چالش‌های انسان‌محوری در سیاست‌گذاری حمل‌و‌نقل شهری به مسائلی اشاره دارد که در پیاده‌سازی سیستم‌های حمل‌و‌نقل باید به نیاز‌ها و رفاه انسان‌ها توجه شود. در زیر به برخی از این چالش‌ها اشاره می‌شود.
توازن بین حمل‌و‌نقل عمومی و خصوصی: یکی از چالش‌ها، ایجاد توازن بین توسعه حمل‌و‌نقل عمومی و تسهیل استفاده از خودرو‌های شخصی است. سیاست‌ها باید به‌گونه‌ای طراحی شوند که هر دو گزینه به‌طور‌هم‌زمان تقویت شوند.
ایمنی و امنیت: تأمین ایمنی برای تمامی کاربران حمل‌و‌نقل، از جمله دوچرخه‌سواران، عابران پیاده و مسافران حمل‌و‌نقل عمومی، از اهمیت زیادی برخوردار است. باید به طراحی معابر و سیستم‌های حمل و‌نقل به‌گونه‌ای توجه شود که ایمنی افراد حفظ گردد.
دسترس‌پذیری: سیاست‌های حمل‌و‌نقل باید به نیاز‌های تمامی اقشار جامعه، از جمله افراد با محدودیت‌های حرکتی، توجه کنند. ایجاد زیرساخت‌هایی که امکان دسترسی آسان به حمل‌و‌نقل عمومی را فراهم کند، ضروری است.
توجه به محیط زیست: انسان‌محوری به‌معنای توجه به کیفیت زندگی و سلامت شهروندان است؛ بنابراین، سیاست‌های حمل‌و‌نقل باید درراستای کاهش آلودگی و حفظ محیط زیست طراحی شوند.
فرهنگ‌سازی و آموزش: تغییر رفتار شهروندان و ترغیب آنها به استفاده از حمل‌و‌نقل عمومی یا دوچرخه‌سواری، نیازمند فرهنگ‌سازی و آموزش است. این امر می‌تواند چالشی بزرگ در سیاست‌گذاری باشد.
توسعه پایدار: ایجاد سیاست‌هایی که علاوه بر تأمین نیاز‌های حمل‌و‌نقل فعلی، به توسعه پایدار و آینده‌نگر نیز توجه داشته باشند، یک چالش مهم است.
پاسخگویی به تغییرات جمعیتی: با تغییرات جمعیتی و الگو‌های زندگی، نیاز‌ها و انتظارات شهروندان نیز تغییر می‌کند. سیاست‌ها باید به‌روز و منعطف باشند تا بتوانند به این تغییرات پاسخ دهند.
حمایت از نوآوری: تشویق به نوآوری در حوزه حمل‌و‌نقل، مانند استفاده از فناوری‌های جدید و سیستم‌های هوشمند، می‌تواند به بهبود تجربه حمل‌و‌نقل کمک کند؛ اما این نوآوری‌ها باید به‌گونه‌ای طراحی شوند که نیاز‌های انسان‌ها را در نظر بگیرند.
با توجه به این چالش‌ها، نیاز به رویکردی جامع و چندبعدی در سیاست‌گذاری حمل‌و‌نقل شهری وجود دارد که ضمن در‌نظر‌گرفتن نیاز‌های انسان‌ها، به توسعه پایدار و بهبود کیفیت زندگی در شهر‌ها نیز توجه کند.