غلامرضا بنی اسدی

همه هم می‌دانیم گناه، انسان را از خدا دور می‌کند. می‌دانیم راه نزدیکی به خدا، این است که از انواع گناهان، دست و در مرحله بالاتر دل بشوییم.

قدیم‌ها ارزش داشت که لقمه‌ها شناسنامه داشته باشد. خیلی ارزش داشت که لقمه، هم حلال به دست آید و هم حلال صرف شود.

من نماز محمود را دوست داشتم. دعایش را دوست داشتم، اما وضویش مرا دچار می‌کرد.

گرفتاریم. بسیار گرفتار خصلتی که با ظاهری زیبا، درونی زشت و بسیار زشت دارد. به کوزه طلایی می‌ماند که مالامال از سمی کشنده است.

‌می‌خواستند راحت باشند. اما گذر روزگار، حساب را دستشان آورد که با یک فرزند آن قدر چالش ایجاد می‌شود که هم راحتی می‌رود و هم زندگی دچار سایش و فرسایش می‌شود.

انسان در مکتب امام رضا (ع) صاحب حرمت است. کسی که به «نفخت فیه من روحی» تعالی یافته است، در نگاه حجت خداوند نیز جایگاهی رفیع و شأنی عظیم دارد.

زندان، یک اجبار است برای کسانی که به رضا، حق مردم را‌ نمی‌دهند. یک مجازات است برای بزه ارتکابی؛ اما پایان زندان و آزادی فرد، یعنی سفید شدن دفتر حساب و بری شدن ذمه اش.

برخی‌هایمان در خودزنی رکورد می‌زنیم. در حوزه‌های مختلف چنین کارنامه‌ای داریم. یکی از مهم‌ترین آن‌ها قضیه جنگ تحمیلی است.

اگر قلمی به مزد بر کاغذ برود به همان مزد بیشتر نمی‌ارزد. اگر خدای نکرده به سمت فزون‌خواهی برای خود یا گروه خود میل کند، که از اوج فرو می‌افتد.

«این جهان کوه است و فعل ما ندا/ سوی ما آید ندا‌ها را صدا»، حرف حکیمانه جناب مولوی است که هشدارمان می‌دهد مراقب رفتار و گفتار و حتی پندارمان باشیم.