پارادوکس مضحک لیگ برتر ایران؛ میزبانی در خانه دوست و دشمن

همین چند روز پیش، دربی تهران – که بزرگ‌ترین مسابقه فوتبال ایران است و باید نماد غرور پایتخت‌نشینان باشد – در اراک برگزار شد! استادیومی کوچک و کاملاً بی‌ربط به هویت دو باشگاه بزرگ تهرانی. نه آزادی، نه هیچ استادیوم دیگری که حداقل حس تعلق به شهر را بدهد. فقط یک زمین خالی که انگار بازی دوستانه است.

اما این تازه آغاز ماجراست. حالا شنیده می‌شود استقلال می‌خواهد بازی خانگی‌اش مقابل گل‌گهر سیرجان را در مشهد برگزار کند! استقلال تهران، تیمی که باید در تهران و برای هواداران تهرانی بازی کند، می‌رود به مشهد تا از حریفش «میزبانی» کند. این چه منطقی است؟ این چه اصالتی است؟ این دقیقاً در تضاد کامل با فلسفه وجودی یک لیگ حرفه‌ای است.

در تمام دنیا، باشگاه‌های فوتبال بخشی از هویت و غرور شهرشان هستند. لیورپول در آنفیلد نفس می‌کشد، منچستر یونایتد در اولدترافورد، بارسلونا در نیوکمپ، یوونتوس در تورین. هواداران برای دیدن تیم شهرشان به استادیوم می‌روند، نه برای دیدن یک تیم سرگردان که هرجا زمین آماده‌تر بود، آنجا بازی می‌کند.

اما در ایران؟ فلسفه لیگ برتر را به مسخره‌ترین شکل ممکن نادیده گرفته‌اند. تیم‌ها انگار آواره‌اند. یکی در تهران تمرین می‌کند، اما در شهر خودش فقط بازی می‌کند، یکی بازی خانگی‌اش را در شهر دیگری برگزار می‌کند، یکی استادیومش آماده نیست پس می‌رود جای دیگری. شهر و هویت و غرور شهروندان برایشان اهمیتی ندارد. فقط مهم است بازی برگزار شود، هر کجا که شد!

این پارادوکس واقعاً عذاب‌آور، غیرحرفه‌ای و مضحک است. در هیچ جای دنیا چنین چیزی نمی‌بینید که یک لیگ حرفه‌ای این‌قدر از ریشه و اصالت خودش دور شود. تیم‌های ایرانی تبدیل شده‌اند به گروه‌های سیار که فقط دنبال زمین مناسب می‌گردند، نه نماد غرور یک شهر.

تا کی باید این وضعیت ادامه پیدا کند؟ لیگ برتر ایران شایسته احترام بیشتر است. شایسته این است که هر تیم در شهر خودش، در استادیوم خودش و برای مردم خودش بازی کند. وگرنه دیگر چه فرقی با یک تورنمنت دوستانه دارد؟