صفحه نخست

سیاست

اقتصاد

جامعه

فرهنگ‌وهنر

ورزش

شهرآرامحله

علم و فناوری

دین و فرهنگ رضوی

مشهد

چندرسانه‌ای

شهربانو

افغانستان

عکس

کودک

صفحات داخلی

بسیج؛ سنگر دیروز و امید فردا

  • کد خبر: ۸۸۶۳۳
  • ۲۹ آبان ۱۴۰۰ - ۱۱:۰۳
عباس محمدیان - رئیس سازمان بسیج رسانه کشور

برخی کلمات هستند که، چون به قلم می‌آیند و بر کاغذ می‌نشینند، عطری برمی خیزد که جان و جهان را عبیرآمیز می‌کند. اولین ما به ازایی که از شنیدن آن به ذهن می‌رسد، رایحه بهشت دارد. بسیج و بسیجی برایمان چنین است.

بسیجی را کسی می‌دانم که در ایثار به اخلاص رسیده است. در تقدم دیگران بر خود، رسمی را بنا نهاده است که در جامعه به هر تکرار، بنایی نو از این مفهوم متعالی می‌سازد. آن معلمی که خود سوخت تا دانش آموزان را نجات دهد.

علی لدنی که ترجمه امروزین حسین فهمیده شد. آن معلم عزیزی که زیر دیوار رفت تا بر سر کودکان این دیار آوار نشود، آن مرزبانی که برای قطع زنجیره قاچاق موادمخدر زیر چرخ‌های خودروی قاچاقچیان جان باخت، آن آتش نشانی که به دل آتش می‌زند تا از زندگی مردم حراست کند و... همه در تکرار یک درس هستند که جهان را مدرسه بندگی می‌کند.

اینان نماد معنویت یک ملت‌اند که معرفت را در رگ‌های جامعه به روزرسانی می‌کند. فکر می‌کنم غنی سازی کشور هم به تکثیر این افراد است. شکافت هسته جوانمردی است که نه تنها کشور را می‌سازد که دست دنیای مستضعفان را هم می‌گیرد و به توانایی خدادادیشان می‌رساند. باری، بسیجی یک زیست به کمال رسیده دارد که درپی «لاتمم مکارم الاخلاق» به خلاقیت‌های نو می‌رسد.

او فراتر از مرزبندی‌های گروهی، گرهگشای ملت، امت و حتی جهان انسانی است. من او را در اوج شهادت می‌دانم؛ هرچند هر روز در کوچه‌های جامعه به خدمت، همت تازه می‌کند. در باور من، هر بسیجی یک روزی یک جایی شهید شده است. او شهید شده است براساس فلسفه «موتوا قبل ان تموتوا» که توصیه اسلام است و بسیاری از بسیجی‌های واقعی حالا در لباس ارتش یا سپاه یا بسیج یا... در زمان جنگ و امروز در هر لباس و کسوتی که هستند، به این باور می‌رسند که زندگیشان معنایی چنین سازنده می‌گیرد. آنان «منیت»‌ها و هوا‌ها و هوس‌ها را قلم گرفته اند.

«من» در فرهنگ بسیجی جایی نداشت و ندارد. آنکه «من» بگوید و آنکه «من» خود را «ما» بخواند، بسیجی نیست؛ حتی اگر روزی هزاربار لباس بسیجی بپوشد. بسیجی مهربان، اهل ایثار، اهل خیر، بوده و هست. آن روز، جانش را می‌داد تا حتی دشمنش زنده بماند، امروز هم از ایثار جان مضایقه ندارد تا جامعه از سلامت و صلاح پر شود.

مهر، رسم نامه حیاتی اوست؛ پس آنکه نامهربانی می‌کند، افزون می‌طلبد، پا روی شانه دیگران و حتی سنگ قبر شهدا می‌گذارد برای بالا رفتن، بسیجی نیست. مراقب باشیم بسیجی‌های واقعی را بشناسیم. آن وقت راه بهتر شدن را نیز پیدا خواهیم کرد.

ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.