اینجا هر روز پنج فیلم از بهترین‌های سال را معرفی می‌کنیم تا درنهایت در روز آخر این سالِ فیلم‌گونه و آخرالزمانی (۳۱ دسامبر) فهرست ۵۰تایی برترین فیلم‌های سال ۲۰۲۰ کامل شود.
شهرآرانیوز - در سالی که سینماهای دنیا به دلیل شیوع ویروس کرونا تعطیل شدند و هنوز هم کاملا سرپا نشده‌اند، اکران خیلی از فیلم‌های مهم به تعویق افتاد، خیلی از جشنواره‌ها تعطیل شدند و تولید بسیاری از فیلم‌ها به بن‌بست خورد؛ اما فیلم‌هایی هم بودند که اولین نمایششان یا در جشنواره‌های اینترنتی بود یا در شبکه‌های نمایش خانگی. امسال فرصتی بود که ما در ایران در مقایسه با سال‌های پیش، زودتر از موعد به تماشای فیلم‌های دنیا بنشینیم. در سالی که فیلم‌های ابرقهرمانی و بلاک‌باستر‌های پرخرج از ترس شکست مالی کنج استودیوهایشان خزیده بودند، فیلم‌هایی که سال‌های پیش کمتر دیده می‌شدند و فروش چندان برایشان اهمیت نداشت شانس دیده‌شدن پیدا کردند. ما اینجا هر روز پنج فیلم از بهترین‌های سال را معرفی می‌کنیم تا درنهایت در روز آخر این سالِ فیلم‌گونه و آخرالزمانی (۳۱ دسامبر) فهرست ۵۰تایی برترین فیلم‌های سال ۲۰۲۰ کامل شود.
توضیح:
ملاک انتخاب در این فهرست، فیلم‌هایی است که امسال به صورت مجازی در شبکه‌های استریم یا به صورت حضوری در سینماهای دنیا اکران شده‌اند.
این فهرست، ترتیب مشخصی ندارد.
هرگز به‌ندرت گاهی همیشه
Never Rarely Sometimes Always
کارگردان: الیزا هیتمن
سیدنی فلانیگان نقش یک دانش‌آموز دبیرستانی ۱۷ ساله را بازی می‌کند که بدون رضایت والدینش نمی‌تواند در ایالت پنسیلوانیا سقط جنین کند، پس برای این‌کار به نیویورک می‌رود. الیزا هیتمن، نویسنده و کارگردان، در این فیلم بر موانع قانونی و اداری سقط جنین و پیوند ناگسستنی زندگی خصوصی و سیاست‌های عمومی تأکید می‌کند. جو مورگنسترن درباره فیلم گفته است: «این فیلم فکرشده، صریح و لطیف فراتر از حمله به مجموعه‌ای از اعتقادات است. این سفر ادیسه‌وار کودکی گمشده در سرزمینی ناشناخته است. منتقد «رولینگ استون» هم فیلم را درامی ویرانگر توصیف کرده که مملو از احساسات فراموش‌نشدنی است.
روی صخره‌ها | On the Rocks
کارگردان: سوفیا کاپولا
کمدی‌درام سوفیا کاپولا درباره یک هنرمند است که به شوهرش مشکوک می‌شود و بعد برای سر درآوردن از زندگی او از پدر خوش‌مشرب و شاد و شنگولش کمک می‌گیرد. ما همراه شخصیت دوست‌داشتنی فلیکس (نقشش را بیل مری بازی می‌کند)، به یک ماجراجویی شبانه می‌رویم که پر از خوشگذرانی و شکستن قوانین مختلف است. منتقدی فیلم را نامه‌ای عاشقانه به منهتن، به موسیقی، به پدران و دختران، و به خود عشق دانسته است. منتقد «آسوشیتد پرس» هم درباره فیلم گفته است: «احتمالا فیلم
روی صخره‌ها ساده‌ترین و متعارف‌ترین کار کاپولا باشد، اما این اصلا دلیل بر این نیست که از لحاظ عمق یا سرگرم‌کنندگی در سطح پایینی قرار داشته باشد.»
عشاق راک | Lovers Rock
کارگردان: استیو مک‌کوئین
فیلم دوم از مجموعه گلچین «تبر کوچک» (Small Axe) استیو مک‌کوئین یک فیلم موزیکال اصیل است. داستان در یک مهمانی خانوادگی سیاهپوستان لندنی می‌گذرد؛ جایی که شادی و انتظار با عشق و خطر همراه می‌شود. استیو مک‌کوئین با همکاری فیلمبردارش، شبیر کرچنر، سبکی جسورانه و مبتکرانه برای رقص و دنیای احساسی‌اش ایجاد کرده‌اند. منتقد مجله «نیویورک» فیلم را یکی از خاطره‌انگیزترین مهمانی‌هایی که در سینما دیده‌ایم معرفی کرده و منتقد مجله «تایمز» هم درباره فیلم آخر مک‌کوئین گفته: «تجربه‌ای زنده طوری‌که می‌توانید بوی دود سیگار و عرق را در میان ریتم و موسیقی‌اش احساس کنید.»
بله، خدا، بله | Yes, God, Yes
کارگردان: کارن مین
کارل مین، برای اولین فیلمش، روایت داستان یک نوجوان را انتخاب کرده است؛ نوجوانی که در مدرسه‌ای کاتولیک درس می‌خواند و در برابر موعظه‌ها و تعالیم آن مقاومت می‌کند. شورش آرام، اما مهم و سرنوشت‌ساز او با تغییراتی جسمی و روحی همراه می‌شود و تمام این‌ها یک کمدی تلخ و گزنده می‌سازد. داستانی بدیع، جذاب و صادقانه درباره دوران نوجوانی و دغدغه‌های دینی. منتقد «نیویورکر» درباره فیلم گفته است: «مین با استفاده از بافت دقیق بصری و صوتی و همچنین تخیلی آزاد، فیلم را به یک کمدی‌درام زنده و متنوع تبدیل کرده‌است؛ تصویری پیچیده از تجربه‌ای درونی.»
زمان | Time
کارگردان: گرت بردلی
سیبیل فاکس ریچاردسون که شوهرش به جرم سرقت بانک در زندان است از زندگی خودش و فرزندانش و همچنین تلاش‌هایش برای لغو حکم طولانی و ناعادلانه شوهرش فیلم گرفته است. گرت بردلی، مستندساز، از آرشیو فیلم‌های ضبط‌شده فاکس ریچاردسون استفاده کرده و از جریان تلاش‌های مداوم او برای آزادی شوهرش هم تصویربرداری کرده است. نتیجه، مجموعه‌ای از تصاویر زندگی شخصی و میراث قوانین اصلاح‌نشده جیم کرو را نشان می‌دهد. براساس قانون جیم کرو (Jim Crow Laws) با عنوان قانون «جدا، اما برابر» که بین سال‌های ۱۹۶۵ تا ۱۸۷۶ در ایالت‌های مرزی و جنوبی آمریکا به اجرا درآمد، همه اماکن عمومی (مدارس دولتی، اتوبوس، قطار و حتی پارک‌ها) برای سیاهپوستان و سفیدپوستان جدا شد.