با آغاز جنگ در اوکراین غربی ها نقاب حقوق بشر را از چهره برداشتند و تمام تمرکز خود را معطوف به جنگ در اوکراین کردند. با بررسی واکنش غرب به موضوع اوکراین این سئوال پیش می‌آید که مگر جنگ افغانستان، یمن و سوریه چه تفاوتی با جنگ در اوکراین دارد؟
سیدمحمدرضا هاشمی | شهرآرانیوز؛ با آغاز جنگ در اوکراین مشخص شد دنیا در بی صاحب‌ترین وضعیت خود در طول تاریخ به سر می‌برد. هرچقدر «جامعه ملل» و «سازمان ملل متحد» در طول این ۱۰۱ سالی که از تأسیس آن‌ها می‌گذرد، قطع نامه صادر کردند تا دنیا و کشور‌ها را قانونمند کنند، بازهم زور و قدرت جلوی زیاده خواهی قدرتمندان را نگرفت و حالا میلیون‌ها اوکراینی زندگی خود را جا گذاشته و برای حفظ جانشان آواره کشور‌های دیگر شده اند.
جنگ اوکراین افزون بر این یک چیز دیگر را هم ثابت کرد، اینکه نژادپرستی در خون انسان هاست، فقط به اقتضای زمان دُزش بالا و پایین می‌شود.
چطور است که وقتی مردم افغانستان، یمن و سوریه در آتش جنگ می‌سوزند، هیچ رسانه مدعی آزادی بیان غربی خبرهایش را در صدر اخبار قرار نمی‌دهد؛ اما همین که جنگ اوکراین شروع می‌شود، خبرنگار سی ان ان در حالی که بغض کرده خطاب به رهبران کشور‌های اروپایی می‌گوید که «این‌ها مردم افغانستان و عراق نیستند که در خاورمیانه زندگی کنند، این‌ها چشم آبی‌ها و مو بلوند‌های اروپایی هستند»!
مگر خون انسان‌ها به اقتضای موقعیت جغرافیایی آن‌ها رنگش فرق دارد که مو بلوند‌ها و چشم آبی‌های اروپایی با مو سیاه‌های خاورمیانه فرق دارند؟ مگر غیر از این است که خود آمریکا و ناتو ۲۰ سال در افغانستان هرکاری که دلشان خواست کردند و وقتی که دوست داشتند رفتند؟
جنگ محکوم است، تجاوز محکوم است و آوارگی و بی پناهی محکوم است، هرکجا که می‌خواهد باشد؛ اما دُز نژادپرستی اروپایی‌ها آن قدر بالا رفته که همین چند روز قبل «کلر دالی»، نماینده ایرلند در اتحادیه اروپا، در حالی که داشت فریاد می‌کشید، با انتقاد از سیاست‌های متناقض غرب در برابر مسئله اوکراین و افغانستان خطاب به رهبران کشور‌های اروپایی گفت: «از آخرین اجلاس ما تاکنون ده‌ها هزار شهروند افغان مجبور شده اند به دنبال غذا و امنیت از کشورشان بگریزند. ۵ میلیون کودک با خطر قحطی روبه رو شدند و شاهد افزایش ۵۰۰ درصدی آمار ازدواج کودکان بودیم. در افغانستان بچه‌ها فروخته می‌شوند به این امید که زنده بمانند؛ اما با وجود همه این خبرها، نه اینجا و نه هیچ جای دیگری کسی درباره آن‌ها حرفی نمی‌زند.»
او راست می‌گوید؛ سازمان ملل متحد ماه هاست که با انتشار بیانیه نسبت به وضعیت بد ۵ میلیون کودک افغانستانی هشدار می‌دهد، دقت کنیم، فقط بیانیه و ظاهرا هیچ کس این بیانیه‌ها را نمی‌خواند، چون در هرات هر روز دو کودک به دلیل سرخک و سوءتغذیه جان می‌دهند و از هر ۵ کودک در افغانستان سه کودک سوءتغذیه جدی دارند. به قول الیاس علوی، شاعر افغانستانی: ما می‌میریم تا عکاس تایمز جایزه بگیرد.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
