شد.
رهبران کالیفرنیا یعنی نیوسام و باس این استقرار را به عنوان اقدامی اقتدارگرایانه و از نظر قانونی نامناسب محکوم کردند. سناتور‌های این ایالت یعنی آدام شیف و الکس پادیلا نیز مداخله فدرال را «بی‌سابقه» و «نامناسب» خواندند.
در سراسر ایالات متحده، اعتراضات همبستگی در سانفرانسیسکو، نیویورک، بوستون، سیاتل و فراتر از آن به وقوع پیوسته و با دستگیری‌ها، درگیری‌ها و منع رفت و آمد در بسیاری از شهر‌ها همراه بوده است. در سطح بین‌المللی، کنسولگری‌ها و مراکز دولتی مرتبط به کشور‌های خارجی مانند استرالیا، مکزیک، چین، ژاپن و بریتانیا توصیه‌های ایمنی صادر کردند.
مفسران، استقرار نظامی و لفاظی‌های تهاجمی را گامی به سوی حکومت اقتدارگرا توصیف کرده‌اند. ترامپ درخواست‌ها برای استقرار نیرو را که در اعتراضات جورج فلوید در سال ۲۰۲۰ استفاده شد را دوباره احیا کرد وجاه‌طلبی خود را برای سرکوب مخالفان با «حکومت نظامی» نشان داد.
او این واکنش را به عنوان یک مبارزه تمدنی مطرح کرد و معترضان را «شورشی» نامید، ترس از تهاجم خارجی را برانگیخت و نمایش‌های باشکوه نظامی (از جمله رژه نظامی برنامه‌ریزی‌شده در ۱۴ ژوئن در فورت براگ همزمان با روز تولدش) را تبلیغ کرد. منتقدان نگرانند که این امر می‌تواند مداخله نظامی داخلی علیه غیرنظامیان را عادی‌سازی کند و هنجار‌های دموکراتیک را از بین ببرد.
استراتژی‌های تهاجمی ترامپ در مورد مهاجرت، تلاش‌های قبلی حزب جمهوری‌خواه مانند قانون تنبیهی ۱۸۷ را به یاد می‌آورد که در نهایت نتیجه عکس داد و به تغییر کالیفرنیا به سمت اکثریت مطلق دموکرات‌ها کمک کرد.
به طور مشابه، تاکتیک‌های امروز، جوامع آمریکایی به ویژه لاتین تبار‌ها و سیاه پوستان آمریکایی را که مدت‌ها سرکوب شده، اما به طور فزاینده‌ای سازمان یافته بودند، به خطر می‌اندازد. کارشناسان معتقدند که این اقدامات فدرال می‌تواند بسیج سیاسی گسترده‌تری را، به ویژه پیش از چرخه انتخاباتی ۲۰۲۸، دوباره شعله‌ور کند.
اعتراضات حداقل تا ۱۱ ژوئن ۲۰۲۵ ادامه دارد و شامل تجمعات روزانه، تشدید اقدامات امنیتی و چالش‌های قانونی خواهد بود.