جانقربان | شهرآرانیوز- پیرمرد با دست‌هایی لرزان، بسته کپسول زردرنگی را که فقط یک دانه از آن باقی مانده است، از کیسه داروهایش بیرون می‌آورد و می‌گوید: ببین باباجان تو هم جای دخترم هستی، این کپسول پروستات هست، اگر نخورم به مشکل بر می‌خورم. الان چند ماه است که هرجا می‌روم می‌گویند نمونه خارجی‌اش به‌دلیل تحریم‌ها دیگر وارد نمی‌شود، نمونه داخلی‌اش را هم که می‌خورم انگارنه‌انگار، هیچ اثری نمی‌کند و وضعیتم بدتر شده است. زمانی گله می‌کردیم که چرا داروهای خارجی را با نسخه نمی‌دهند، الان التماس می‌کنیم که با نرخ آزاد همان داروها را به ما بدهند که هرجا می‌رویم می‌گویند نیست!
آنچه خواندید شرح‌حال یکی از همشهریان است که او نیز گرفتار قصه پر غصه کمبود و فراتر از آن نبود دارو شده است.
خانم جوان دیگری که حساسیت فصلی دارد و مدام سرفه می‌کند نیز می‌گوید: درمان این آب‌ریزش، سرفه‌ها و عطسه‌های من یک قرص است که فقط نمونه خارجی آن اثر می‌کند که متأسفانه پیدا نمی‌شود. البته برای امثال من که پارتی نداریم، نیست، برای آن‌هایی که به یک‌جایی وصل هستند، بعید می‌دانم چنین مشکلاتی وجود داشته باشد. الان به‌دلیل اینکه مشکلم کمی حل شود و مردم به خیال اینکه کرونا دارم، از من فراری نشوند و بتوانم سرکار بروم، روزی 3وعده دوتایی آنتی‌هیستامین می‌خورم.
این ماجرا وقتی اسفناک می‌شود که پای بیماران خاص نیز به این مشکل باز می‌شود. خرج زیاد این داروها در کنار نبودشان دردی دوچندان برای خانواده‌های درگیر با سرطان، تالاسمی و ام‌اس شده است. مادر یکی از کودکان تالاسمی می‌گوید: برای مشکل بچه‌های ما چند آمپول و دارو مثل دسفرال، همیشگی است و باید مدام استفاده کنند. این داروها هزینه‌های زیادی هم دارند ولی ما به دردنکشیدن بچه راضی هستیم. الان هرجا که می‌رویم می‌گویند دارو نیست. به‌خدا از پا افتاده‌ایم. این مادر برای آخرین امید راهی داروخانه ۲۲بهمن می‌شود.
مشخص است که برای همسرش دارو می‌خواهد، اما روی خوشی به من نشان نمی‌دهد. به متصدی داروخانه می‌گوید: این قرص خیلی ضروری است، چرا ندارید؟ متصدی می‌گوید: می‌دانم اگر استفاده نکنند حالشان بد می‌شود، ولی ما نداریم. بروید بنیاد و موضوع را به آن‌ها بگویید تا فکری بکنند. زن می‌گوید: اعصابش با همین قرص آرام می‌شد، اگر نخورد خانه را به‌هم می‌ریزد. حالا چه کار کنم!
جالب است که با اوج‌گیری داروها، تقویت‌کننده‌ها هم اوج گرفته‌اند و هرچند پیداکردن نمونه‌های خارجی آن‌ها سخت شده است، قیمت‌های عجیبی هم به خود گرفته‌اند. خانم مسنی که مجبور به استفاده از کپسول ویتامین دی است نیز می‌گوید: یک قوطی قرص ویتامین دی ۲۰تایی را ۵۰۰هزار تومان گرفته‌ام. پسرم با داروخانه آشناست و داروی خارجی می‌گیرد. مجبور هم هستیم خارجی بگیریم، داخلی‌هایش اصلا اثر ندارد. حالا ما که هرطور شده است دارو را جور می‌کنیم، ولی مردمی که ندارند چه کار کنند! یعنی دارو این‌قدر باید گران شود که همه نتوانند تهیه کنند! بهداشت و درمان اولین و ضروری‌ترین نیاز است، چرا توجه نمی‌کنند!
یکی‌دیگر از مصرف‌کنندگان داروهای تقویتی هم می‌گوید: یک قوطی قرص جوشان الان ۷۰هزار تومان شده است. یک قرص ۷000 تومان واقعا می‌ارزد! تازه اگر داروی باکیفیت باشد!
باوجود اینکه چندی پیش قرار بر حل مشکل انسولین شد، همچنان بیماران قندی از کمبود داروهای خود رنج می‌بردند و در کنار کمبود داروهای دیگر بیماران، داروهای این جامعه نیز کمیاب و گران‌قیمت شده است. یکی از خانم‌هایی که مشکل قند خون دارد، در پاسخ به اینکه چقدر برای داروهایش هزینه می‌کند، می‌گوید: ماهی ۵۰۰هزار تومان برای یک پلاستیک دارو پول می‌دهم ولی چون داروها تغییر کرده‌اند، فایده‌ای ندارد. پزشکم دز و مقدار مصرف را بیشتر کرده است، اما مادرجان! وقتی گچ بخوری چه فرقی می‌کند چقدر باشد! این داروها اصلا اثری ندارند!
برای دریافت دلیل آشفتگی بازار دارو در مشهد به‌دنبال پاسخ مسئولان این حوزه می‌رویم. به‌راستی چرا دارو نیست و اگر هست، بی‌اثر است!