بیرانوند؛ طنز سخیف روزگار

علیرضا بیرانوند این روز‌ها در تراکتورسازی حرفی زده که بیش از هر چیز، طعم طنز تلخ دارد. او خود را با وحید امیری مقایسه کرده و مدعی شده اگر در پرسپولیس می‌ماند، همان رفتاری که با امیری شد، با او نیز می‌شد. اما یک حقیقت ساده وجود دارد: بیرانوند اساساً قابل مقایسه با وحید امیری نیست.

وحید امیری در تمام سال‌هایی که پیراهن پرسپولیس را به تن داشت، هرگز حرمت هوادار را نشکست. با پایین‌ترین رقم قرارداد تمدید کرد، در روز‌هایی که می‌دانست شاید حتی نیمکت‌نشین باشد، باز هم ماند تا به عشق هوادار خدمت کند. در هر پستی که تیم نیاز داشت، با جان و دل به میدان رفت، حتی وقتی مصدوم بود. او نماد وفاداری و تعهد به باشگاهی است که هوادارانش را همچون خانواده خود دید. شاید امروز هم امیری دلگیر باشد از آنچه در باشگاه با او گذشت، اما هوادار هیچ‌گاه از او دلگیر نشد. در مقابل، کارنامه بیرانوند پر است از رفتار‌هایی که فقط فاصله میان او و سکو‌ها را بیشتر کرد: بار‌ها هوادار را تهدید به رفتن به استقلال کرد، در خیابان‌ها سر قرار‌های تمدید قرارداد نرفت، مصدومیت‌های مشکوک بهانه‌ای شد برای بالا بردن قرارداد، و در نهایت با شکایت از باشگاه پرسپولیس، تیر آخر را به رابطه‌اش با هوادار زد. بیرانوند بار‌ها و بار‌ها پیوند عاطفی با پرسپولیسی‌ها را گسست و نشان داد که برای او، عدد قرارداد مهم‌تر از حرمت و عشق هوادار است.

حال چگونه می‌توان کسی را که وفاداری را بار‌ها به حراج گذاشت، با بازیکنی مقایسه کرد که نماد احترام، صداقت و تعهد بود؟ این قیاس نه تنها نادرست، که توهینی است به شعور هواداری که سال‌ها تفاوت میان این دو رفتار را با چشم خود دیده است. بیرانوند حق ندارد نام خود را کنار امیری بگذارد؛ چرا که امیری با عشق ماند و جنگید، و او بار‌ها با تهدید و شکایت، عشق هواداران را به سخره گرفت. این تفاوت میان وفاداری واقعی و بازی با احساسات هوادار است؛ تفاوتی که هیچ قیاسی توان پنهان کردنش را ندارد.