به گزارش شهرآرانیوز، رزق معرفت و روزی بهشتی می‌دانم این فرصت را. در نوشتن از شهید هم اولین کلماتی که در ذهنم، به خبردار می‌ایستند را به میدان می‌آورم. این بار، اما دومین گروه را هم فراخواهم خواند تا قصه را در اوجی دیگر روایت کنند.
وقتی همکارم از ماجرای تغییر تیپ و لباس شهید هادی می‌گوید برای محافظت از نگاه و ذهنیت نامحرم، «ابن‌سیرین» در ذهنم پرچم برمی‌افرازد.
همو که با گذر از شهوت و پا نهادن بر خواهش نفس و اصرار طرف مقابل، شیطان را به شکلی عجیب ناکام گذاشت. بعد هم به عطری روح‌افزا پاسخ گرفت و هم به علمِ تعبیرخواب، راهنمای دیگران شد.
می‌خواستند شهید ابراهیم هادی را به او تمثیل ببندم، اما دیدم که ابن‌سیرین، تعبیرخواب می‌کرد، اما ابراهیمِ ما با تعریف درست از زندگی، چراغ راه بسیاری شد. تعبیرخواب ابن‌سیرین بازه زمانی مطابق با عمر او داشت اما «ابراهیمِ» ما تا همیشه «هادیِ» انسان است و خواهد بود.
کم نیستند جوانانی که خط او را خوش یافته‌اند. با تمرین از این سرمشق می‌کوشند خطِ زندگی خود را به زیبایی برسانند که شکرانه نعمت آشنایی با شهید هادی باشد. ابن‌سیرین امروز نمی‌تواند «خواب» کسی را تعبیر کند، اما ابراهیم ما امروز و فردا و فردا‌ها می‌تواند زندگی مردم را «خوب» تعریف و به معرفت غنی‌سازی کند.
من ابراهیم هادی را درس گرفته از پیامبرِ خدا، حضرت یوسف می‌دانم. اویی که پا بر نفس خویش گذاشت، زلیخای خواهش و وسوسه را منکوبِ عصمت خویش کرد و این شکوه را لطف خداوند خواند: «وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِی إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّی إِنَّ رَبِّی غَفُورٌ رَحِیمٌ؛ من خود را از گناه تبرئه نمى‌کنم؛ زیرا نفس طغیانگر بسیار به بدى فرمان مى‌دهد مگر زمانى که پروردگارم رحم کند؛ زیرا پروردگارم بسیار آمرزنده و مهربان است.»
ابراهیم ما هم با تمسک به نظام تربیتی رسالت و امامت، بر نفس خویش امیری کرد تا دیگران حتی به اندازه نگاهی به اسارت نفس خود نروند. خدا هم یوسف را بعد از زندان به عزیزی مصر رساند. شهید هادی هم پیکر مطهرش به اسارت خاک رفت تا سال‌ها مفقود الاثر خوانده شود، اما خدا می‌خواست که او جاویدالاثر باشد. چنین است که این روزها، هر روز بیشتر از دیروز آثار معنوی او نمایان‌تر و روح‌نوازتر می‌شود.
کم نیستند کسانی که شاید به زمین و زمان انتقاد داشته باشند، اما به نام و یاد ابراهیم هادی دخیل می‌بندند و به رغم بُخلِ شیطان، خداوند حاجتشان را می‌دهد. من او را حجت و نشانه خدا می‌دانم که در این عصر شکوفا شد تا چشم این نسل را به سوی خدا بخواند.
من او را از اولیای الهی و اوتاد می‌دانم که راز قرار زمین و ایمان زمان هستند. او را فراوان باید خواند. فراوان باید درس گرفت. باید به ادب او مؤدب شد. راه این است، همین!