زمانی| شهرآرانیوز، بازیکنان به دنبال توپ به سرعت می‌دوند تا به دروازه نزدیک شوند و موفقیتی به ارمغان بیاورند. گرچه رقابت وجود دارد، اما آنچه اهمیت دارد بازی دوستانه، مشارکت، همدلی، اخلاق و نظم است. اصولی که سبب شده این تیم پس از ۴۳ سال هنوز هم ماندگار باشد و دوست‌داران به ورزش فوتبال و فوتسال را در دل خود تربیت کند. پرویز بهارلو، ساکن محله ارشاد، سرپرست این تیم است و تمام همّ و غمش پابرجا نگه‌داشتن تیم «بهارسلون» است که به گفته خودش بر سلامتی توأم با اخلاق و نظم تأکید دارد.
پرویز بهارلو، متولد ۱۳۳۲ در مشهد است. او از همان کودکی به ورزش علاقه خاصی داشته است. فوتبال را با بچه‌های محله در کوچه‌ها و زمین‌های خاکی شروع کرده و برهه‌ای از زمان را به والیبال و کشتی پرداخته است. همیشه ورزش کرده و زندگی سالمی داشته است طوری که به قول خودش تاکنون یک نخ سیگار هم به لبش نخورده است. اما اینکه چطور به سرپرستی یک تیم و حمایت از آن پرداخته به روحیه فوتبالی همکاران قدیمش برمی‌گردد. سال ۵۷ در یک مجموعه سینمایی به عنوان مسئول مالی مشغول به کار بودم. متوجه شدم که همکارانم مانند من به فوتبال علاقه‌مند هستند. برای همین پیشنهاد راه‌اندازی تیم فوتبال برای مجموعه را به مسئول آنجا دادم که با استقبال و موافقت روبه‌رو شد. این‌گونه مسئول تربیت‌بدنی شدم. به یاد دارم با ۱۲ نفر شروع کردیم.
تیم فعالی بودیم و کم‌کم علاقه‌مندانی غیر از کارکنان مجموعه سینمایی و دوست و آشنا به جمع ما اضافه شدند. هر کسی که می‌آمد دیگران را هم تشویق به حضور می‌کرد. ابتدا تیم به نام مجموعه سینمایی بود. رفته رفته تیم به «بهارلو» نام‌گذاری شد. گرچه در میان اعضای تیم گاهی با نام بهار شناخته می‌شد. به مرور «بهارسلون» جای آن را گرفت.
«بهارسلون» اکنون عمری نزدیک به ۴۳ سال دارد و افراد بسیاری را در این مسیر تربیت کرده است.
آقاپرویز آلبوم عکس‌های قدیمی را ورق می‌زند و ادامه می‌دهد: ابتدا از زمین‌های خاکی و آسفالت محلات و مکان‌هایی مانند پارک شروع کردیم. به مرور به سمت مجموعه‌های ورزشی راه پیدا کردیم. چند سالی است که در هوای گرم در چمن‌ها و در هوای سرد در سالن‌های ورزشی تمرین می‌کنیم. نه تنها فوتبال بازی می‌کنیم بلکه فوتسال هم داریم. با توجه به استقبالی که از بازی در گروه می‌شود، از تمام طول و عرض زمین استفاده می‌کنیم. اکنون ۱۸ بازیکن ثابت داریم. پنج، شش نفر نیز در بخش جایگزین قرار دارند.
در این تیم اخلاق و نظم حرف اول را می‌زند و نیت اصلی آقاپرویز از راه‌اندازی این تیم نیز توجه به اخلاق است. او بیان می‌کند: هدفم از این‌کار دور هم جمع کردن دوستان صمیمی ورزشکار بود، ضمن اینکه نشان دهم می‌توان با اخلاق و صمیمیت در کنار یکدیگر ورزش کرد. بر این اساس هیچ‌گاه تمایلی به شرکت در مسابقات نداشتیم تا همیشه فضای آرام و دوستانه‌ای را تجربه کنیم. اخلاق در کار ما سبب شده در سالن مجموعه ورزشی کارگران به عنوان تیم نمونه انتخاب شویم. نظم نیز رکن مهمی در بازی است و برای ما اهمیت بسیاری دارد. به اعتقاد من ماندگاری افراد در تیم، به واسطه همین نظم و انضباط برقرار شده است.
