مدت‌ها اسم کرونا را می‌شنیدیم و تصور می‌کردیم به سراغ ما نمی‌آید، اما این روز‌ها به‌سختی در حال تجربه حضورش هستیم. از بیماری و علائم و سختی آن که بگذریم، همگی معتقدیم زندگی عادی‌مان تغییر کرده و دلمان برای همان روز‌های معمولی تنگ شده است. احتمالا بزرگ‌ترین گروهی که خانه‌نشین شده‌اند کودکان هستند. آن‌ها دست از لج‌بازی برنمی‌دارند. چون کودکان به اندازه ما درکی از شرایط و قدرت سازگاری ندارند. آن‌ها نگران این شرایط نیستند و اصلا نباید باشند.
گروهی دانش‌آموز بودند و با تعطیل شدن مدرسه‌ها حدودا ۶ ساعت در هر روز بیشتر هم‌نشین والدین در منزل شدند. گروهی هم از بازی‌ها و تفریحات بیرون خانه محروم شدند. والدین حالا موظف به پر کردن ساعت‌های هم‌نشینی با سرگرمی و پیگیری برنامه درسی مدرسه‌اند. این درحالی است که بیشتر والدین مجبور به ادامه کار و مشغله خود نیز هستند. حالا باید دید با این حجم از کار چه باید کرد.
زنان و دختران همیشه باعث آرامش خانواده هستند؛ بنابراین ابتدا با همه اعضای خانواده صحبت کنید. این کار شاید مهم‌ترین کار شما باشد. واضح و امیدوارانه صحبت کنید. بگویید که در خانه ماندن و شرایط جدید چقدر و چرا زندگی را برایتان سخت کرده است. مشخص کنید که هرکدام باید در چه مواردی به دیگران کمک کند.
سپس حتما برنامه‌ریزی کنید. ترجیحا برنامه‌تان را بنویسید. از آنجایی که یک برنامه واقع‌بینانه باعث می‌شود کودکان بتوانند پیش‌بینی کنند که چه زمانی بازی می‌کنند، برای آنان آرامش به همراه دارد. برای در اختیار داشتن افسار زمان، چشم از ساعت برندارید. هر صبح همه اعضای خانواده باید بدانند که چه برنامه‌ای را در طول روز طی کنند. برنامه روزانه برای کودکان حتما شامل تفریح و بازی و هم کمک و هم یادگیری باشد. تا حد امکان، مطالب آموزشی را در بازی‌ها بگنجانید تا تمایل بیشتری به صرف وقت با شما ایجاد شود. در غیر این صورت، حتما بچه‌ها را در حال بازی با تبلت و تلفن همراه و امثال آن خواهید یافت.
جلساتی ترتیب دهید تا از تجربیات جالب این روز‌های متفاوت باهم صحبت کنید حتی از خستگی‌ها، اما برای جلب عاطفه و جلب تمایل به همکاری، نه غر زدن و کلافگی، تا چند هدف را به دست آورید: اول اینکه بچه‌ها یاد بگیرند با چه بیان محترمانه و دل‌نشینی توقعاتشان از دیگران را به زبان آورند و دوم مکالمه خانوادگی را تقویت کنید. این مکالمه پایه و اساس رابطه عاطفی فرزندان با خانواده است. سوم، در این مکالمه، اضطرابی را که کودکان از شرایط موجود گرفتار آن شده‌اند و معمولا زیاد بروز نمی‌دهند کشف و با حمایت‌های عاطفی برطرف می‌کنید.
با آرامش، راهکار‌های محافظت از خودشان را برایشان تکرار کنید تا به‌اصطلاح ملکه ذهنشان شود. می‌توانیم به کودکان یادآوری کنیم که کار‌های مؤثر زیادی نظیر شست‌وشوی مرتب دست‌ها، لمس نکردن صورت و حفظ فاصله اجتماعی می‌توانیم انجام دهیم تا هم خود و هم دیگران را ایمن نگه داریم.
به یاد داشته باشید این زمان بهترین فرصت برای تمرین کار گروهی برای کودکان است: تمرین به دست آوردن بهترین نتیجه از روابط اجتماعی، خودمحور نبودن و منظم بودن. پس با هم شیرینی و نان و کیک بپزید. با هم خانه را تمیز کنید. با هم کاردستی درست کنید. با هم تحقیق کنید و بروشور درست کنید و ....
برای تحقق چنین برنامه ابتدا باید بپذیریم که شرایط تغییر کرده است و ما از سازگاری با این محدودیت‌ها ناگزیریم. باید کودکان را درک کنیم. وقتی بپذیریم و با انگیزه بخواهیم برنامه‌ریزی کنیم، حتما بخش‌های پنهان قدرت خلاقیتمان را کشف می‌کنیم.