در هفته‌های گذشته و درست زمانی که سخن از طرح تازه مجلس درباره فضای مجازی و احتمال محدود شدن استفاده از بعضی شبکه‌های اجتماعی خارجی شده است، اسم اینترنت ماهواره‌ای استارلینک و امکان اتصال به اینترنت به کمک ماهواره‌های این شرکت دوباره بین عده‌ای از مردم بیشتر شنیده می‌شود.
شهرآرانیوز - در هفته‌های گذشته و درست زمانی که سخن از طرح تازه مجلس درباره فضای مجازی و احتمال محدود شدن استفاده از بعضی شبکه‌های اجتماعی خارجی شده است، اسم اینترنت ماهواره‌ای استارلینک و امکان اتصال به اینترنت به کمک ماهواره‌های این شرکت دوباره بین عده‌ای از مردم بیشتر شنیده می‌شود.
حتی ابوالحسن فیروزآبادی، رئیس مرکز ملی فضای مجازی، در یک مصاحبه تلویزیونی زمانی که موضوع فیلترینگ اینترنت مطرح شد اعلام کرد اینترنت به‌زودی از طریق هوا به ایران می‌رسد و فیلترینگ مفهوم خود را از دست خواهد داد و بدون اینکه اشاره‌ای به نام استارلینک کند، گفت اکنون تهران زیر پوشش این ماهواره قرار دارد. اما سؤال اینجاست که چرا رئیس مرکز ملی فضای مجازی کشور خیلی راحت در برنامه تلویزیونی درباره این موضوع صحبت کرده است و حتی راهکار‌هایی برای تقسیم هزینه بالای اینترنت استارلینک در مجتمع‌ها ارائه می‌دهد. جواب ساده است. فیروزآبادی می‌داند که شرکت استارلینک بدون گرفتن مجوز از کشور‌های مختلف، خدمات خود را به آن‌ها ارائه نخواهد داد و از میان کشور‌های آسیایی، تنها گام‌های اولیه برای پوشش اینترنت در هند را برداشته شده است و قرار است چندین منطقه این کشور تا سال ۲۰۲۲ تحت پوشش اینترنت ماهواره‌ای قرار بگیرند.
پوشش جهانی و موانع قانونی
شرکت اسپیس‌ایکس در قالب پروژه استارلینک تا امروز ۱۸۰۰ ماهواره را به مدار پرتاب کرده است و گوین شاتول، نماینده استارلینک، در مصاحبه‌ای با رویترز، مدعی شد با استقرار و فعال شدن همین تعداد ماهواره در مدار زمین، پوشش سراسری تا کمتر از یک ماه دیگر محقق می‌شود.
البته شاتول اعلام کرد استارلینک حالا باید وارد مرحله بعدی و کسب مجوز از رگولاتوری‌های هر کشور شود. تقریبا سراسر سطح زمین تحت پوشش ماهواره‌های استارلینک قرار دارد، اما این شرکت برای فعالیت و خدمت‌رسانی در هر شرکت باید مراحل قانونی کسب مجوز را بگذراند و در آنجا پایگاه زمینی احداث کند.
اینترنت ماهواره‌ای با پایگاه‌های زمینی
جدا از اینکه استارلینک یک پروژه تجاری به حساب می‌آید و با توجه به هزینه‌های بالای اشتراک آن، ایران بازار چندان مناسبی برای این شرکت به حساب نمی‌آید، علت مهم‌تری که این شرکت بدون گرفتن مجوز از کشور‌ها نمی‌تواند خدمات خود را به آن‌ها ارائه کند به پایگاه‌های زمینی‌ای که آن‌ها برای اتصال اینترنت خود به آن‌ها نیاز دارند برمی‌گردد.
با اینکه اینترنت استارلینک با استفاده از ماهواره در اختیار کاربران قرار می‌گیرد و مانند دیگر انواع اینترنت نیازی به سیم کشی یا آنتن‌های متعدد نیست، باز هم یک واسطه میان کاربران و ماهواره وجود دارد.
پایگاه‌های زمینی در واقع، رابطه میان ماهواره و مراکز داده اینترنتی در زمین به شمار می‌روند که زیرساخت فیبر فعلی را به شبکه استارلینک متصل می‌کنند. در واقع، استارلینک بدون اتصال به شبکه جهانی اینترنت تنها یک شبکه خالی و بدون خدمات است که چیزی برای عرضه نخواهد داشت. پایگاه‌های زمینی استارلینک اطلاعات اینترنت را می‌گیرند و به هرکدام از ماهواره‌ها منتقل می‌کنند. این ماهواره نیز اطلاعات را به گیرنده‌ای که کاربران روی زمین نصب می‌کنند انتقال می‌دهند.
تا امروز ماهواره‌های استارلینک امکان ارتباط با یکدیگر را ندارند و هرکدام از آن‌ها باید به صورت مجزا اطلاعات خود را از یک پایگاه زمینی دریافت کنند. البته استارلینک قصد دارد ماهواره‌های خود را به سیستم لیزری برای تبادل داده با یکدیگر مجهز کند و نیاز به پایگاه‌های زمینی را تا اندازه‌ای برطرف کند، اما تا امروز تنها ۱۰ ماهواره این شرکت که برای پوشش اینترنت در آلاسکا به فضا پرتاب شده‌اند چنین ویژگی‌ای دارند. به همین دلیل، به نظر می‌رسد این شرکت راهی طولانی برای جایگزینی همه ماهواره‌های خود با نمونه‌های مجهز به ارتباطات لیزری در پیش دارد.
پس فعلا با اینکه ماهواره‌های استارلینک عملا سراسر کره خاکی را پوشش می‌دهند، اگر در یک منطقه جغرافیایی مثل کشورمان پایگاهی زمینی وجود نداشته باشد، امکان ارائه اینترنت هم نخواهد بود.