در روز پایانی محرم امام‌حسین (ع) قرار داریم؛ ماهی که گاهی افراد، یک سال شروع شدنش را انتظار می‌کشند. ماهی که برای همه ما ایرانی‌ها خاطره‌انگیز است و شأن و قدرش، محدود به یک ماه نیست که در هر خانه و حسینیه‌ای را نگاه کنی، ردی از آن می‌بینی. یکی برای روضه‌اش، استکان و نعلبکی همیشگی‌اش را آماده می‌کند، یکی کتیبه و پرچم و دیگری علم و دیگ و سه‌پایه را؛ نذری‌ها و موقوفاتی که براساس این ماه شکل گرفته است و گاهی در خانه اهل حسینیه یا بزرگ محله یا در مساجد نگهداری می‌شود. بالاخره هرفردی به سهم خودش، رنگی از عزای حسینی دارد.
اگر هنوز دنبال فرصتی برای روضه گرفتن و روضه رفتن هستی، ماه صفر در پیش است. بله؛ هنوز برای کسانی که می‌خواهند از فرصت مجالس عزاداری استفاده کنند یا خودشان برپا کننده مجالس روضه باشند، ماه صفر باقی است. فراموش نکنید در وصیت علمای بزرگ ما آمده است که یکی از اسباب گشایش امور، همین روضه‌ها و مجالسی است که برای یاد کردن مصائب اهل‌بیت (ع) و بازخوانی معارف دینی برپا می‌شود. امام‌صادق (ع) نیز در حدیثی فرموده‌اند: من این مجالس را دوست دارم.
اگر ائمه اطهار (ع) الگو و سرمشق ما باشند، باید ببینیم که این افراد چه چیز‌هایی را دوست داشتند و از چه چیز‌هایی دوری می‌کردند، پس باید قدر این مجالس نورانی را دانست و در این ایام از فضای ماه‌های عزاداری بهره برد. اگر نمی‌توانید خودتان یک روضه برپا کنید، می‌توانید مثلا مسئولیت قند کنار چای روضه همسایه‌تان را به‌عهده بگیرید یا در روضه دیگران خدمت کنید.
با هرکار کوچکی می‌شود در برپایی و زنده نگه‌داشتن معرفت امام‌حسین (ع) مؤثر بود. با پوشیدن لباس مشکی، با خوردن یک استکان چای روضه در موکب‌ها و با شرکت در روضه‌ها. پس نگوییم ما، چون توان مالی کافی برای برگزاری مراسم را نداریم، هیچ کاری هم نمی‌کنیم بلکه هرجایی باشیم، می‌توانیم اثرگذار باشیم.
اما با تمام شدن ماه محرم، وارد ماه صفر می‌شویم. ماه صفر شاید تنها ماه قمری باشد که به نحس بودن مشهور است. محرم آخرین ماه حرام است، پس طبق رسم اعراب جاهلی، دوباره جنگ و ستیزه و خونریزی در ماه صفر از سر گرفته می‌شد و بالاتر از آن همچنان‌که ماه ربیع‌الاول صرفا به‌دلیل قرار گرفتن ولادت بزرگ‌ترین شخصیت عالم هستی در آن، ربیع‌المولود نامیده می‌شود و حلول و وارد شدن آن جشن گرفته و تبریک گفته می‌شود، آغاز ماه صفر باید با یک غم مضاعف همراه باشد که در زیارت‌نامه پیامبر خدا (ص) آمده است: «أُصِبْنَا بِک یا حَبِیبَ قُلُوبِنَا فَمَا أَعْظَمَ الْمُصِیبَه بِک حَیثُ انْقَطَعَ عَنَّا الْوَحْی وَ حَیثُ فَقَدْنَاک فَإِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ؛ اى محبوب دل‌هاى ما، ما به‌خاطر تو سوگواریم و چه بزرگ است سوگوارى بر تو، از آن‌رو که وحى از ما بریده است و هم از آن‌رو که به فقدان تو دچار آمده‌ایم؛ چه ما از خداییم و به‌سوى او بازمى‌گردیم».
پیامبر مهربانی‌ها در این ماه، پیروان خود را به‌سوی خدای متعال ترک می‌کنند و عالم را با اندوه فقدان خود تنها می‌گذارند. امیرالمؤمنین (ع) نیز در جملات معروفی، پیکر پاک پیغمبر اکرم (ص) را مخاطب قرار می‌دهند و مى‌گویند: «بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا رَسُولَ ا... لَقَدِ انْقَطَعَ بِمَوْتِکَ مَا لَمْ یَنْقَطِعْ بِمَوْتِ غَیْرِکَ مِنَ النُّبُوَّه وَ الاِْنْبَاءِ وَ أَخْبَارِ السَّمَاءِ؛ پدر و مادرم فدایت باد اى رسول خدا! با مرگ تو چیزى قطع شد که با مرگ دیگرى، قطع نشد و آن نبوت و پیام آوردن از سوى خدا و اخبار آسمان بود».
پس همچنان‌که همیشه گفته می‌شود، زمان‌ها و ایام به خودی‌خود نحس نیستند، بلکه آنچه در ظرف آن‌ها محقق می‌شود، می‌تواند موجب پلیدی و نحوست آن‌ها شود که نحس‌ترین اتفاق ممکن در ماه صفر با رحلت محبوب‌ترین انسان در پیشگاه الهی، به وقوع پیوسته است؛ به همین دلیل از دستور‌های مهم در زمان اتمام ماه محرم و شروع ماه صفر، صدقه دادن است که بی‌شک موجب دفع بلاست و نیز دعا‌های خاصی که برای دفع نحوست ماه صفر خوانده می‌شود.
از خداوند بزرگ می‌خواهیم که انجام اعمال نیک و تبعیت از دستور‌های اهل‌بیت (ع) را که بزرگ‌ترین و مبارک‌ترین موهبت در زندگی هر فرد است، در این ایام روزی ما کند.