حسین نخعی شریف | شهرآرانیوز؛ در‌حالی‌که رقابت‌های فصل دوم جام تخت‌جمشید روز‌های حساس و پایانی خود را با شرکت ۷ تیم تهرانی و ۵ تیم شهرستانی (۲ نماینده از اصفهان، ۲ نماینده از خوزستان و یک نماینده از گیلان) سپری می‌کرد، فدراسیون فوتبال با همان نسخه سال گذشته اقدام به برگزاری مسابقات زیر‌گروه کرد؛ یعنی رقابت ۱۶تیم برتر استان‌های کشور به‌صورت دو‌به‌دو و رفت‌و‌برگشت برای شناخت ۸ تیم برتر و آن‌گاه دسته‌بندی تیم‌ها در ۲ گروه و برگزاری رقابت‌ها در ۲ شهر به‌صورت متمرکز و در انتها هم فینال میان سرگروه‌ها.
مشهدی‌ها که سال‌ها در حسرت میزبانی و البته صعود به سطح اول فوتبال کشور ناکام مانده بودند، در سال۵۳ همه عزم و توان خود را به کار گرفتند تا پس از ۴ سال ناکامی این‌بار به این مهم نائل بیایند. دست‌اندرکاران فوتبال خراسان به این نتیجه رسیده بودند که تا وقتی قدرت فوتبالشان در ۲ تیم تقسیم شود، ره به جایی نخواهند برد؛ بنابراین در اولین اقدام با تجمیع ۲ تیم پاس و آریا به تیمی واحد به نام ابومسلم رسیدند.
عطا مهاجرانی که از اواسط سال۱۳۵۲ سکان هیئت فوتبال استان را در دست گرفته بود، از همان ابتدا قول داده بود تمام شرایط را برای رسیدن به جام تخت‌جمشید فراهم خواهد کرد. ابومسلم با استفاده از بازیکنان ۲ تیم یاد‌شده و البته جوانان جویای‌نامی که در رقابت‌های سالانه منتخب استان‌ها با نام خراسان به میدان رفته بودند، اوایل همین سال، سرو‌شکل رسمی گرفته بود. آنها در مرداد با دعوت از قو‌های سپید گیلان به‌نوعی اولین دیدار تدارکاتی خودشان را برای حضور در مسابقات زیر‌گروه کشور انجام دادند.
مهر‌ماه پس از قرعه‌کشی، ابومسلم در اولین دیدار به‌مصاف نماینده سیستان‌و‌بلوچستان رفت و به سختی درمجموع ۲ دیدار، جواز صعود به جمع ۸ تیم برتر را گرفت؛ جایی که با کسب میزبانی برای اولین‌بار، مشهد سرشار از شور‌و‌امید صعود شد. برق شیراز، معدن کرمان و زاینده‌رود اصفهان به میزبانی مشهد و پرسپولیس سنندج، ایران‌نوین خرم‌آباد و بازرگانان چالوس به میزبانی تراکتور‌سازی تبریز برای شناخت تیم برتر هر گروه به میدان رفتند. جمعه دهم آبان۱۳۵۳ استادیوم سعد‌آباد مشهد لبریز از تماشاگر شده بود و مشتاقان فوتبال برای پیروزی تیم تازه‌تأسیس ابومسلم، سکو‌ها را پر کرده بودند.
حریف مشهدی‌ها، تیم قدیمی و ریشه دار برق شیراز بود. ابومسلمی‌ها با اتکا به میزبانی و تماشاگران پرشورشان، از همان ابتدا بر بازی مسلط شدند و با استفاده از قدرت جوانی، بار‌ها روی دروازه برق خطر‌ساز شدند؛ اما دفاع سرحال و بی‌اشتباه شیرازی‌ها به رهبری غلامحسین پیروانی مانع گل‌زنی می‌شد و البته شتابزدگی و کم‌تجربگی مهاجمان ابومسلم. گل برق شیراز هم انگار آب سردی بود بر پیکر مشهدی‌ها، سوت پایان و اولین شکست! ۲ روز بعد ابومسلم به‌مصاف زاینده‌رود اصفهان رفت؛ زاینده‌رودی که در روز اول رقابت‌ها بر معدن کرمان غلبه کرده بود.
یکشنبه ۱۲آبان۱۳۵۳ در یک هوای آفتابی، اما سرد ابتدا برق به‌مصاف معدن رفت و با ۴ گل نتیجه را به نفع خود رقم زد تا هم خاطر شیرازی‌ها از صعود جمع شود و هم کار نماینده کرمان قبل از دیدار آخر تمام شود. ابومسلمی‌ها که می‌دانستند تساوی هم در این مسابقه چاره‌سازشان نیست، بازی را با احتیاط آغاز کردند تا ۵ هزار تماشاگر حاضر در استادیوم ناامیدانه به ساق‌های بازیکنان و رد‌و‌بدل‌شدن توپ بنگرند. سوت پایان و کسب نتیجه بدون گل و برباد‌رفتن رؤیای صعود!
در سومین و آخرین روز رقابت‌ها برق با تساوی مقابل زاینده‌رود، راهی فینال شد و پیروزی ابومسلم بر معدن کرمان هم هیچ فایده‌ای نداشت؛ همان‌گونه که میزبانی برای آنها! در گروه تبریز نیز تراکتور‌سازی با اقتدار کامل راهی فینال شد که پس از یک ماراتن پر‌حاشیه، کار صعود در شیراز و تبریز به فرجام نرسید تا ۲ تیم بخت خود را در تهران و زمین بی‌طرف آزمایش کنند که تبریزی‌ها با گل دقیقه ۸۹ خود به جای نورد اهواز راهی لیگ سوم تخت‌جمشید شدند.
اما در مشهد این پایان کار نبود. عطا مهاجرانی وقتی دید کار صعود از مجاری قانونی به فرجام نرسیده با ارتباط خوبی که با همشهری خودش جلال رسولی، مدیر اجرایی لیگ تخت‌جمشید داشت، بحث افزایش تعداد تیم‌های لیگ برتر را به میان کشید. اهوازی‌های سقوط‌کرده و شیرازی‌های ناکام در آخرین گام نیز با ابومسلمی‌ها همراه شدند تا با افزایش تعداد تیم‌های لیگ از ۱۲ به ۱۶، همه‌چیز ختم‌به‌خیر شود. بدین‌طریق ابومسلم به‌عنوان نماینده خراسان بزرگ راهی لیگ سوم تخت‌جمشید شد.