این رفتار‌ها در تیم بهارسلون تبدیل به قانون شده است و رعایت‌نکردن آن‌ها جریمه‌هایی را به دنبال دارد. آقا پرویز می‌گوید: تأخیر، خشن بازی‌کردن، بی‌حرمتی و بی‌احترامی، بیان کلمات زشت، بازی خطرناک و ... از عوامل جریمه است و جریمه‌ها از دور زمین دویدن گرفته تا جریمه‌های نقدی و ممنوعیت از شرکت در چند دور بازی را شامل می‌شود.
آقا پرویز از آن دسته افرادی است که بیکاری را دوست ندارد و باآنکه بازنشسته است، اما از گوشه‌گیری فرار کرده و حالا نه تنها سرپرست تیم است بلکه با بازیکنان فوتبال هم بازی می‌کند. کوهنوردی و پیاده‌روی هم انجام می‌دهد. می‌گوید: شرط اول سلامتی است و ورزش برای سلامتی مفید و در روحیه افراد تأثیرگذار است. با آنکه در یک طلافروشی کار می‌کنم، اما به هم‌صنف‌های خود پیشنهاد می‌دهم که آن‌ها هم در تیم بازی کنند و فرزندان و دوستان و آشنایانشان را هم تشویق به حضور کنند. از راهی که انتخاب کرده‌ام پشیمان نیستم، بازیکنان برایم مانند فرزندانم هستند و برایشان از هیچ کمکی دریغ نمی‌کنم.
وجود تیم‌های محلی در کشور اهمیت دارد و نباید به فراموشی سپرده شوند بلکه باید حمایت شوند، زیرا می‌توانند برای کشور افتخار بیافرینند. همان‌طور که برخی از بچه‌های این تیم برای تیم‌های باشگاهی انتخاب شده‌اند. متأسفانه هزینه‌های کرایه زمین ورزشی زیاد است. ما استعداد‌های خوبی‌داریم، اما گاهی دیده می‌شود به‌دلیل هزینه‌ها ورزش را ادامه نمی‌دهند. بر این اساس ضرورت دارد مجموعه‌های ورزشی از ورزشکاران حمایت کنند و از هزینه‌های کم برای کرایه و یا اعمال یک‌سری تخفیف‌ها استفاده کنند.
سرپرست تیم محلی «بهارسلون» ویژگی خاص تیمش را حضور افراد در هر سن و سالی می‌داند و توضیح می‌دهد: خوبی تیم این است که سن و سال خاصی برای بازیکنان مشخص نشده است. اکنون بازیکنان ما بین ۲۰ تا ۵۰ سال دارند. به اعتقاد من این روش خوب و مفید است و تأثیرات مثبتی به همراه دارد. زیرا کوچک‌تر‌ها احترام به بزرگ‌تر‌ها را یاد می‌گیرند و رفتار مناسبی با آن‌ها دارند. ضمن اینکه وقتی می‌بینند آن‌ها با آن سن از ورزش دوری نکرده و همت می‌کنند، به راهی که انتخاب کرده‌اند امیدوار می‌شوند و جدیت در کار را از آن‌ها می‌آموزند. در کنار آن بزرگ‌تر‌ها همیشه هوای کوچک‌تر‌ها را دارند، چون می‌دانند رفتارشان می‌تواند الگو باشد، در اعمال و صحبت‌هایشان رعایت می‌کنند که حرف خارج از ادب نزنند. چنین موضوعی برای من ارزشمند است، زیرا بازیکنان در کنار ورزش اصول اخلاقی و درس زندگی را هم یاد می‌گیرند.
بهارلو به ارزش و جایگاه تیم‌های محلی در طول تاریخ ورزش ایران اشاره می‌کند و می‌گوید: در گذشته ورزش محلات و ورزش آموزش‌و‌پرورش مقام خاصی داشت و در کنار مسابقاتی که توسط باشگاه‌های شهر‌ها و استان‌ها برگزار می‌شد، مسابقات محلات هم جایگاه خاص خود را داشت و به آن هم توجه می‌شد. به مرور تصمیم گرفته شد باشگاه‌ها ضابطه‌مند شوند که نتیجه آن فاصله‌گرفتن ورزش محلات از ورزش باشگاهی شد. به دنبال آن مدارس فوتبال هم شروع به کار کردند و ورزش محلات کمرنگ‌تر شد. با این حال نباید از نقش تیم‌های محلی غافل بود، زیرا همیشه در دل آن‌ها استعداد‌هایی کشف می‌شود که خوراک تیم‌های باشگاهی را فراهم می‌کند. خیلی از ورزشکاران سرشناس و موفق از همین تیم‌های محلی و کوچه و خیابان و حتی زمین‌های خاکی شروع کرده‌اند و به مقام حاضر و شرایط کنونی خود رسیده‌اند که افتخاری برای کشور ما محسوب می‌شوند.