به گزارش شهرآرانیوز؛ مراسم تشییع پیکر زنده یاد جلال مقامی دوبلور، مجری و گوینده پیشکسوت امروز صبح یکشنبه هشتم آبان ماه از مقابل خانه هنرمندان ایران برگزار شد.
فرزاد حسنی اجرای برنامه را بر عهده داشت و در ابتدا با اشاره به گویندگی همسر جلال مقامی در فیلم «محمد رسول الله (ص)» بیان کرد: در بخشی از این فیلم که با صدای رفعت هاشم‌پور همراه بود وی می گوید؛ پنجره ها را ببندید که صدای محمد رسول الله (ص) به ما نرسد و پاسخ این است که محمد از قلب ها وارد می شود و نه دیوار.
وی با اشاره به صدای دوبلورها عنوان کرد: این همان نفوذی است که از طریق سماعت و گویندگی از طریق قلب ها اتفاق افتاده است و استاد جلال مقامی در اوج و نقطه اعلی آن بودند.
در ادامه ابوالحسن تهامی عنوان کرد: عرض تسلیت به خاندان مقامی و هاشم‌پور و به ویژه دخترش مرجان مقامی را دارم و به مردم ایران در این روزگار تنگ و همچنین به جامعه هنری تسلیت می گویم. این پیکر جلال مقامی است، پایان یک سفر ۶۹ ساله در جاده پرپیچ و خم هنر. کاش آن شعر رسول نجفیان را به خاطر داشتم و برایت می خواندم که می گفت عجب رسمی است...
این گوینده خطاب به مقامی گفت: جلال یادت می آید ۱۳۳۸ یکدیگر را دیدیم. تو جوان موبوری بودی. من ۲۱ سالم بود و تو ۱۸ سالت. با کار کردن کنار هم رفقای نزدیک شدیم تا حتی در اولین ازدواجم شاهد عقدم بودی. تو یکی از ستاره های دوبله شدی، در «شکوه علفزار» حرف زدی. ازت خواستند برای فیلم صامت لورل هاردی دیالوگ اختراع کنی ...
تهامی در ادامه متن احساسی خود یادآور شد: از برنامه «دیدنی ها» نگفتم، صدا و تصویر تو در همه خانه های ایرانیان بود. مدت های طولانی مردم دانستنی ها را از «دیدنی ها»ی تو یاد می گرفتند. «شرلوک هلمز» را دوبله کردی. جای رابین ویلیامز حرف زدی. تو به حق دبیر انجمن گویندگان شدی و من معاونت تو را با افتخار پذیرفتم. تو لیاقت داشتی که ازت ده ها فیلم بسازند. چند سال در خدمت هنر بودی؟ بیش از ۶۰ سال! و حالا تصمیم گرفتی بروی پیش دوستان، پیش همسر نابغه هنرمندت.
حسنی در ادامه با اشاره به اینکه جلال مقامی هیچ گاه خود را تکرار نکرد، یادآور شد: زنده یاد مقامی در رادیو هم در خور زمان و مکان اجرا می کردند و لحن دوست داشتنی در عین حفظ کتابت داشتند.
سپس منوچهر قنبری به جایگاه آمد و گفت: استاد جلال مقامی گوینده، مدیر دوبلاژ و مجری محبوب و خوش صدا هم پر کشید. داس مرگ مزرعه پیشکسوتان ما را به راستی درو کرد.
وی ادرباره شرایط جسمانی مقامی بیان کرد: از ۱۰ سال پیش از صلابت صدایش کاسته شد و کمتر حرف می زد و سه سال پیش هم دچار سکته شد و به نوعی انزوا پیشه کرد.
در ادامه ناصر ممدوح یادآور شد: زنده یاد جلال مقامی مظلوم زیست و مظلوم رفت. من خیلی از رفتنش متاثر شدم، می خواستم مطالبی را بیان کنم که آقای تهامی و آقای قنبری گفتند. دیر یا زود همه خواهیم رفت.
منوچهر والی زاده از دیگر دوبلورها بود که در جایگاه قرار گرفت و عنوان کرد: مشکل است حرف زدن در این روز و بعد از سخنان شیرینی که آقای تهامی و آقای قنبری بیان کردند.
والی زاده با بغض و اندوه بیان کرد: من دلم برای یک خاطره از جلال مقامی تنگ می شود؛ وقتی که کمی دیر می‌کردم برای دوبله او به من می گفت «پسرم بیا» و حالا پدرم رفته است. چقدر زود دوبلورها می روند. من هنرنمایی او را در فیلم های «دکتر ژیواگو» و «طلای مکنا» از یاد نمی برم و اگر این ۲ فیلم را دیده اید دوباره ببینید.
وی اضافه کرد: همیشه می گفتم من از تو بزرگترم و او می گفت همه بچه های دوبله فرزند من هستند. آنها که تازه به این کار و رشته آمده اند می گویند ما آمده ایم که کنار بزرگان باشیم ولی متاسفانه نشد. عده ای از دنیا رفتند و بعد هم کرونا آمد و فاصله در کار انداخت. همه جوانان دوست داشتند در کنار او بنشینند و دوبله کنند و یاد بگیرند.
والی زاده در پایان بیان کرد: بیش از این نمی توانم حرف بزنم و اگر حرف بزنم گریه ام می گیرد. با جلال عزیز خداحافظی نمی کنم چون همیشه صدایش هست، روحش شاد باشد.
منبع:مهر