به گزارش شهرآرانیوز، نمرات آزمونهای دانشآموزان در ایالات متحده نسبت به جایگاهی که یک دهه پیش داشتند کاهش یافته است. این روند چیزی است که پژوهشگران آموزش آن را میپذیرند، اما شناسایی آن برای بیشترِ این دهه زمان برد. مارتین وست، استاد دانشکده تحصیلات تکمیلی آموزش دانشگاه هاروارد، میگوید: «پیش از همهگیری کووید-۱۹ هنوز مشخص نبود که برای بیشتر دانشآموزان یک روند نزولیِ معنادار وجود دارد. اما اگر به دادهها در بلندمدت نگاه کنید، کاملاً روشن است.»
وست، دادههای دانشآموزی زیادی را بررسی میکند؛ بنابراین وقتی کاهش را دید، کاهشی که به سالهای پس از ۲۰۱۰ برمیگردد، او و دیگر پژوهشگران شروع کردند به جستوجوی اینکه دلیل آن چیست.
چند عامل سیاستی در آمریکا برای بررسی وجود داشت، بهویژه فاصله گرفتن از تأکید دوره «هیچ کودکی از تحصیل جا نماند» بر آزمونگیری. قانون «هر دانشآموز موفق میشود» در سال ۲۰۱۵ بخشی از فشارهای پرریسکی را که دولت فدرال بر نمرات آزمون وارد میکرد کاهش داد. اما وقتی وست فراتر از آمریکا را نگاه کرد، الگوهای مشابهی دید، حتی در کشورهایی با راهبردهای آزمونگیری متفاوت؛ بنابراین پژوهشگران شروع کردند به جستوجوی یک عامل بیرونی، و توجهشان به یک پدیده فرهنگی جلب شد که تقریباً همان زمان که نمرات آزمون رو به کاهش گذاشت ظاهر شده بود:
دیوید فیگلیو، استاد اقتصاد دانشگاه راچستر که سیاست آموزش را مطالعه میکند، میگوید: «من ۵۵ سالهام، و وقتی تلفنم در جیبم میلرزد باید در برابر وسوسه نگاه کردن به آن پیام مقاومت کنم. حالا تصور کنید یک نوجوان ۱۴ ساله باشید.»
در حالی که پژوهشها هنوز ارتباط مستقیم میان افزایش استفاده دانشآموزان از گوشیهای هوشمند و کاهش نمرات را ثابت نکردهاند، وست، فیگلیو و دیگران میگویند همزمانیِ این دو قطعاً پرسشبرانگیز است. فیگلیو حدس میزند: «اگر این دستگاههای بهشدت اعتیادآور را ۲۴ ساعت شبانهروز همراه خود داشته باشیم یا نزدیکمان باشد، این باید یکی از عوامل مؤثر باشد.»
در همین حال، قانونگذاران در بسیاری از ایالتهای آمریکا جلوتر از پژوهش حرکت کردهاند و در واکنش به شکایتهای دیرینه معلمان که میگویند تلفنهای همراه بیش از حد حواسپرتکنندهاند، اقدام کردهاند. دستکم ۳۲ ایالت اکنون نوعی محدودیت برای استفاده دانشآموزان از این دستگاهها در مدارس دارند. بیشتر این سیاستها در سه سال گذشته تصویب شدهاند.
پژوهشگران تلاش میکنند خود را با این رویکرد همگام کنند. فیگلیو دو سال گذشته را صرف گردآوری داده از یک ناحیه آموزشی در فلوریدا کرد و دریافت که ممنوعیت مدرسه فواید اندکی دارد. او میگوید: «ممنوعیت تلفن همراه بیشتر سود دارد تا زیان. به نظر میرسد مشارکت دانشآموزان را بهتر میکند و به نظر میرسد نمرات آزمون را هم بهبود میدهد.».
اما یک نکته مهم این است که این تنها نگاهی بسیار اولیه به تغییری بسیار بزرگ در مدارس است. او همچنان در حال جمعآوری داده از همان ناحیه است، و پروژههای مشابه دیگری نیز در سراسر کشور در جریاناند.
کتی دو، پژوهشگر مدرسه آموزش و مطالعات اطلاعاتی دانشگاه UCLA، بهتازگی یکی از نخستین نظرسنجیهای ملی درباره اثرات ممنوعیت تلفن همراه در مدارس را منتشر کرده است. او میگوید: «اغلب این تصمیمهای سیاسی جلوتر از علم قرار دارند. مهم است که کمی آهستهتر حرکت کنیم و ببینیم پژوهشها واقعاً درباره اثرات تلفنهای همراه بر یادگیری و رفاه چه میگویند.»
نظرسنجی او بر ضرورت شکل دادن به عادتهای سالم دیجیتال تمرکز داشت و اینکه تلفن همراه وقتی عمداً برای آموزش به کار نرود عامل حواسپرتی است. با این حال، او اضافه میکند که در برخی کلاسها گوشی میتواند ابزار یادگیری باشد. او میگوید: «موضوع ظریفتر است و همه این قضیه بد نیست.»
در گفتوگویی با یک معلم در یک ناحیه روستایی، دو شنید که دانشآموزان از تلفنهای همراهشان برای کمک به انجام آزمایشهای علمی استفاده میکردند، چون مدرسه تبلت یا لپتاپهای مشترک نداشت. در یک نمونه، او توضیح میدهد: «در هر گروه یک دانشآموز از گوشی برای دسترسی به یک سرعتسنج استفاده میکرد» تا در آزمایش علوم «سرعت سقوط اشیای مختلف» را اندازهگیری کنند.
او میگوید مدارس نباید از بازاندیشی یا تغییر سیاستهایشان با ظهور پژوهشهای بیشتر بترسند؛ و هر سه پژوهشگر توافق دارند که در مورد تلفنهای همراه هیچ راهحل واحد و یکسانی برای همه وجود ندارد. هرچند قانونگذاران ممکن است بخواهند این مسئله را یک راهحل سریع ببینند، پژوهشگران میگویند راهی طولانی در پیش است تا هر روندی آشکار شود.