علی موسی زاده

برای وضعیت‌های فراواقعی باید تمهیدی و تله‌ای برای مخاطب چید که رشته ماجرا‌ها را یکسره و متصل دنبال کند، رشته‌ای که هیچ‌کجای امتدادش پاره نشود.

ماجرا ما را مثل غریبه‌ای تازه وارد به دنیای شگفت انگیز خودش می‌کشاند و ما مبهوت و هاج وواج می‌مانیم که اینجا کجاست و خط و ربط این دنیای کج ومعوج را چطور می‌شود پیدا کرد.

شاید با خودتان فکر کنید که یک روایت پیچیده چه مزیت‌هایی نسبت به یک روایت ساده می‌تواند داشته باشد. در اینجا، یک مزیت بزرگ وجود دارد و آن هم داشتن پتانسیل بالا برای درهم تنیدگی بیشتر ماجرا‌ها و پیداکردن برگ‌های برنده بیشتر است.

اتمام نوشته‌های نیمه کاره از این جهت اهمیت دارد که تلنبارشدن آن‌ها روی هم ممکن است یک روحیه خاص را در شما تشدید کند.

طرح‌ها و متن‌های نیمه کاره را به همدیگر وصل کنید، این را به آن و آن یکی را به یکی دیگر بدوزید تا از این سرهم بندی به متنی واحد برسید.

اصلا چرا آدم باید سراغ طرح‌ها و نوشته‌های نیمه کاره اش برود و دوباره داغ دلش را تازه کند تا خودش را در کلنجاری طاقت فرسا و تکراری گیر بیندازد؟

ببینید که چطور تا قبل از اینکه زن حرف بزند وضعیت داستان در حالتی معمولی قرار دارد. شاید کمی بیداری زن در نیمه‌های شب آن هم با این حال کنجکاوی برانگیز باشد، اما این سوال اوست که چرخشی ناگهانی در داستان ایجاد می‌کند و به مخاطب شوک می‌دهد.

حسین سناپور صحنه‌ای را که از آن گریخته به همین حال رها نمی‌کند؛ او دوباره برمی گردد و مخاطب  را غافل گیر می‌کند. 

یکی از مهم‌ترین نکاتی که در این نگرش وجود دارد نیفتادن در دام اطلاعات عامیانه و رایج است. این مدل از اطلاعات حاصل میل شدیدی به محدودکردن داده ها، ساده کردن آن‌ها و، درنهایت، ساختن یک کلیشه سفت و سخت از آن هاست.

مخاطب دربرابر غافل گیرشدن مقاومت می‌کند. ذهن او ترجیح می‌دهد تمام ماجرا را از همان ابتدا حدس بزند و پیش بینی کند تا احساس شکارشدن به او دست ندهد؛ به تبعیت از اجداد نخستینمان، دوست دارد وقتی لای بوته‌ها چیزی می‌جنبد بداند چیست.