هم نان، هم استقلال، هم آبادی!

‌می‌گویند ما برای آب و نان انقلاب نکردیم. می‌گویند برای زندگی مادی نبود که انقلاب شد. بله، هدف بسیار بالاتر و والاتر از این بود، اما این حداقل‌ها را هم در خود داشت. عدالتی که مردم می‌خواستند، هم تعریفی همه‌جانبه دارد و اقتصاد و معیشت را نیز دربر می‌گیرد. قطعا منظور کسانی که این گزاره‌ها را مطرح می‌کنند، این نیست که آن زمان وضع خوب بود، تاجایی‌که مردم نان را در سفره داشتند و دنبال مطالبات افزون‌تر بودند.

خوشی زیر دل مردم نزده بود که بخواهند زیر سفره آباد خود بزنند. نه، از این خبر‌ها نبود. حلبی‌آباد‌ها هنوز در خاطر مردم هست. فقری که گریبان آدم را رها نمی‌کرد، اگر از یاد برود، از صفحات تاریخ نمی‌رود. قطعا درکنار اهداف معنوی و دینی و اخلاقی، بهبود وضعیت اقتصادی هم در نظر بود. آنان که بر نان و آب و سفره، خط می‌کشند، می‌پندارند به انقلاب خدمت می‌کنند. 

گمانشان این است که شأن مردم انقلابی را بالا می‌برند. می‌خواهند کم‌کاری‌های خودی‌ها را از چشم دور کنند، اما انگار خبر ندارند که دیگران همین را به نام موفقیت‌های طاغوت، سیاهه می‌کنند. فضای مجازی پر است از خوانش‌هایی از این دست که همه‌جا آباد بود و همه‌چیز فراوان، کسی دغدغه نان نداشت، سفره‌ها آن‌قدر پر بود که قوت می‌داد به افراد تا پا در جاده مخالفت بگذارند و دست را مشت کنند.

طوری با اذهان بازی و در ادراک جامعه به ویژه نسل نو دست کاری کرده‌اند که جای طلبکار و بدهکار عوض شده است. می‌پرسند وقتی همه چیز بود، چرا همه چیز را برهم زدید؟ چرا شکم سیری کردید؟ حال آنکه از این خبر‌ها نبود؛ فقر، همزاد بسیاری از مردم بود. بسیاری از مردم مُردند، اما به قامت خود لباس نو ندیدند. نوترین جامه شان، اصطلاح دست دوم داشت؛ حالا دست چندم بود، خدا می‌داند. ما روستازادگان به یاد داریم آنچه بود را. می‌بینیم اینکه شد را نیز؛ البته قرار ما خیلی خیلی بهتر و بالاتر از وضع موجود بود، لذا همیشه برای رفتن به وضع مطلوب، شتاب داریم.

ما خود را از کارگزاران طلبکار می‌دانیم. طلب ما یک زندگی در شأن ایرانی است، در تراز انقلاب عدالت محور است. قرار نبود حاصل آن همه مجاهده و خون، چیزی جز از بهتر شدن مدام زندگی معیشتی معرفتی و اخلاقی مردم باشد. این نرسیدن را به حساب انقلاب نمی‌گذاریم، اما به حساب کسانی که باید کار را پیش می‌بردند، حتما می‌گذاریم. ما از امام خمینی (ره) شنیدیم و به گوش سپردیم که «ما علاوه بر اینکه زندگی مادی شما را‌ می‌خواهیم مرفه بشود، زندگی معنوی شما را هم می‌خواهیم مرفه باشد.».

به یاد داریم که امام، ما را از دلخوش بودن به حداقل‌ها پرهیز می‌داد و‌ می‌فرمود: «دلخوش به این مقدار نباشید. معنویات شما را، روحیات شما را عظمت می‌دهیم. شما را به مقام انسانیت می‌رسانیم.». مقام انسانیت هم واجد تمام برتری‌های اخلاقی معرفتی و معیشتی است. ما چنین جایگاهی را طلب می‌کنیم.