به گزارش شهرآرانیوز؛ مصطفی خوراکیان اظهار کرد: مهمترین مشخصه حاج خانم که ما در ایشان مشاهده کردیم؛ دیانت و تعهدی بود که داشتند. من از بچگی به خاطر دارم نماز اول وقت ایشان هیچ‌گاه ترک نشد و نماز صبح، ظهر و عصر، مغرب و عشا همیشه به مسجد می‌رفتند و ما واقعا از ایشان یاد گرفتیم. تا همین اواخر هم به همین شکل بودند.
وی ادامه داد: مورد دیگر محبتی بود که نسبت به ائمه داشتند، ماه محرم و صفر که شروع می‌شد بسیار غصه می‌خوردند و مدام می‌گفتند چقدر در این ماه به خانواده امام حسین (ع) ظلم شده است. من از قدیم به خاطر دارم مادر در کنار مجالس مفصلی که هر ماه برگزار می‌کرد، از سید روحانی که در محل بود می‌خواست تا در این ایام به منزلمان بیاید و روضه بخواند صرفا برای حاج آقا و ما خواهر و برادرها، حاج خانم بسیار گریه می‌کرد. این حال برای ایشان همیشگی بود تا همین اواخر هم در ایام شهادت می‌گفتند بیایند برایشان روضه بخوانند و به تنهایی یا به همراه همشیره‌ها پای روضه می‌نشستند.
فرزند مادر شهیدان حسن و مجتبی خوراکیان بیان کرد: مادر از صمیم قلب معتقد بودند به این که فرزندان شان به راه خدا رفته‌اند، برادرهایم در سال ۵۹ و ۶۵ شهید شدند یکی از این دو فرزند ارشد خانواده بود و می‌دانید که فرزند ارشد چقدر برای مادر عزیز است با این که همه بچه‌ها را دوست دارند. در شهادت و نبودن آنها بسیار صبر می‌کرد من این را زمانی فهمیدم که برادر سوم ما به علت بیماری در سال ۹۲ فوت شدند، آن جا ما ناراحتی مادر را بیشتر دیدیم. با این که آن دو برادر شهید در جوانی به شهادت رسیده بودند، باور به این که شهید هستند و در راه خدا شهید شده‌اند، باعث می‌شد مادر نسبت به از دست دادن آنها صبر داشته باشد.
منبع: روزنامه خراسان
