آثار روانی نگاه ابزاری در استخدام خانم‌ها | خلأ امنیت روانی در محیط کار به پله نخست استخدام یا همان آگهی جذب رسیده است پیگیری لایحه الحاق ایران به سازمان توسعه زنان سازمان همکاری اسلامی «مهربانو»؛ پویش مهربانی و ایثار با اهدای خون بانوان تربیت با تئاتر | «رستن»، نمایشی زنانه در جستجوی حقیقت شانزدهمین نشست سالانه «روز اسلامی مبارزه با خشونت علیه زنان» | حکیم: جهان باید مانع جنایت‌های رژیم صهیونیستی شود در پیاده‌روی اربعین، مهمانی آداب‌دان باشیم از آن استقبال سرد تا این جاودانگی محض! نایب‌قهرمانی بانوان خراسانی در والیبال‌نشسته قهرمانی کشور نرمش‌هایی برای کمردرد‌های عصبی خاطره انگیز مثل خیابان یازدهم شرقی سعادت آباد یکی داستان است پر آب چشم گاهی خریدار حال هم باشیم بانوانی که روز‌های ملتهب جنگ تحمیلی را پوشش خبری دادند هیچ روزمان شبیه دیروز نیست استکان‌های نقره‌ای که دست به‌دست شد نقش مؤثر رسانه «شهربانو» در روایت بانوان شهر مشهد + فیلم حجاب‌استایل‌ها؛ تهدیدی برای پوشش اصیل اربعین درخشش والیبالیست مشهدی در حوالی هیمالیا! طوبی خانم، گنجینه صبر و عاشقی به مناسبت سالروز درگذشت مادر رهبر معظم انقلاب | خاطره مقام معظم رهبری از مادرشان
سرخط خبرها
تو هم او را نادیده نگیر!

تو هم او را نادیده نگیر!

  • کد خبر: ۳۵۱۶۰
  • ۳۰ تير ۱۳۹۹ - ۱۲:۱۵
تکتم جاوید - کارشناس ارشد روانشناسی
«هنوز وقتی یادم می‌افتد که روزگاری چقدر برای خانه و زندگی وقت می‌گذاشتم، دلم برای خودم می‌سوزد. می‌توانستم ورزش کنم، مهمانی بروم یا اصلا استراحت کنم. چرا باید روز‌هایی که بعد از ۲۴ ساعت شیفت در خانه بودم وقتم را برای نظافت، پختن بهترین غذا و درست‌کردن سالاد و گاهی دسر تلف می‌کردم؟ انگار نه انگار که روز‌های کاری، شب تا صبح سر مریض خواب نداشتم. روز تعطیلم هم از صبح زود بیدار می‌شدم تا ساعت ۳ عصر که همسرم از شرکت می‌آمد، همه‌چیز آماده باشد. حالا ۴ یا ۵ سالی است که نه آشپزی می‌کنم، نه رفت‌وروب. کارگر می‌گیرم و از آشپزخانه غذا سفارش می‌دهم. اوضاع چندان هم فرق نکرده، چون نه آن موقع قدرشناس بود نه حالا اعتراضی می‌کند.»
بیشتر ما ماه‌ها یا سال‌های اول زندگی مشترکمان را بهترین سال‌های عمرمان می‌دانیم، آن وقت‌هایی که همدیگر را بیشتر می‌دیدیم، از روز و شبمان بیشتر لذت می‌بردیم و همه چیز زیبا بود. آن وقت‌ها شاید فکر می‌کردیم که «چون جوان هستم و زیبا یا همسرم برای ازدواج با من تلاش زیادی کرده» یا اینکه «استقلال از خانواده ماجرای قشنگ و تجربه‌ای نو است»، همه چیز لذت‌بخش است. این روز‌ها هم که از همه چیز شکایت داریم، علت بی‌حوصلگی‌مان را وجود فرزندان می‌دانیم، مشغله کاری، بالا رفتن سن، اختلافات خانوادگی، بیماری یا هزار علت دیگر. شاید هم فکر می‌کنیم آن اوایل شوهرمان ما را دوست داشته است و حالا ندارد.
در حالی که یکی از مهم‌ترین علت‌های بی‌تفاوتی در زندگی، بی‌احترامی و فراموشی خواسته‌های یکدیگر است. روز‌هایی که قول و قرار ازدواج می‌گذاریم، معمولا حرف‌ها و خواسته‌های همسرمان را به خاطر داریم، اما به مرور زمان و در زندگی مشترک، به‌تدریج تنها خواسته‌های خودمان یادمان می‌ماند و انتظارات طرف مقابل را فراموش می‌کنیم. کم‌کم یادمان می‌رود که همسرمان تفریح دوست داشت، همسرمان عاشق سفر کردن بود، همسرمان هنگام ناراحتی به حرف‌زدن نیاز داشت و .... گاهی زوجین در زندگی خود به واسطه اینکه رابطه‌شان در طول زمان عادی می‌شود، دیگر به خواسته‌های هم اهمیتی نمی‌دهند. بی‌توجهی به خواسته‌هایمان باعث می‌شود حس کنیم، نادیده‌گرفته شده‌ایم. نادیده گرفته شدن از سوی شریک زندگی را می‌توان به روش‌های مختلفی ریشه‌یابی و درمان کرد، اما آن‌ها که دچار سردی زندگی مشترک می‌شوند از روش «تو هم او را نادیده بگیرِ» صدای درونشان استفاده می‌کنند. زنان وقتی می‌بینند شوهرشان متوجه خوشحالی یا غمگینی آن‌ها نیست، آن‌ها هم به شکست‌های کاری و مالی او بی‌تفاوت می‌شوند. نکته مهم این است که بدانیم مورد آزار و اذیت‌بودن از سوی شریک زندگی تحمل‌ناپذیر است، اما نادیده گرفته شدن می‌تواند خیلی بدتر از آن باشد. نادیده گرفته شدن می‌تواند آسیب‌های روانی زیادی همچون کاهش اعتماد به نفس، عصبانیت مداوم درونی که علت آن ناشناخته باقی می‌ماند و در نهایت افسردگی به دنبال داشته باشد. همین امروز به رفتار‌های خود و واکنش‌های همسرتان توجه کنید. شاید لازم باشد به جزئیات کارهایتان در چند سال گذشته هم فکر کنید. اگر همین امروز هم متوجه این مسئله در رابطه خود شوید، می‌توانید راه‌حل آن را با کمک یک مشاور عملی کنید.
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.