پاسداشت اربعین

در فضیلت و شرافت روز اربعین و زیارت حضرت سیدالشهدا (ع) در آن روز همین مقدار کافی است که شناخت مؤمن به قرائت زیارت اربعین در اربعین حسینی گذارده شده است، چراکه امام عسکری (ع) علامت مؤمن را پنج علامت معرفی کرده است که از آن‌ها قرائت زیارت اربعین است. (تهذیب الاحکام شیخ طوسی: ج ۶ ص ۵۲)، اما برای رسیدن به مقام شامخ ایمان که انسان را مؤمن بنامند، دو عنصر باید در کنار یکدیگر وجود داشته باشد؛ یکی معرفت به امام علیه السلام و دیگری تسلیم اوامر و تابع منویات امام بودن است.

اینکه امام را باید شناخت یعنی حقیقت و جایگاه او را نزد خدای تعالی که چه ویژگی دارد، خصوصیتی که او را نسبت به دیگر انسان‌ها برتری داده و بداند که حکم و فعل و قول او،  حکم و فعل و قول خدای تعالی است، اما شناخت و معرفت به حقیقت جایگاه امام علیه السلام را باید از زبان، ولی نعمتمان حضرت علی بن موسی الرضا علیه آلاف التحیة و الثناء بشنویم که فرمود؛ امام یگانه روزگار خود است، کسى با او برابری نمی‌توان کرد و دانشمندى با او همسری و هم ترازی نمی‌تواند نمود، جایگزین و نظیری ندارد، کیست که‏ بتواند به حق شناسایى امام برسد یا بتواند او را انتخاب کند؟

خرد‌ها در باره‏اش گمراه هستند، عقل‌ها سرگردان و چشم‌ها در برابر بی سو، بزرگان در اینجا کوچک اند و حکیمان در حیرت و بردباران کوته‏ نظر و هوشمندان گیج و نادان و شعرا لال و گنگ و ادبا درمانده و سخن دانان بی زبان، شرح یک مقامش نتوانند و وصف یکى از فضایلش ندانند، همه به عجز در برابرش معترف هستند، چگونه بتوان کنه اش را وصف کرد و اسرارش فهمید؟! چطور کسى به جای او بتواند بایستد و حاجت مربوط به او را برآورد؟ نه هرگز، او در مقام خود اخترى است که برافروزد و از دسترس دست‏یازان و وصف واصفان فراتر است،

انتخاب بشر کجا به این پایه می‌رسد، عقل کجا و مقام امام کجا؟ بدین سان است که خطاب قرآنی به کسانی که در مقابل پیامبر (ص) صدای خود را بلند می‌کردند نهی کرده است: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَرْفَعُوا أَصْواتَکُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِیِّ وَ لا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ کَجَهْرِ بَعْضِکُمْ لِبَعْضٍ أَنْ تَحْبَطَ أَعْمالُکُمْ وَ أَنْتُمْ لا تَشْعُرُون‏» (الحجرات/۲)

که اگر این اتفاق بیفتد تمام اعمال شما باطل خواهد شد. امام علیه السلام وجود تداومی پیامبر خداست؛ یعنی همان حکمی که برای پیامبر است برای امام نیز ثابت است، پس نباید در محضرش فریاد زد و نباید در زیارت او با صدای بلند فریاد کشید.

این دستور خدای تعالی است؛ چراکه خدای متعال دستور داده است که نباید جلوتر از خدا و پیامبرش گام برداشت باید دقیقا پای خود را در جای پای پیامبر و دستورات الهی گذارد. فرمود: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تُقَدِّمُوا بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ سَمیعٌ عَلیم‏» (الحجرات/۱).

پس هنگامی که به یکی از مشاهد مشرفه مشرف شدید و در این روز‌های تشرف به عتبات عالیات و حرم حضرت علی بن موسی علیهم السلام وارد شدیم باید پاکیزگی ظاهری و باطنی داشته باشیم و باید آراستگی ظاهری و باطنی داشته باشیم، آراستگی ظاهر یعنی لباس‌های فاخر نه تکه و پاره و بانوان آراستگی ظاهری شان حجابشان خواهد بود و آراستگی باطنی همان تواضع و خضوع و توجه به اینکه در محضر چه کسی قرار است وارد شویم و در بیت و حرم چه کسی گام برداشته و قدم نهاده ایم.

در این صورت می‌توان انتظار داشت که موجبات رحمت و برکت الهی را برای خود جلب کنیم.