یک راهنمای بدبینانه برای همراه‌شدن با نامزد‌های اسکار ۲۰۲۱ | آیا باید اسکار ۹۳ را دنبال کنیم؟

کاظم کلانتری | شهرآرانیوز - شاید باید با خیلی از صحبت‌های پر نیش و کنایه بیل مار، کمدین دموکرات آمریکایی، درباره اسکار موافق باشیم؛ شاید در خیلی از حملات او به اسکار هم‌جبهه‌اش شویم، مثلا آنجا که گفت: «می‌میرید گاهی فیلمی بسازید که بعدش نخواهیم خودکشی کنیم؟! اگر فیلمتان اینقدر بیدار و آگاه است چرا من وسطش خوابم می‌برد؟!»، اما حالا که کمتر از ۴۸ ساعت تا برگزاری مراسم اسکار و اعلام جوایز مانده حداقل ما ایرانی‌ها در این‌باره هم‌نظریم که به لطف قرنطینه و کرونا امسال تمام فیلم‌ها قبل از شناخت برنده‌ها در دسترس قرار گرفته‌اند و تماشایشان کرده‌ایم. یعنی دست‌کم انتظار طولانی‌مدتی برای انتشار نسخه‌های اینترنتی فیلم‌ها نکشیدیم. از طرف دیگر به شکل خبیثانه‌ای خوشحالیم که تمام مردم دنیا مثل ما مجبور شدند فیلم‌های جدید را به‌جای دیدن روی پرده‌های بزرگ سینما‌های مدرن در نمایشگر‌های کوچک و اتاق‌های تاریک خانه‌شان تماشا کنند؛ پس از اینکه آن‌ها با ما در یک ردیف قرار گرفته‌اند دلمان خنک شد.‌

می‌دانم که خیلی‌ها ممکن است بگویند به دلیل عقب‌نشینی استودیو‌های بزرگ و نگه‌داشتن فیلم‌هایشان در گاوصندوق، امسال چندان سال پر رونقی در سینمای دنیا نبود. خب همه می‌دانیم که امسال مهمانی مراسم اسکار و یک برنامه سه‌ساعته مثل سال‌های پیش هم نخواهیم داشت. به سینما در سالی که گذشت از یک زاویه خوش‌بینانه هم می‌توانیم نگاه کنیم: فیلم‌های مستقل و کمپانی‌های کوچکی که چندان سود و زیان دوران کرونا برایشان مهم نبود فرصت دیده‌شدن پیدا کردند؛ حتی اگر همچنان خیلی‌هایشان راهی به جمع نامزد‌های اسکار پیدا نکرده باشند.

 

هالیوود مثل همه صنعت‌های سرگرمی دنیا سال سخت و عجیبی را پشت سر گذاشت؛ سالی که فیلم جدید نولان با رؤیای احیای سینما پا پیش گذاشت و از کمر شکست و چندماه بعد به شکل عجیب و وحشتناکی گودزیلا و کینگ‌کونگ نجات‌دهندگان سینما لقب گرفتند. سال‌هاست که افراد بدبین معتقدند جوایز اسکار اعتبار و ارج و قربش را میان مردم از دست داده است و سال ۲۰۲۰ میخ آخر بر تابوتش بود. آیا الان لحظه‌ای ماندگار از دو جایزه سینمایی گلدن گلوب و جوایز امی خاطرتان هست که برای اسکار امسال لحظه‌شماری کنید؟ استیون سودربرگ که تهیه‌کنندگی مراسم تلویزیونی اسکار را برعهده دارد گفته است: «ما سعی داریم برخلاف نمایش تلویزیونی، تجربه‌ای بسازیم که از زیبایی یک فیلم برخوردار باشد.»

 

شاید این فصل جوایز طولانی‌ترین فصل جوایز تاریخ بوده باشد؛ زمانی که سال پیش «انگل» بهترین فیلم اسکار شد، دنیا اصلا از نزدیک‌شدن به چنین فاجعه‌ای خبردار نبود. کمتر کسی فکر می‌کرد تمام فعالیت‌های هنری دچار تعویق‌های طولانی و فرسایشی شوند و جشنواره‌های سینمایی در بی‌رمق‌ترین و کم‌شورترین حالتشان میزبان فیلم‌ها باشند. با این حال انگار خیلی از اعضای آکادمی معتقدند با انصراف فیلم‌های مهم سال از اکران، فصل جوایز یک ستاره دارد که خیلی‌ها درباره‌اش متفق‌القول هستند؛ اما هیچ‌کس نمی‌داند آن یک ستاره کدام است! از عجایب اسکار امسال فقط یک موردش را در نظر بگیریم: فیلمی که بیشترین میزان نامزدی را بین فیلم‌ها دارد کم‌تر از همه فیلم‌ها دیده شده است. «منک» دیوید فینچر با ۱۱ نامزدی به هالیوود قدیم و روند ساخت یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینما پرداخته است، اما در ۱۲ ماه گذشته بین ۵۰۰ فیلم محبوب سیستم‌های پخش فیلم هم نبوده است. جالب نیست که برای هیچ‌کس اهمیتی ندارد در گذشته هالیوود چه خبر بوده است؟ شاید ما هم که درگیر موج چهارم کرونا هستیم چندان برایمان مهم نباشد که واکسن‌زده‌های آمریکایی می‌خواهند جایزه‌شان را چطور تقسیم کنند. اما بیایید به چند سوال و جواب ناامیدکننده وال‌استریت‌جورنال درباره اسکار امسال نگاهی بیندازیم؛ نکات جالبی دستگیرمان می‌شود.

آیا اوضاع برای اسکار حتی قبل از همه‌گیری کرونا پیچیده و سخت شده بود؟

از آنجا که به‌سختی فیلم‌ها در طول همه‌گیری کرونا اکران شدند، چظور می‌توان اسکار برگزار کرد؟

آیا هالیوود فیلم‌های خوبش را برای آینده نگه داشته است؟

ریز احمد، نامزد بهترین بازیگر نقش اول مرد و پل راسی، نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در فیلم «صدای متال»

واقعا چند نفر این فیلم‌ها را دیده‌اند؟

آیا جایزه‌های اسکار در برنامه «زوم» به برندگان تقدیم خواهد شد؟

چه کسی به یک مشت سلبریتی هالیوودی در نیویورک و لس‌آنجلس اهمیت می‌دهد؟

آیا اسکار امسال در تاریخ این مراسم نقطه‌ای درخشان خواهد بود؟