همایون غنی‌زاده تا جشنواره سال ۹۷ فیلم فجر برای مخاطب سینما چندان شناخته شده نبود. او کارگردان مطرحی در تئاتر بود که معمولا کار‌های خوب و البته پرفروشی را به بازار نمایش عرضه می‌کرد.
محمدناصر حق‌خواه | شهرآرانیوز؛ همایون غنی‌زاده تا جشنواره سال ۹۷ فیلم فجر برای مخاطب سینما چندان شناخته شده نبود. او کارگردان مطرحی در تئاتر بود که معمولا کار‌های خوب و البته پرفروشی را به بازار نمایش عرضه می‌کرد و جدا از نقد و نظر‌هایی که درباره کارهایش بود، همواره به‌عنوان کارگردان تئاتر سرشناسی که رکورد‌های فروش در تئاتر را جابه‌جا می‌کند و بازیگران مطرح سینما و تئاتر هم حاضر به همکاری با او هستند، شناخته می‌شد. اما از ۲ سال پیش و با ساخت فیلم «مسخره‌باز» که اولین تجربه کارگردانی او در سینما بود، نام همایون‌غنی‌زاده سر زبان‌ها افتاد.
دلیلش هم کیفیت مقبول فیلم «مسخره‌باز» بود که کاملا هماهنگ با ساختار کار‌های تئاتری‌اش بود و فیلمی با نما‌هایی تمام داخلی با طراحی صحنه خوب و بازی‌های به اندازه از علی نصیریان و بابک حمیدیان و صابر ابر که با ایده جالب و پرداخت به‌نسبت خوبش، توانست نظر خیلی‌ها را به خود جلب کند و ۲ جایزه «هنر و تجربه» و «نوعی نگاه» را برای همایون غنی‌زاده به ارمغان بیاورد. جایی که دقیقا حاشیه‌های همایون غنی‌زاده شروع شد.
او برای جایزه اولش یک جوان افغانستانی را روی صحنه فرستاد که متنی را درباره اوضاع نامساعدش بخواند که البته بیشتر از توضیح اوضاع آن جوان اهل افغانستان، انتقاد از ایران بود و با آرزوی بهبود وضعیت ایران تمام شد، مسائلی که به‌نظر نه از زبان آن جوان که از سمت خود غنی‌زاده بود.
می‌شد کار همایون را که خیلی شبیه حرکت مارلون براندو در فرستادن یک سرخ‌پوست روی صحنه به‌جای خود برای دریافت اسکار بود، قضاوت منفی کرد و به آن ظن شوآف داشت، اما اگر خوش‌بین بودیم، می‌شد با اغماض از ماجرا گذشت. ماجرا وقتی جالب شد که جایزه دومی هم نصیب او شد و همایون‌غنی‌زاده که فکر نمی‌کرد در آن شب قرار است ۲ جایزه ببرد، این‌بار خودش روی صحنه رفت و در سخنانی برای توجیه حرکتش گفت که من جایزه قبلی را دوست نداشتم و برای همین آن فرد را روی صحنه فرستادم، اما این جایزه را دوست دارم و می‌گیرمش! این سخنان عجیب که بعد‌ها با واکنش خیلی‌ها در فضای مجازی و با هشتگ مسخره‌بازی ترند شد، واکنش منفی داوران را هم به‌دنبال داشت تا جایی که مهرزاد دانش، عضو هیئت داوران، این حرکت را این‌طور تعبیر کرد: «لوس‌بازی زننده جوانک تازه‌کاری با رفتار‌های تهوع‌آور متظاهرانه‌اش در ادا درآوردن کژفهمانه از براندوی بزرگ و پذیرش/عدم پذیرش ادواری جایزه‌اش، از میزان شعور اجتماعی‌اش رونمایی‌ای جانانه به عمل آورد.»
اما همایون غنی‌زاده در آخرین اقدامش یکی‌دو روز پیش و درست بعد از شروع نمایش نسخه نمایش خانگی فیلمش در فضای مجازی با انتشار پست و استوری خطاب به تماشاچیان گفته است که فعلا فیلم را نبینند، چون فیلم با تغییرات زیاد پخش شده است. این در حالی است که به احتمال قوی نسخه فیلم ابتدا به تأیید کارگردان می‌رسد و بعد پخش می‌شود، اما خواسته همایونی که با اصرار و تأکید در پست و استوری می‌گوید، این است که ما فعلا فیلم را نبینیم. حرکتی که باز بیشتر به یک بازارگرمی می‌ماند تا اعتراضی به تغییراتی خاص در فیلمش. حرکاتی که از کارگردانی خوب و آینده‌دار و جوان که خوب فیلم می‌سازد، بعید است، چون به این جور حواشی برای دیده‌شدن نیازی ندارد. حواشی‌ای که بیشتر از لازم‌بودن برای پیشبرد کار، به بخشی از ژست‌های همایونی و نگاه بالا به پایین و تلاش برای تفاوت‌داشتن با بقیه بازمی‌گردد!