شیرینی زیارت حرم

به قول پدرم زیارت حرم معصوم، آداب خاص خود را دارد. اینکه لباس پاکیزه به تن داشته باشیم، وضو داشته باشیم، زمانی که در حرم هستیم مؤدب باشیم و با دیگران با خوش رویی رفتار کنیم، کاری نکنیم نماز کسی به هم بخورد، هوای انسان‌های ناتوان و کهن سال را داشته باشیم و چیز‌های دیگری از این دست. یک عمویی داشتم که کرونای منحوس، ما را از حضور او و زن عمو محروم کرد و در روز‌های سیاه کرونا در آبان ۱۳۹۹ ما آن‌ها را از دست دادیم.

آن‌ها در تهران زندگی می‌کردند، عمو و زن عمو هر وقت به مشهد می‌آمدند، اگر شب یا بامداد می‌رسیدند اولین کارشان در مشهد رفتن به زیارت حرم آقا امام رضا (ع) بود. از راه آهن مستقیم می‌رفتند ورودی طبرسی، یکی از بچه‌ها را مأمور می‌کردند که مراقب وسایل و چمدان‌ها باشد، بعد زیارت می‌کردند و بعد از زیارت می‌آمدند خانه ما. عمو یک عادت دیگر هم داشت، او هروقت حرم می‌رفت، در راه بازگشت از حرم با شیرینی خانه ما می‌آمد.

آدم کی شیرینی می‌دهد، وقتی خبر خوشی بشنود، وقتی رخداد مبارکی در زندگی اش رقم بخورد و موضوعاتی از این دست، انگار زیارت حرم سلطان خراسان آن قدر اتفاق نیکی برای او و زن عمو بود که پس از زیارت باید به دیگران شیرینی می‌دادند.

اصلا حرم جای آرامش است، در واقع ما به زیارت این بزرگان می‌رویم تا با توسل به آن‌ها گره از کار خودمان باز شود. امام رضا (ع) هم که امام مهربانی هاست، ضامن آهوی بیابان است و حرمش ملجأ درماندگان و بی کسان است. آدم وقتی در حرم است، آرامش عجیبی دارد. ما مشهدی‌ها آدم‌های خوشبختی هستیم که همسایه امام رضاییم. خدا کند قدر این همسایگی را بدانیم.