علی موسی زاده

من مبتدی باید چه کار کنم؟ اصلا از چه راهی باید بروم که بتوانم شاخک هایم را حساس و غریزه ام را بیدار و شامه ام را تیز کنم؟ چاره همه این‌ها در تمرین «فاصله گرفتن از متن» است.

اینکه بدانید کاری که انجام می‌دهید قرار است چه تأثیری بر روی شما بگذارد شاید کمک کند که آگاهی شما در موازات و هم زمان با ناخودآگاه و غریزه تان پیش برود.

مشکل خیلی از کسانی که رؤیای نویسنده شدن دارند این است که نمی‌نویسند!

نکته طلایی امروز در یک جمله خلاصه می‌شود: «فقط و فقط شاهکار بخوانید!» کتاب‌های خوب را، حتی اگر سخت‌خوان هستند، بخوانید و باز بخوانید.

اول از همه، این را بگویم که شاید خیلی از مبتدی‌ها با خودشان فکر می‌کنند، صرف اینکه یک ایده یا ماجرای خوبی برای تعریف کردن داشته باشی، کار تمام است و تو حالا یک نویسنده‌ای و کافی است دست به قلم ببری و تندوتند کاغذ‌ها را سیاه کنی. ولی واقعیت چیز دیگری می‌گوید.

در قصه گفتن به این معنا که چطور ماجرا‌ها را به هم ببافیم و مخاطب را فتیله پیچ کنیم، یک تصور کلاسیک همگانی وجود دارد که می‌گوید برگ برنده ات را برای پایان قصه نگه دار.

اگر قرار باشد داستان از زاویه دید اول شخصی نقل شود که ذهن درست و درمانی ندارد باید چه کار کرد؟

شاید حق با آن دسته از پژوهشگرانی باشد که اعتقاد دارند کار هنر و ادبیات، آشنازدایی از زندگی روزمره است.

خانه‌ها در خیلی از داستان‌ها اصلا درست ترسیم و توصیف نمی‌شوند.

سقراط حکیم می‌گوید «هرکس همان گونه که فکر می‌کند، حرف می‌زند.» این جمله اگر ابعاد مختلفی داشته باشد، بیایید به این بُعدش بچسبیم که آدم‌ها با شیوه‌های متفاوت از همدیگر صحبت می‌کنند، چون افکارشان با دیگری فرق دارد.