علی موسی زاده

پیشنهاد‌های این ستون را می‌توانید به سه بخش کلی تقسیم کنید: توصیه‌هایی که نکته‌های ریز و جزئی را پیشنهاد می‌دهند. توصیه‌هایی که استراتژی‌های کلی تری را بیان می‌کنند. توصیه‌هایی که برای برنامه ریزی مسیر نویسندگی می‌توانند مفید باشند.

صحبت از شخصیت و زنده‌بودنِ شخصیت است. باید به این باور برسید که شخصیت و شخصیت‌پردازی یکی از مهم‌ترین ارکان هر روایت است.

شاید افسانه‌های زیادی درباره برخورد نویسندگان بزرگ با شخصیت‌های داستانی‌شان شنیده و خوانده باشید؛ چه بسا بسیاری از آن‌ها واقعیت داشته باشند.

ادبیات مدرن به مخاطب این مجال و اجازه را می‌دهد که با اتکا به هوش و درایت خودش بتواند درباره اثر هنری دست به قضاوت بزند؛ برهمین‌اساس است که هنر و ادبیات مدرن مخاطب خودش را به تفکر و تفحص دعوت می‌کند.

یکی از مشغله‌های فکری مبتدیان دنیای داستان همین است که حرف و محتوایی را که‌ می‌خواهم مطرح کنم، «چگونه بگویم؟» و همین قضیه نویسنده را به وادی ادبیات و هنر کلاسیک می‌کشاند.

خیلی وقت ها، سرچشمه آثار آن‌ها فقط قدرت تخیلشان نبوده و در بسیاری از مواقع ذهنشان به آبشخور‌های مختلف و متعددی وصل‌ می‌شده تا با الهام و استفاده از آن‌ها بتوانند روایتی یکپارچه و کامل بسازند.

ما باید با قدرت آگاهی مان دربرابر این جریان ناخودآگاه بایستیم، وگرنه مهارت ادبی ما را به محاق می‌برد و راضی مان می‌کند به یکی-دوتا ژانگولربازی ریزه میزه و زپرتی.

شاید رؤیای جاودانگی، که از آرزو‌های تاریخی ماست، ریشه در همین ویژگی ژن‌های ما دارد که میل به تکثیرشدن و بقای همیشگی دارند.

نهایت میدانی که نویسنده می‌تواند در آن حرکت کند شبیه به دایره‌ای است که یک پرگار می‌کشد و قطر آن دقیقا به اندازه همان ریسمانی خواهد بود که بر گردن دارد.

سؤالی که ارنست کوچک از خودش پرسید همچنان به قوت خودش باقی است. من در زندگی ام چه چیز خاصی برای نوشتن دارم؟ این را هر آدمی که دغدغه نوشتن دارد باید همان ابتدای کار از خودش بپرسد.