روزگار بی صاحب نیست، تو امام رضا داری

فرق شما با بقیه این است که وقتی بخواهی پیش بزرگی، مسئولی، چیزی بروی باید اولش کلی توی کله ات بالا پایین کنی که چه جوری مقدمه بچینی، چه جوری ادب را رعایت کنی و بروی پشت در بمانی و کلی زیر نگاه سنگین مدیر دفترش عذاب بکشی تا نوبتت بشود بروی تو و بعد بخوری خودت را، هول کنی که چگونه بگویی، چه بگویی که خوشش بیاید.

او هم پشت میزش، توی اتاقش، دفتر کارش، از بالای عینکش به تو نگاه کند و یک چیزهایی روی کاغذی بنویسد و بعد بگویید ان شاءا... تلاشم را می کنم ببینم چه می شود و از دفتر می گویم تماس بگیرند باشما و تو پایت را که از آن دفتر می گذاری بیرون آجر نمی بینی که دندان های خودت را خرد کنی که این چه غلطی بود من کردم با این آدم درددل کردم و چیزی خواستم، حالا برآورده نکند چه؟ حالا نپذیرد چه؟ شرط و شروط برایم تعیین کند چی؟ و هزار اگر دیگر.

با شما همین طوری می شود حرف زد، پشت فرمان، پشت موتور، توی قطار، با شلوارک روی کاناپه، روی نیمکت یک پارک . یک جوری از قلب آدمی غم ها را، دردها را، اندوه ها را بر می دارید که اصلا انگار نبوده اند. زخم ها را یک جوری مرهم می گذارید که آدمی انگار دوباره قبراق می شود و تازه نفس برای یک زیست و زندگی درست و درمان.

زندگی با همه بالا و پایین هایش، با همه رنج هایش یک پناهی، یک خلوتی، یک سلوکی می خواهد که بروی پیش یک کسی که تو را بلد باشد. تو را بغل کند و بگوید همه چیز را می دانم و خاطرت جمع درستش می کنم و تو فقط زار بزنی و بگویی ممنون که هستی.

آقای امام رضاجان، شما برای ما همین هستید، من هر وقت پیشتان آمده ام اصلا یادم رفته برای چه آمده ام ، اصلا نفهمیدم آمدم چه بگویم و چه بخواهم. آمدم دیدمتان، زل زدم بهتان، به کاشی ها و چلچراغ ها و اسلیمی ها و سبک عین نوزاد شدم و برگشتم. آقای امام رضای عزیز، ممنونم بابت همه بودن هاینان، درست در لحظه بزنگاهی که باید باشید.

راستش شما همیشه هستید این ماییم که یادمان می رود شما همیشه حضور دارید و ماییم که باید به خودمان یادآوری کنیم و هی بگوییم: ببین همچین بی صاحاب هم نیست روزگار ... امام رضا داری...