آنا براتی: قهرمان جهان و آسیا شدیم، اما دریغ از یک تبریک!

مژده رنگیان | شهرآرانیوز؛ سرمربی تیم‌ملی کشتی آلیش زنان روایتی تازه از میزبانی بد ترکیه در بازی‌های جهانی عشایر مطرح کرد و از غریب‌بودن ملی‌پوشانش گفت. تیم‌ملی کشتی آلیش زنان چندی پیش با سه طلا، سه نقره و پنج برنز، قهرمان بخش کلاسیک در بازی‌های جهانی عشایر در کشور ترکیه شد و در بخش آلیش آزاد به‌عنوان سومی دست یافت.

آنا براتی، سرمربی مشهدی تیم‌ملی که در کمتر از یک‌سال سه قهرمانی در آسیا و جهان را همراه با شاگردانش کسب کرده است، درباره مسابقات جهانی عشایر و نتایج کسب‌شده به ایرنا گفت: متأسفانه وقتی وارد دهکده شدیم، متوجه شدیم که باید در کانکس اقامت کنیم. اصلا به ما اطلاع نداده بودند و وقتی کانکس‌ها را دیدیم، شوکه شدیم.

براتی اضافه کرد: خیلی از کشور‌ها وقتی این وضع را دیدند، رفتند در جا‌های دیگر ساکن شدند، اما فدراسیون ایران نمی‌توانست کاری کند و خودم با سفیر ایران در ترکیه صحبت کردم، اما بعد از پیگیری‌ها به ما اعلام کردند که جایی نمی‌توانیم برای شما در نظر بگیریم و شرایط همه کشور‌ها همین‌گونه است. چاره دیگری نداشتیم. در کانکس‌ها ماندیم که شب‌های بسیار سرد و روز‌های بسیار گرمی داشت.

براتی ادامه داد: در واقع کمپ تیم‌های ملی را در بخشی کویرمانند ایجاد کرده بودند و برای بسیاری از مسائل پیش‌بینی لازم را نکرده بودند. حتی ما در بیشتر ساعت‌ها برق نداشتیم و نمی‌توانستیم حتی گوشی‌های خود را شارژ کنیم و اینترنت هم نداشتم. روز آخر که داشتیم از دهکده خارج می‌شدیم، به ما اینترنت دادند. کشور میزبان در حق ما کوتاهی کرد. در کانکس زندگی‌کردن خیلی برای ما سخت بود.

او یادآور شد: طبق بخشنامه به ما اعلام شد که قرار است در دو روز مسابقات برگزار شود. متأسفانه وقتی وارد شدیم، به ما اعلام کردند که فقط در یک روز برگزار می‌شود و مسئولان آلیش گفتند که از ساعت ۹صبح تا ۴بعدازظهر بخش کلاسیک و ۴عصر تا ۱۰شب بخش آزاد را برگزار می‌کنیم. برخی کشور‌ها دو تیم داشتند و برای آن‌ها فرقی نمی‌کرد. برای ما که فقط یک تیم داشتیم، شرایط خیلی سخت شد. مسابقات نه تایمر و نه جایی برای دیدن امتیازات داشت. داور قرقیزستان وقتی می‌دید کشتی‌گیر کشور او درحال شکست‌خوردن از ایران است، زمان را بیشتر می‌کرد و هیچ راهی برای اعتراض نداشتیم و اگر انتقاد می‌کردیم، می‌گفتند ثابت کنید.

سرمربی تیم‌ملی کشتی آلیش زنان خاطرنشان کرد: خوشبختانه توانستیم با تلاش دختران ایران در بخش کلاسیک مقام اول جهان را کسب کنیم و قرقیزستان در این بخش سوم شد. این کشور دو تیم داشت و در آزاد خیلی راحت‌تر مقام کسب کردند و آلیش‌کاران ایران خیلی خسته بودند و وقتی ساعت ۴ بعدازظهر مسابقات کلاسیک تمام شد، ما حتی فرصت نداشتیم غذا بخوریم. ساعت ۴ عصر دختران باید به‌سرعت بعد از حضور در فینال کلاسیک در بخش آزاد هم شرکت می‌کردند و کار بسیار سخت شد. در بخش کلاسیک سپیده بابایی و فاطمه فتاحی به طلا رسیدند. رقیه محمودآبادی و سحر غنی‌زاده به مدال نقره دست یافتند و نگین نظری در اولین تجربه خود به برنز و عزت قربانی نیز به نقره رسید.

او تصریح کرد: در بخش آزاد هم یک طلا، یک نقره و سه برنز گرفتیم. در سه وزن نمایندگان جدیدی به تیم‌ملی اضافه شده بودند. دو نفر از ملی‌پوشان تجربه بین‌المللی نداشتند و شرایط برای آن‌ها سخت بود. قرقیز‌ها کاملا حق ما را در بخش آزاد خوردند و هر کاری که توانستند انجام دادند تا به قهرمانی نرسیم و کاری از دست ما برنمی‌آمد.

براتی با اشاره به اینکه سطح مسابقات خیلی خوب بود، اظهار کرد: زنان از دوازده کشور در مسابقات جهانی آلیش شرکت کرده بودند. در بخش زنان و مردان باهم ۲۱کشور در این رقابت‌ها حضور داشتند. قرقیزستان، ازبکستان و قزاقستان حریفان اصلی ما بودند. از هند، هلند و جمهوری‌آذربایجان هم در این رقابت‌ها حضور یافتند. در کل سطح مسابقات واقعا خوب بود، ولی سطح میزبانی زیر صفر بود. حیف این مسابقات که در چنین شرایطی درحال برگزاری بود، درحالی‌که می‌توانست جذاب‌تر باشد، اگر کشور میزبان شرایط بهتری را مهیا می‌کرد.

او درباره بزرگ‌ترین مشکل کشتی آلیش زنان گفت: به تیم ما در صورت قهرمانی هیچ پاداشی تعلق نمی‌گیرد. حتی اگر قهرمانی المپیک هم می‌شدیم، می‌گفتند رشته شما متفاوت است. چون دختران پاداشی دریافت نمی‌کنند، خیلی دل‌سرد می‌شوند. این اصلا خوب نیست، زیرا دختران در آسیا و جهان قهرمان شدند. کدام تیم هست که بتواند این همه مدال بیاورد. بازهم مسئولان ورزش کشور اهمیتی به ما نمی‌دهند. شش نفر از کشتی‌گیرانم توانستند بهترین مدال‌ها را کسب کنند.

سرمربی تیم‌ملی کشتی آلیش زنان یادآور شد: همواره در صدر و بالاترین سطح بودیم. متأسفانه حمایت‌ها خوب نیست. دست‌کم می‌توانستند به ما تبریک بگویند، اما چنین اتفاقی نیفتاد. نمی‌دانم باید به کشتی‌گیرانی که این همه تلاش می‌کنند و مدال خوش‌رنگ می‌گیرند، چه بگویم. آیا واقعا انگیزه‌ای می‌ماند؟!