به گزارش شهرآرانیوز، هشت سال است که طوبی خانم بدون همسرش روز‌ها را به شب می‌رساند و هر روز یادش می‌کند. ۲۹ سال با عشق از همسری پرستاری کرده است که شاید اگر هر کسی جای او بود عطای زندگی را به لقایش می‌بخشید، اما او استوارتر از قبل و عاشق‌تر از روز‌های قبل از مجروحیت همسرش، حاج رجب محمدزاده، زندگی را در کنارش ادامه داد و در مقابل طعنه و کنایه‌های دیگران قد علم کرد تا مبادا ترکش نگاه نامردمان شهر به صورت از دست رفته بابارجب اصابت کند هرچند تیر طعنه‌ها تا سال‌ها مهمان دل او و تمامی اعضای خانواده اش بود و بابا رجب را یک بار سکته داد.
کسی چه می‌داند در این ۲۹ سال و در این هشت سال چه بر طوبی خانم گذشته است. پسر بزرگش می‌گوید «درست است که بابا ۷۵ درصد مجروحیت جسمی و کمی هم جراحت شیمیایی داشت و زندگی برایش سخت شده بود و حتی نمی‌توانست فرزندانش را ببوسد یا به راحتی غذا و آب بخورد و همیشه با سرنگ و نی، غذای مورد نیازش را دریافت می‌کرد؛ اما با همین وضعیت هم که کنارمان بود قوت قلب خانواده به ویژه مادرم بود و حالا بعد از رفتن پدر، بیش از همه مادرم سختی کشیده است؛ چون عاشقانه حاج آقا را دوست داشت.»
مراسم هشتمین بزرگداشت شهید رجب محمدزاده معروف به بابارجب که در تالار شهر برگزار شده بود تمام شد. دلم می‌خواست از نزدیک این بانوی استوار که قد خم نکرده در مقابل طوفان حوادث فراق و عاشقی را از نزدیک ببینم. مثل من کم نبودند و هر کسی که ارادتی داشت سعی می‌کرد سلام و احوالپرسی با حاجیه خانم داشته باشد و از او طلب دعای خیر کند.
طوبی خانم با وجود خستگی‌ای که داشت با روی باز از همه استقبال می‌کرد؛ حتی مرا که تا بحال ندیده بود تا جلو رفتم دستش را به سمتم دراز کرد تا روبوسی کند. از این همه مهر هم خوشحال شدم و هم تعجب کردم. صورتش مثل پوست بچه‌های خردسال نرم بود. حس مادرانه اش در همین چند ثانیه را می‌شد فهمید. برای همه دعای خیر می‌کرد و عاقبت بخیری را طلب می‌کرد.
خواستم حالا که کوله باری از تجربه عاشقی کنار رزمنده‌ای عاشق‌تر را داشته چند کلامی مرا میهمان کند. حرفش فقط یک چیز بود. اینکه حضرت زهرا (س) را الگوی خودمان قرار دهیم و حجابمان را حفظ کنیم. دختران و زنان ما به حرف رسانه‌های خارجی و وسوسه‌های شیطانی شان نکنند و بدانند این حجاب است که عزت زن را حفظ می‌کند نه چیز دیگر. حرف هایش برایم مثل گنج بود. شاید اینها را زیاد شنیده باشم، اما فرق می‌کند از زبان چه کسی، چه حرفی را بشنوی.
طوبی خانم گنجینه است. درست است که قصه همسرش و ۲۹ سال عاشقی اش کتاب شده؛ اما هنوز جای کار دارد تا فیلمسازان و نویسندگان دیگر به سراغش بروند و این الگوی صبر و عاشقی را به جامعه معرفی کنند، آن هم در این وانفسای قحطی الگو‌های مناسب برای زنان و جنگ رسانه‌ای و روایت‌ها که در آن قرار داریم.
